Riverdale. Sezon 1: Kryminalna teen drama

Riverdale do niedawna było spokojnym, niezbyt dużym miasteczkiem. Wszystko zmienia śmierć nastolatka pochodzącego z wpływowej, bogatej rodziny. Grupa przyjaciół z liceum postanawia więc rozwiązać wiążącą się z nią zagadkę.

„Riverdale”, sezon 1
serial młodzieżowy

O tym serialu jest głośno, od kiedy tylko się pojawił. Ekranizacja komiksów o Archie Anderwsie wzbudziła nostalgiczne uczucia u tych, którzy czytali jego przygody, jak i u młodszego pokolenia, przedstawiając mu historię paczki przyjaciół z Riverdale. Ja sama postanowiłam obejrzeć pierwszy sezon w celu sprawdzenia, o co w tym wszystkim chodzi. Nie żałuję, chociaż skłamałabym, mówiąc, że jestem wielkim fanem tej historii.

Zacznijmy od tego, co od razu rzuca się w oczy. „Riverdale” po prostu wygląda bardzo ładnie. Zdjęcia do serialu są kolorowe i bardzo „klarowne”, zwracają uwagę i sprawiają przyjemność oglądającemu.

Sama historia serialu to po prostu „teen drama”, połączona z wątkiem kryminalnym. Opowieść raczej prosta i przyjemna, która spokojnie mogłaby lecieć na programach pokroju „Disney XD”, gdyby tylko nie jej wysoki budżet. W niektórych sytuacjach mocno kojarzyła mi się ze „Scooby’m Doo”: tak jak i tam, czasem w „Riverdale” nasza paczka przyjaciół postanawia odkryć prawdę, zakradając się do różnych miejsc.

Bohaterowie serialu to postacie stosunkowo stereotypowe, które jednak ładnie rozwijają się na przestrzeni wszystkich odcinków, czasami łamiąc przypisane sobie cechy. Mimo to i tak w gruncie rzeczy można raczej nazwać ich jednym słowem. Betty (Lili Reinhart) to „ta grzeczna”. Veronica (Camila Mendes) jest „tą fajną”, a Jughead (Cole Sprouse) to „ten z problemami”. Nie brakuje nam też ani „cheerleaderki”, czyli Cheryl (Madalaine Petsch), ani „geja”, czyli Kevina (Casey Cott).

Archie (K. J. Apla) także jest raczej stereotypową postacią: to ten idealny chłopiec, który jest przystojny, gra w football i potrafi „w muzykę”. Z tym, że… jednocześnie jest najbardziej irytującą postacią w serialu, przynajmniej przez większość czasu. Jeśli coś robi, wiedz, że to zniszczy. Jeśli pojawi się jakiś problem, wiedz, że prawdopodobnie on będzie jego ogniskiem. W pewnym momencie to robi się wręcz nudne, zwłaszcza, że to wokół niego wszyscy skaczą… Cóż, bywa i tak, prawda?

Poza głównym bohaterem pozostałe postacie są raczej sympatyczne. Chyba, że mają irytować, tak jak Cheryl: wtedy irytują aż do bólu. Niemniej, chyba największą sympatią zapałałam do dwójki z nich. Pierwszą jest Veronica: fajna laska, która nie da sobie w kaszę dmuchać i zwykle myśli dość logicznie. Drugim bohaterem jest Jughead, grany przez aktora, który zabłysnął przez Disney Channel, przez co serial tym bardziej kojarzy mi się z tego typu programami. Niemniej, Cole Sprouse zagrał tę postać naprawdę przyzwoicie, a ona sama w sobie jest chyba najbardziej rozbudowanym charakterem w „Riverdale”.

Muszę wspomnieć też nieco o rodzicach naszych bohaterów. O ile nasza młodzież to raczej dobre dzieciaki, o tyle ta dorosła część obsady, z jednym wyjątkiem, to banda dziwaków, z których każdy ma coś za uszami. Nie jest to bezcelowe: to właśnie spośród ich kłamstewek i knować nasi bohaterowie będą musieli wyciągać wnioski i rozwiązywać zagadkę, która zostanie przed nimi postawiona.

Sama zagadka zaś… czasami nie ma sensu. Zwłaszcza na początku wydawała mi się po prostu głupia. Niemniej… w dziwny sposób wciąga i sprawia, że chcesz wiedzieć, co było dalej. Co z tego, że większość odcinku to romanse i dramaty prywatne postaci, które są raczej średnio intrygujące:  będziesz oglądać kolejny odcinek, bo przecież trzeba dowiedzieć się, kto zabił. Wydaje mi się, że to właśnie w to, w połączeniu z sympatycznymi postaciami, sprawia, że „Riverdale” tak dobrze działa.

Oglądanie „Riverdale” sprawiło mi pewną przyjemność. To była po prostu miła przygoda. Czy coś więcej? Nie wydaje mi się – za dużo w tym dramy dla nastolatków, z której już dawno wyrosłam, a z samymi komiksami nie byłam nigdy związana. Ale jeśli lubicie tego typu klimaty to polecam z „Riverdale” się zapoznać, bo raczej nie będziecie żałować.