Spotkanie z Ziemiomorzem: Opowieści z Ziemiomorza

Jako, że święta już za rogiem uznałam, że wrzucę Wam coś jeszcze w tej przerwie, abyście mieli co czytać w chwili odpoczynku :)

Dziś zapraszam Was na ostatnią moją opinie odnośnie cyklu o Ziemiomorzu. Ne wiem, czy Wy też tak macie, że gdy jakaś historia ciągnie się i cały czas do niej wracacie, to czasem chcecie ją po prostu skończyć, ale jednocześnie męczy Was ta myśl? Bo mi po ten tom było na prawdę trudno sięgnąć. Ale nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło ;D W końcu seria jest za mną.

Jeśli macie ochotę zapoznać się z poprzednimi postami z tego cyklu zapraszam TUTAJ [tam też wyjaśniłam zamieszanie z numerami tomów]. Generalnie, nie będzie on kontynuowany, chyba, że chcielibyście, abym napisała coś o ekranizacjach :)

Tytuł: Inny Wiatr
Tytuł serii: Ziemiomorze

Numer tomu: 6/5

Autor: Ursula K. Le Guin
Liczba stron: 280
Gatunek: high fantasy

Jak sugeruje tytuł, Opowieści z Ziemiomorza Le Guin to nie kolejna powieść, a zbiór opowiadań, pochodzących z tejże krainy. W tym tomie możemy znaleźć ich pięć.

Szukacz to chyba najdłuższa historia opowiadająca o początkach szkoły magów na Roke.

Diament i Czarna róża opowiada o tym, co powinno być dla nas na prawdę ważne: młody Diament musi wybrać między magią i luksusem, a muzyką i miłością.

Kość ziemi to powrót do chatki w Re Albi, w której dość długo mieszka nasz główny bohater serii, Ged,  i maga w niej mieszkającego.

Historia z Górkich Moczarów to opowieść z życie smutnego człowieka, który uciekł w najdalsze zakątki świata, by za pomocą swojego talentu leczyć krowy.

Ważka zaś opowiada o pewnej samotnej dziewczynie oraz zachłannym magu, dzięki któremu ta może dotrzeć do swojego przeznaczenia.

Wszystkie treści łączy usytuowanie z Ziemiomorzu oraz styl autorki. Kilka z nich - powiązania z poprzednimi tomami cyklu. Wydaje mi się, że brakło tu tej niezwykłej magii i piękna słowa z Czarnoksiężnika (choć może to wina i tłumacza, i tego, że po prostu przywykłam), ale historie opisane są podobnie do pierwszego tomu. Z dystansem, w formie baśni. Dzięki temu Le Guin na na prawdę niewielu stronach potrafi opowiedzieć stosunkowo długie, choć owszem, w większości jednowątkowe, bo jakby inaczej, historie. 

Tak, to bardzo dobry zbiór opowiadań. Utrzymany w podobnej konwencji i klimacie, a przy tym niezbyt monotonny. Historie nie są może przepełnione akcją, ale typową dla Le Guin nutką nostalgii. Zauważyłam, że autorka wprost uwielbia przedstawiać w swoich opowieściach dorastanie swoich bohaterów i uznałabym, że jest to nawet typowe dla niej. Czy to dobrze? Myślę, że tak, bo na prawdę trudno trafić na dobre historie zajmujące się tym tematem. Poza tym, jeśli zaczniemy rozważać każde opowiadanie z osobna, na pewno wyciągniemy z nich wiele nauki dla siebie. 

Mimo wielu zalet, opowiadania mają jedną, chyba dość dużą wadę. Aby po nie sięgnąć i w pełni zrozumieć najlepiej być po całym cyklu Ziemiomorza. Autora po prostu często odnosi się do znanych nam już w jakimś stopniu legend i bohaterów i jeśli to będzie pierwsze, po co ktoś sięgnie, może nie do końca zrozumieć, o co w niektórych historiach chodzi. Braknie tej zabawy w łączenie wątków :) Jeśli jednak przeczytaliście pozostałe tomy, nie możecie nie sięgnąć i po ten, bo Opowieści są bardzo dobrym dopełnieniem całości.