Czemu nigdy nie będę sławna?

Nigdy nie należałam do tych popularnych, często z własnej woli odcinając się od rówieśników. Teraz, choć mam zdecydowanie lepszy kontakt z ludźmi wokół (mimo, że wciąż stosunkowo niewielki), dalej trudno nazwać mnie osobą popularną, czy lubianą. Dziś jednak nie o mojej codzienności, a o sieci mowa, w której z resztą sprawa ma się podobnie. Nigdy popularna nie byłam, nie jestem i raczej nie mam wrażenia, aby ten stan się zmienił. Dlaczego?

Drewniany Most niby jest o wszystkim, ale nie trudno zauważyć, że głównym tematem na nim obecnie są książki. Czytam i chce się tym dzielić, nic dziwnego w tym nie ma :) Jest jednak pewna drobna kwestia, która sprawia, że nawet w tak stosunkowo małym towarzystwie trudno mi się często odnaleźć.

Powód jest wyjątkowo prosty. Nie należę do targetu, który opanował tą część blogosfery, odwiedzana przeze mnie z racji tematu bloga.

A jaki jest ten target? Zauważyłam, że większość osób piszących blogi recenzenckie zainteresowana jest literaturą kobiecą, lub typowo młodzieżową. A ja nie przepadam do końca ani za jednym, ani za drugim typem książek. Nie jest to ani dobre, ani złe, po prostu mam odmienne niż większość gusta. Jedynie przykre jest to, że gdy wpadam na Wasze blogi i chce coś napisać o Waszym tekście, po prostu nic w pełni szczerego często nie przychodzi mi do głowy. Bo co, po raz tysięczny mam pisać, że prezentowana przez Was książka mi się nie podoba...? 

Mimo tego, martwi mnie pewna drobna sprawa, którą zauważyłam zarówno u Was, jak i w swoim otoczeniu.

Rozumiem, że większość blogów prowadzą panie, często w młodym wieku, stąd właśnie tak wiele u Was książek które nijak do mnie trafiają. Ale nie powiem, nie raz trafia mnie przysłowiowy szlag, gdy widzę, że ktoś uważa siebie za zagorzałego fana fantastyki... czytając głównie powieści pokroju Szeptem, lub Percy'ego Jacksona, często ograniczając się niemal tylko do takich. Ach, no dobrze, często przy okazji widzę wzmiankę, że ktoś kocha/lubi/uwielbia Tolkiena. 

A skąd to moje wzburzenie? Z bardzo prostej przyczyny. 

Paranormal romance, jakim jest właśnie Szeptem to historie, które stoją na pograniczu fantastyki i obyczajówki, tak na prawdę z tą czystą fantasy nie mając nic wspólnego. Z drugiej strony mamy niedojrzałą fantasy, pisaną dla dzieci - jaką jest właśnie Precy Jackson. Bez nadzwyczaj rozbudowanego świata, opartą na znanych nam wszystkich schematach.

Ale dobrze, każdy lubi, to co lubi, nic mi do tego...

Tylko czemu książki, których targetem jest wiek 12-16 (bo tak, to target wyżej wymienionych książek) zachwycają się często znacznie starsze osoby...? I nie chodzi mi o przeczytanie, uznanie, że no, to miła lektura, miło mi się ją czytało, a młodsi ją na pewno pokochają, była fajnym powrotem do starych czasów, a o uwielbianie takich książek, mimo, że często są to osoby starsze, nieraz dobrze oczytane.

I później się okazuje, że mamy setki fanów fantastyki, którzy tak na prawdę czytają tylko i wyłącznie książki kierowane dla dzieci. 

Co widzę w tym negatywnego?

Nie, nie sam fakt czytania. Czytać można wszystko :)

Ale są dwie rzeczy, które w skutkach mogą być na prawdę nieprzyjemne.

Skutek pierwszy - osoby poboczne, które są na prawdę dojrzałymi czytelnikami, ale chcą dopiero wejść w świat fantasy, po wizycie u tego typu fanki fantastyki mogą poczuć uraz do tego gatunku.

