Czarna bandera: Na pohybel skurwysynom!

Tak, wzięłam tą książkę z biblioteki, bo miała fajną okładkę. Taką niebieską i z czachą, czego chcieć więcej, nie? Zwłaszcza, że nazwisko Komudy gdzieś tam mi się cały czas przewijało, choć jeszcze nie miałam okazji, aby zapoznać się z jakąś jego pracą. Do tej pory, rzecz jasna.

Tytuł: Czarna bandera

Autor: Jacek Komuda

Liczba stron: 384

Gatunek: zbiór opowiadań fantasy

XVII wiek.

Ciepłe wody, pełne Hiszpanów, piratów, złota i tajemnic.

Bo na statkach są szczury, widma pokutujących dusz, martwe ciała, ogrom martwych ciał, czarni niewolnicy, Bożkowie, nieumarli i wskazówki, jak dostać się do drogocennych skarbów. I przygody. Cała tona niebezpiecznych i śmiertelnych przygód.

Czarna bandera to pierwsza typowo piracka książka po jaką dane było mi sięgnąć. Z resztą, to także pierwsza pozycja Komudy, jaka trafiła w moje ręce. Jak było? Trochę jak przy Piratach z Karaibów, tylko nieco ostrzej i nieco mniej kolorowo. Ale dalej.... całkiem barwnie. 

Nie byłam, nie jestem i raczej nie będę fanką historii, których akcja dzieje się na statkach. Przepadam za szanty, ale filmy, czy historie tego typu potrafią mnie nieco znudzić. I nie przeczę - nie bawiłam się na Czarnej banderze doskonale. Ale dobrze? I owszem. 

Zbiór opowiadań Komudy nie jest czymś najbardziej pomysłowym i zaskakującym, przynajmniej nie dla mnie, zwłaszcza, że opowiadania mają często stosunkowo podobne motywy. Z resztą, trudno by było inaczej... Morska podróż wymaga utrzymania pewnych schematów. Mimo to w swoich opowiadaniach tworzy bardzo przyjemny klimat. Klimat morskich opowieści, opowiadanych jakby przez starego pirata, który wspomina dawne dzieje i przygody. Tak, chyba mniej więcej tak odebrałam te opowiadania.

Komuda ma całkiem przyjemny styl, choć czasem jego opisy mogą nieco nudzić, a przynajmniej ja potrafiłam się chwilami wyłączyć podczas czytania. Jasne, bez specjalistycznego słownictwa takie opowiadania by się nie obeszły i czasami musiałam dłużej pomyśleć nad niektórymi słowami, ale poza tym autor jest bardzo swobodny w tym, co robi. Przy tym pisze stosunkowo... surowo, mimo wszystko, bez nadmiernych emocji i zachowuje przy tym dobry umiar, jeśli chodzi o przekleństwa, bijatyki, czy wulgarność. Mimo tematu, przy którym łatwo z tym przesadzić nie poczułam się ani na chwilę zniesmaczona opowiadaniami. Choć tak, są trochę brutalne - w tym przypadku inaczej się po prostu nie dało i nie da - wszystko jednak ładnie zgrywa się w całość i równoważy. 

Opis na okładce mówi, że to bardzo męska literatura, a ja... nie powiedziałabym. To ładne opowiadania, nie wybitne, ale ładne i fajnie skonstruowane, a to, że o piratach i łodziach? Nie tylko mężczyźni lubuję się w takiej tematyce...

W przypadku opowiadań liczy się raczej sama historia, a nie - głębocy bohaterowie i to w historiach z Czarnej Bandery dość wyraźnie widać. Bohaterów jest wielu, szybko się zmieniają  (czy to przez śmierć, czy kolejne opowiadanie) i trudno się do nich przywiązać. W tym przypadku główną role na prawdę odgrywa przygoda, która ma miejsce w każdym z opowiadań. Który pomysł spodobał mi się najbardziej? Zastanawiałabym się nad dwoma opowiadaniami. Oprawcą i Lodowym szkwale, gdybym naprawdę koniecznie musiała wybierać, jednak prawda jest taka, że wszystkie są do siebie bardzo zbliżone zarówno klimatem, stylem, jak i tempem akcji.

Polecam każdemu, kto ma ochotę na coś pirackiego - jestem pewna że Czarna bandera to naprawdę fajna lektura dla takich właśnie osób. Inni też raczej spokojnie mogą po nią sięgać, niemniej - jak wspominałam - sama specyfika słownictwa może sprawić, że czytanie będzie nieco trudniejsze, niż zwykle.