Polowanie: Nadnaturalne umiejętności i tajny wywiad, czyli polski akcyjniak SF

Obdarzony telepatią Edmund Lis zostaje zwerbowany do tajnej grupy wywiadowczej. Jego drużyna szuka jednorożca: osoby obdarzonej umiejętnością jasnowidzenia. W trakcie jednej z akcji zostają jednak zapędzeni w pułapkę. Z życiem uchodzi tylko Lis oraz Kamil, członek grupy z talentem leczenia.

Tytuł: Polowanie

Tytuł serii: Kroniki jednorożca

Numer tomu: 1

Autor: Robert J. Szmidt

Liczba stron: 310

Gatunek: science-fiction

Wydanie: Rebis, Poznań 2018

Gdy minęła mi „wczesnopodstawówkowa” faza na „Harry’ego Pottera” dość szybko przerzuciłam się na filmowych „X-menów” – wprawdzie komiksów nigdy nie poznałam, ale sam motyw z tej serii był i jest czymś mi bliskim. Nie wspominam o tym bez powodu: „Polowanie” Roberta J. Szmidta, czyli pierwszy tom „Kronik jednorożca” niezwykle kojarzą mi się z tą serią, choć całość osadzona jest w polskich realiach, a osoby z nadprzyrodzonymi zdolnościami raczej nie chodzą do stosunkowo beztroskiej szkoły Charlesa Xaviera.

„Polowanie” to powieść typowo rozrywkowa. Lekka, wręcz – komiksowa. Raczej nastawiona na akcję, niż na przekazywanie wielkich ideałów i analiz filozoficznych. Jest więc wyjątkowo lekką fantastyką naukową, która ma w sobie bardzo mało, jeśli w ogóle, technicznych wątków i określeń. Traktowanie jej inaczej raczej po prostu nie ma większego sensu: wprawdzie Szmidt „przewidział” w niej niektóre polskie wydarzenia (książka została wydana po raz pierwszy w 2007), ale powiedziałabym, że to raczej kwestia przypadku i poprawnej analizy rzeczywistości, a nie jasnowidztwa. Z resztą, nie są to rzeczy szczególnie przez autora rozwijane, czy analizowane: po prostu dla fabuły „Polownaia” były potrzebne pewne konkretne pomysły, wydarzenia, czy miejsca, więc po prostu zostały w historii wykorzystane.

Warto zwrócić uwagę na to, że dla fantastyki naukowej ponad dziesięć lat od wydania pierwszego tomu często bywa zabójcze. W tym przypadku na szczęście do tego raczej nie doszło. Wprawdzie należy brać pod uwagę fakt, że akcja dziejąca się w 2011 to dla autora powieści wciąż przyszłość, jednak biorąc pod uwagę, że trafiamy do fantastycznego świata to pewne fakty i detale nie muszą się zgadzać, zwłaszcza, że mamy do czynienia z powieścią akcji. Powiedziałabym wręcz, że biorąc pod uwagę erę superbohaterów, w jakiej jesteśmy obecnie, „Polowanie” jest może nawet bardziej chwytliwe i topowe niż tą dekadę temu.

Na tło naszej historii Szmidt wybrał polską politykę. Niech to jednak nikogo nie przestraszy. Przede wszystkim autor nie wykorzystuje żadnych istniejących nazw partii (w ogóle zazwyczaj unika podawania imion i nazwisk polityków, chyba że jest to koniecznie potrzebne), a całość naprawdę stanowi tylko podbudowę historii. Ta książka naprawdę jest jak film akcji – niby to wielkie spiski polityczne, czy biznesowe są motywacjami naszych postaci, ale w gruncie rzeczy ani nas szczególnie nie interesują, ani twórcy nie próbują w nie wnikać. W końcu w takich opowieściach nie o to chodzi.

W „Polowaniu” dostajemy duet bohaterów. Niewątpliwie postacią wiodącą jest Edmund Lis – inteligentny, szybko myślący telepata, który zdecydowanie jest ciekawym w obserwacji mężczyzną, choć jednocześnie nie wykracza poza typowe ramy postaci z tego typu historii. Jego towarzysz, Młody, to swoista kontra dla Lisa: raczej woli proste, leniwe rozwiązania, które jednak czasem sprawdzają się lepiej od kreatywnych, ale zbyt wymyślnych pomysłów głównego protagonisty. To dobrze współgrająca para bohaterów, których obserwuje się w przyjemnością, choć musze przyznać, że brakło mi tu pewnej podbudowy tych postaci. Weźmy na przykład właśnie Lisa – choć trafił do „polityki” jako dorosły nie wiemy nic z jego przeszłości. Czy miał rodzinę? Innych bliskich? Co studiował, miał ukochaną, dramaty, pragnienia? Nie pamiętam, aby w książce Szmidta pojawiła się choćby wzmianka na ten temat. Młody ma wprawdzie nieco lepiej wyjaśnione swoje pochodzenie, ale też: mimochodem, w dosłownie kilku zdaniach.

Moje pierwsze spotkanie z powieścią Szmidta, a drugie spotkanie z autorem w ogóle (poprzednie odbyło się dzięki jednemu z jego opowiadań) uważam za udane; dostałam właściwie to, czego oczekiwałam po opisie z tyłu okładki. „Polowanie” to przede wszystkim czysta rozrywka. Nie zapewni może okazji do analizy, nie jest też w jakikolwiek odkrywcza, ale wykorzystuje ciekawe motywy w poprawny sposób. Niedługa, lekka, przyjemna, ale jednocześnie nie infantylna – to zdecydowanie sprawia, że z książką Szmidta można po prostu miło spędzić czas.

* * *

– Dupa tam... – żachnął się grubas i dokończył picia. Ty, Mulder, lepiej odpowiedz na pytanie.

Lis nie lubił, kiedy go tak nazywano, ale przywykł. Młody miał zwyczaj nadawania wszystkim przezwisk. Trzeba przyznać, że miał do tego talent. Zresztą jak się chwilę zastanowić, skojarzenie było proste. Lis to Fox, a zdrobnienie od Edmunda zamienić na Mulder – żaden problem. Do tego robota, jaką wykonywał, nadawała się idealnie do „Z archiwum X”.

Fragment „Polowania” Roberta J. Szmidta

Za możliwość przeczytania książki dziękuję Domu Wydawniczemu Rebis!