Porządna książka fantastyczna, z dobrym uniwersum, fabułą i historią ma bawić i uczyć wszystkie pokolenia. 12-latek znajdzie w niej bajkę, 20-latek epickie walki na miecze, a osoba mająca 40-50 lat będzie mogła zastanowić się nad samym losem bohaterów i ich przemyśleniami, nie raz bardziej życiowymi od tych zawartych w obyczajówkach. 

Niestety, jeśli osoba zielona w temacie fantastyki, ale mająca wysokie wymagania, usłyszy od setnej osoby, że Mroczne Umysły, Rywalki i Szeptem to wybitna, cudowna, najcudowniejsza fantastyka i nic ponadto lepszego nie ma... Prawdopodobnie wyrobi sobie złe zdanie na temat całokształtu tej twórczości. Czy to nie przykre...? 

Niby to wina tej osoby również, nie powinno się oceniać czegoś, czego się nie zna... ale tak, takie opinie są destrukcyjne dla fantastyki i odpychają od niej niejednego.

 Skutek drugi - chyba poważniejszy. Brak rozwoju intelektualnego.

Jeśli mając 18-20 lat dalej czytasz książki napisane dla osób w wieku 12-15 lat (i tylko i wyłącznie takie)... to przepraszam, ale... chyba coś nie gra?
Sięgając po książki tego samego typu, opierające się na znanych schematach, popularne, bestsellery, zamykamy się i w żadnym razie nie jest to dla nas pozytywne. A co dopiero, gdy są to historie pisane z myślą o dzieciach, na dodatek w bardzo bezpieczny, schematyczny sposób? Nawet, jeśli masz te 15 lat, ale masz za sobą już kilkanaście książek z wcześniej wymienionych przeze mnie targetów, bo nic innego właściwie nie czytasz... nie lepiej byłoby coś zmienić? Sięgnąć po lepszą historię? Nie mówię nawet o fantastyce. Reportaż, biografia, przygodówka, akcyjniak... cokolwiek. Byle wyrwać się z tej wręcz chorej i często ogłupiającej rutyny.


Broń boże, nie neguje nikogo, ani nie wytykam palcem. Nie chce, by ktokolwiek odebrał to jako atak. Piszę po prostu o tym, co zauważyłam i co mnie od jakiegoś czasu męczy. Dla mnie samej niepojęty jest sukces wielu amerykańskich bestsellerów, bo po prostu nie przemawiają do mnie i nic ciekawego w moje życie nie wnoszą. Niestety, smuci mnie nieco taka tendencja. I fakt, że na Waszych blogach tak rzadko znajduje coś, co na prawdę mnie zainteresuje... Nie wiecie, jak często wpadam gdzieś z nadzieją ooo, tak, fajna okładka, to musi być dobre, na pewno jest dobre, czytam opis... i spotyka mnie kolejny zawód, bo znów widzę młodzieżówkę.
W ogóle, gdzieś w otchłani youtube słyszałam kiedyś teorię, że nawet najgorsze rzeczy, historie, filmy można nawet uwielbiać i nie ma w tym kompletnie nic złego - grunt, by zdawać sobie sprawę, że sięgamy po, brzydko mówiąc, kupę. I w sumie, trudno mi się z tym nie zgodzić.
A Wy? Co o tym sądzicie? Zaliczacie się do tych targetów? Jeśli tak, dajcie znać - czemu akurat taką literaturę wybieracie? Bo nie powiem, niezmiernie ciekawią mnie Wasze odpowiedzi.

Wybaczcie, że ten post to tylko ściana tekstu, bez konkretnych grafik i gratuluje tym, którzy się nie przerazili i go przeczytali - ale jakby nie było, wywołanie efektu nie czytam, bo długie było po części moim zamiarem, tak, by sprawdzić, kogo na prawdę interesuje to, co jest tu napisane, a nie to, jak treść wygląda :)
Oj, możliwe, że nieźle mi się oberwie... ale co tam, raz się żyje, a swoich odczuć ukrywać nie lubię.

UWAGA! Post o fantastyce, o którym pisałam w komentarzach pojawi się 29.03! Także zainteresowanych zapraszam do czekania :D