Autor, czy autorka?

źródło

Często w tagach książkowych rożnego rodzaju pojawia się tak, czy inaczej zadane pytanie, każące wybrać płeć autorów, po których chętniej/częściej sięga odpowiadający. Zazwyczaj widzę odpowiedź: obojętne, albo bez różnicy, ale jednak częściej chyba.... Czy na prawdę jednak to jest to pozbawione różnicy? Wiecie... wydaje mi się, że nie. Płcie mają cechy charakterystyczne, a autorzy to przecież często zwykli ludzie z lekkim piórem, a nie geniusze, dlatego powieści kobiet i mężczyzn różnią się od siebie. Ale w jaki sposób i w jakim stopniu? Sięgając po książkę płci pięknej, lub brzydkiej czego należy się spodziewać?

źródło

Na początek należy się przyjrzeć właśnie cechom kobiet i mężczyzn. Przedstawiciele płci brzydkiej to często umysły bardziej ścisłe. Wzrokowcy, przy okazji bardziej agresywni, ale z drugiej strony - opanowani i nie ukazujący nadmiaru emocji. Kobiety zaś to jeden wielki chaos. Myślą o wszystkim na raz, przy tym często są zdecydowanie bardziej emocjonalne, ale przy tym delikatne. Mężczyzna stawia zwykle raczej na chłodną ocenę sytuacji i logiczny tok myślowy, zaś kobieta nie musi widzieć sensu w czymś, by to lubić. Ot, ładny obrazek. Ładne spodnie. Buty. Pomadka, czy okładka. Ja chcę i tyle, nie ważne, że niekoniecznie w tej chwili tego potrzebuje. 

Oczywiście, generalizuje i opisuje ogół. Należy też pamiętać, że autorzy, pisarze, to bardzo często stosunkowo wrażliwi mężczyźni. Nie, w żadnym razie nie w ten zniewieściały sposób - po prostu to w większości artyści, którzy dostrzegają piękno - w różnorakim tego słowa znaczeniu - bardziej i intensywniej niż inni.

Warto też zwrócić uwagę na relacje damsko-męskie. Nie wiem jak Wy, ale ja widzę wokół siebie pewną zależność. Taka zwyczajna, szara kobieta, czy dziewczyna z jednej strony lubi przebywać w towarzystwie innych kobiet - bo trzeba się wygadać, mieć doradczynię, pójść z kimś do łazienki, albo na zakupy. Przy okazji panie zwykle bardzo szanują i lubią mężczyzn, co przez wzgląd na popęd płciowy jest czymś normalnym i naturalnym. Tak więc, jesteśmy tu dość wyrównane. Zarówno panie, jak i panów potraktujemy poważnie, bo i jedna, i druga płeć zwykle jest u nas na podobnym poziomie. Z mężczyznami jednak jest... nieco inaczej. Przypominam, cały czas mówię o moich spostrzeżeniach :) Panowie lubią spędzać czas ze sobą, bo ile można słuchać plotek kobiet, albo chodzić na zakupy, nie? Z drugiej strony, towarzystwo pań sprawia im przyjemność choćby pod względem wizualnym. Często podbudowuje też ich ego: bo kobiecie można pomóc, przytrzymać drzwi, albo przytulić. Niemniej, zwykle traktują panie jako jednostki którymi trzeba się w jakiś sposób zająć, zaopiekować - znów, to naturalne i normalne (i mi osobiście jak najbardziej odpowiada :P), ale sprawia to, że niekoniecznie traktują ich gadaninę, problemy, czy podejście do świata na poważnie. Często przymykają oko na nasze humorki, albo zgadzają się z nami dla świętego spokoju (bo panie oczywiście do utraty tchu będą się wykłócać).

Jak te cechy mają się do pisarzy?

W książkach autorów znajdziemy częściej więcej brutalności, bezpośredniego podejścia do świata (w tym do tematu seksualności), prostoty, bez jakiś chorych udziwnień. Wszystko jest bardziej logiczne niż w przypadku literatury pisanej przez panie. Z drugiej strony, potrafią - poprzez opanowanie swoich emocji - wypracować bardzo delikatny styl pisania, który przypadnie do gustu paniom. Wszystkie te cechy sprawiają, że panom łatwiej napisać wielkie historie, opasłe tomiszcza, które będą zarówno logiczne, jak i dobre pod względem fabularnym, o ile tylko autor ma odpowiedni warsztat i wyobraźnie. Trudniej tu o jakieś wielkie wpadki. Panowie będą chętnie czytali takie historie właśnie przez brak nadmiaru emocji, panie zaś, jako jednostki lubiące spędzać czas z mężczyznami chętnie wejdą w męski tok myślenia, albo zafascynują się delikatnym, wrażliwym stylem. O ile jednak autor potrafi napisać ładną książkę dla młodzieży, to już z pisaniem literatury scricte dziecięcej mogą mieć spory problem, dlatego o ile się orientuje, takie historie zwykle wydawane są przez kobiety. Brakuje w ich wyobraźni kolorów, emocji, które nadają tym książką trochę magii. Nie są też matkami i choćby z tego powodu trudniej im zrozumieć, czego maluchy chcą i potrzebują.

