Dopóki nie zgasną gwiazdy: Całkiem, całkiem

Świat się skończył. Skuł go lód, a Lucyfer próbuje przejąć władzę nad ludźmi, krążąc po świecie pod postacią Świetlików. Resztki ludzkości zostały zmuszone do zamieszkania w górach, gdzie tworzą niewielkie osady. W jednej z nich mieszka Kacper, wchodzący w męski wiek chłopak. Gdy jeden z gońców ginie na szlaku, postanawia zając jego miejsce i wyrusza w podróż.

„Dopóki nie zgasną gwiazdy” to powieść, która chodziła za mną od dłuższego czasu. W końcu udało mi się z nią zapoznać i mogę spokojnie stwierdzić, że choć nie poczułam się zachwycona lekturą, to po prostu dobra książka.

Tytuł: Dopóki nie zgasną gwiazdy

Tytuł serii: Dopóki nie zgasną gwiazdy

Numer tomu: 1

Autor: Piotr Patykiewicz

Liczba stron: 400

Gatunek: post-apokalipsa

Wydanie: SQN, Kraków 2015

Ta post-apokalipsa ma dość młodzieżowy wydźwięk: wiele robi młody bohater, ale nie tylko. Styl Patykiewicza jest raczej lekki, niezbyt ozdobny, ale typowy dla książek kierowanych do tej grupy wiekowej. No dobrze – ma w sobie może trochę więcej surowości, niż zazwyczaj mają takie dzieła, ale w dalszym ciągu wpisuje się w ten nurt. Niemniej, przy tym nie jest powieścią zbyt infantylną, czy po prostu głupią: wydaje mi się, że w jej przypadku wiek czytelnika nie ma aż takiego znaczenia. Po prostu młodsze osoby tez się w tym świecie powinny bez problemu odnaleźć.

Naszym głównym bohaterem jest szesnastoletni Kacper. Chłopak jest dość odpowiedzialny, ale jednocześnie nieprzerysowany: widać, ze to jeszcze dziecko, które musi sporo się o życiu nauczyć. Nie mam raczej nic przeciwko niemu, ale zabrakło mi innych postaci, do których mogłabym się przywiązać. „Dopóki nie zgasną gwiazdy” ma w sobie sporo z powieści drogi, a w takich – moim zdaniem – najlepiej sprawdzają się grupy, drużyny, którym mrzemy kibicować. W przypadku tej powieści Kacper podróżuje sam, a jego towarzysze regularnie się zmieniają i wymieniają. Są zarysowani w sposób dość podstawowy. W książce nie ma żadnej relacji, która byłaby naprawdę ciekawa.

Pomyśl na świat przedstawiony nie jest zły, chociaż skłamałabym, mówiąc, ze w pełni mnie „kupił”: wydawał mi sie jednak nieco naciągany. Niemniej, wplatanie we wszystko kościoła i stworzenie nowej mitologii na pewno jest zaletą powieści.

W samym tekście po prostu czegoś mi brakowało, by mógł mnie zachwycić. Niektóre sceny wydawały się przewleczone i niekoniecznie potrzebne, a same sytuacje naciągane i niemożliwe do realizacji w rzeczywistości. Chyba tez za bardzo fabuła kojarzyła mi się z motywem młodego dzieciaka z magiczną mocą, który ma pokonać zło tego świata, bo choć Kacper nadnaturalnych umiejętności nie ma to jednak wiemy od początku, ze mniej więcej taka będzie jego rola. Brakło mi tez głębi w jego relacjach z innymi.

„Dopóki nie zgasną gwiazdy” to jednak ostatecznie całkiem dobra książka. Wydaje mi się, ze sprawdzi sie najlepiej u w miarę młodego czytelnika, który nie miął jeszcze do czynienia z post-apokalipsa. Może to być tez dobry start, jeśli chodzi o czytanie rodzimej fantastyki: Patykiewicz pisze raczej dość bezpiecznie, w sposób zbliżony do tłumaczeń, przez co może uda się ominąć „szok”, który może nastąpić w chwili, gdy sięgamy po kogoś, kto językiem polskim wręcz nadmiernie sie bawi.

* * *

Błądził po mroźnej sali, dotykał skórzanych grzbietów książek i wyciągał je z półek na chybił-trafił, niezmiennie z tym samym dreszczem zaciekawienia. Zdarzało się, że brakowało wielu stron, albo kartki częściowo strawił ogień, ale jemu każdy skrawek zadrukowanego papieru wydawał się tak samo cenny.

Fragment książki „Dopóki nie zgasną gwiazdy” Piotra Patykiewicza