Life Is Strange: Pierwsze spotkanie z przygodową fikcją interaktywną

Pamiętacie, jak w styczniu wrzuciłam post ze zdjęć cospley'owych z gdy Life Is Strange? Wtedy ledwie przeszłam pierwszy epizod, dopiero niedawno kończąc całość. Nie jestem zbyt wytrwałym graczem :) W każdym razie, ponieważ przypadkiem zrobiłam dziurę w postach, postanowiłam, że zamiast przekładać je, dostaniecie mały bonus w postaci mojej opinii na temat tej gry :)

Life Is Strange była wydawana w epizodach (w sumie mamy ich pięć) od początku 2015 roku. Nie jest to w żadnym razie MMO, a przygodowa gra przypominająca bardziej powieść wizualną, w której częściowo wpływamy na to, co nasi bohaterowie robią.

Historia, w której bierzemy udział opowiada o Max, która widząc, jak jej przyjaciółka z dzieciństwa, Chloe, zostaje postrzelona, przypadkiem cofa czas. Tym samym ratuje ją i zaczyna odbudowywać znajomość, w międzyczasie wplątując się w sprawę z zaginięciem Reachel, dziewczyny z którą Chloe zaprzyjaźniła się, gdy Max nie było obok.

Nie grałam nigdy wcześniej w nic takiego i szczerze mówiąc, zaintrygowało mnie to nieco. Life Is Strange nie wymaga od nas tak na prawdę żadnych umiejętności - wystarczy umieć klikać i czytać. Chodzimy, rozmawiamy z ludźmi, podejmujemy decyzje, bezustannie obserwując jaki wpływ mają one na rzeczywistość. Nie mamy tu wielkich strzelanin, ataków, zasadzek.... chodzimy i podejmujemy decyzje. Nie raz trudne, ale jednak gra cały czas na tym się opiera :)

Nasze główne bohaterki to dwie zupełnie inne dziewczyny. Cicha Max, chodząca wiecznie z aparatem i robiąca wszystkiemu zdjęcia oraz Chloe, niebieskowłosa, nieco szalona, pewna siebie, ale jednocześnie czująca żal do otoczenia. Charaktery są wprawdzie dość typowe, ale poprawnie stworzone, a relacje dziewczyn obserwuje się na prawdę przyjemnie.

Sama grafika również jest dość miła dla oka, mimo, że sama chyba wole nieco bardziej baśniowe realia. Na muzykę nie mam co narzekać: bywa nieco monotonna, ale jak najbardziej wpasowuje się w klimat gry.

Jedynie dwie rzeczy mogę Life Is Strange wytknąć. Po pierwsze, gra bywa bardzo.. powolna. Wiesz, co już się stanie, wiesz, co powinieneś zrobić dalej, ale nie, musisz oglądać scenkę zachodu słońca, której nie da się przewinąć. Cóż, nie jestem zbyt cierpliwa ;P Druga rzecz, to ostatni, czyli piąty epizod. Nie będę zdradzać, co się w nim działo, jednak o ile zakończenie gry jest całkiem niezłe, o tyle przechodzenie tej części było dla mnie prawdziwą udręką w niektórych momentach.

Nie ważne, czy gracie nałogowo, czy nie lubicie gier - wydaje mi się, że każdy, kto ma wolną chwilę, może po tą grę sięgnąć :) Może być fajną odskocznią od seriali, czy książek: w końcu dalej mamy całkiem niezłą historię z fajnymi bohaterami, z tą różnicą, że w przypadku Life is Strange mamy widoczny wpływ na bohaterów i bierzemy czynny udział w akcji, nie będąc tylko obserwatorami.