źródło

Kobiety zaś piszą... przede wszystkim dla innych kobiet. Uwielbiają tematykę krążącą wokół miłości i takiej delikatnej, zmysłowej magii. Przy tym jednak nie potrafią tak dobrze planować i są bardziej chaotyczne, dlatego to właśnie emocjonalność i piękno, a nie logika i fabuła często gra w ich pozycjach główne skrzypce. Mężczyźni zwykle za tym nie przepadają, irytuje ich to, a panie - po prostu taki sposób myślenia rozumieją, utożsamiają ze sobą, przez co chętnie wciągają się w takie historie. Kobiety pisząc tworzą wiec zwykle obyczajówki, czy romansidła, które są kierowane dla pań, lub nastolatek. Często też piszą, jak już wspomniałam wcześniej, literaturę dziecięcą i sprawdzają się w tym znakomicie. 

Jasne? Podejrzewam, że tak, ale w razie czego wyjaśnię wszystko na zasadzie konkretnych książek. Znacie, choćby ze słyszenia, Pieśń Lodu i Ognia Martina, prawda?  Historia bardzo dobrze zaplanowana, ale pisana w sposób nieco trudny, bo z jednej strony bardzo konkretny i surowy, ale z drugiej - zagmatwany. W końcu przy takiej ilości wątków trudno, by było inaczej :) W Polsce pani Cherezińska wydała Koronę Śniegu i Krwi, przez sporo osób okrzykniętą lepszą od powieści Martina. Czy jest lepsza? Nie. Jest inna, przynajmniej według mnie. Książka Cherezińskiej jest po prostu ładna, bardzo ładna wręcz. Oczywiście, napisana bardzo dobrze pod względem fabularnym, ale z dającym się wyczuć dotknięciem kobiecej ręki. Z opisami, których w życiu nie stworzyłby mężczyzna, co widać zarówno w opisach przyrody, jak i we fragmentach dotyczących miłosnych uniesień. 

Weźmy również Greena i jego Gwiazd naszych winę oraz panią Becce Fitzpatrick i jej Szeptem. Jak pewnie wiecie, nie przepadam ani za jedną, ani za drugą pozycją, niemniej, nie o to tu teraz chodzi :) Tak, to zupełnie różne historie. Jedna jest obyczajowa, druga - to paranormal romance. Mimo to, doskonale widać tu różnice płci! Powieść Greena owszem, jest delikatna i przesłodzona, ale w miarę konkretna i logiczna. Szeptem zaś bazuje przede wszystkim na emocjach bohaterki, a w fabule często brakuje logiki.

źródło

Kogo ja sama wolę? Autorów, czy autorki? Oczywiście, zależy, ale raczej skłaniałabym się ku panom. Lubię wiele piszących pań. Kossakowska pisze na prawdę świetnie, raczej unikając nadmiaru emocji i typowych dla kobiet opisów, przy tym prowadząc męskich bohaterów tak, jak trzeba, by móc do nich czasem westchnąć. Cornelia Funke pisze przepiękne historie dla dzieci - uwielbiam jej Atramentowe Serce i bardzo lubię Króla Złodziei. Le Guin? Mądra kobieta, filozof, która świetnie łączy logicznie myślący umysł z typową dla płci wrażliwością. Albo Ayn Rand - kobieta konkretna, wyzwolona wręcz, bo u niej emocji wielu nie znajdziecie :) Niemniej, mężczyznom ufam bardziej. Wiem, że nie dostanę u nich biadolenia o tym, jak bardzo ich bohater chce się zakochać, wiem, że historia będzie miała w miarę logiczny sens.... bo z paniami bywa tu różnie ;D Poza tym książki kobiet częściej są średnie - ot, takie zwykłe, nie wybijające się. Nawet, jak logika się nie klei, to przynajmniej opis będzie ładny. Niby na co dzień fajne, ale często łatwiej się je zapomina. A panowie... cóż, chyba częściej zdarzają im się totalne porażki... ale i w tą drugą, dobrą skrajność zdarza im się wpadać częściej ;) A chyba wolę aby książka mnie porządnie wkurzyła, lub zadowoliła, niż była gdzieś tam pomiędzy - przynajmniej nie jest nijaka.
Choć oczywiście, najważniejsze kryterium to nie płeć, a warsztat konkretnej osoby. Jak będzie na wysokim poziomie - ta po prostu przestaje się liczyć. Wydaje mi się, że przy wyborze lektury liczy się przede wszystkim w chwili, gdy mamy do czynienia z takim szaraczkiem, średnio znanym pisarzem, po którego sięga się czasem z nudów, w poszukiwaniu chwili wytchnienia.

A Wy? Czyje historię częściej wybieracie? Jakie podejście do życia jest wam bliższe i które wolicie?

źródło