Szubienicznik. Falsum et verum: Szlacheckie rozmowy przy stole

Mój ulubiony pan Piekara... z drugim tomem Szubienicznika (recenzje pierwszego znajdziecie TUTAJ)... książka sobie trochę u mnie poleżała, nim się za nią zabrałam. Myślałam, że od razu pochłonę dwa tomy, a jednak nie, odkładałam ten ile mogłam. Czemu i jak wyszło moje spotkanie z nią? O tym niżej ;)

Tytuł: Szubienicznik. Falsum et verum
Tytuł serii: Szubienicznik

Numer tomu: 2

Autor: Jacek Piekara

Liczba stron: 400
Gatunek: kryminał historyczny

Jacek Zaręba został oskarżony o popełnienie wielu okropieństw.
Czy zarzuty są prawdziwe? Czy może ktoś próbuje go wrobić...? Jakie zagadki skrywa szlachecki dwór i kto wysyła do stolnika Ligęzy kolejnych gości?

Nie sądziłam, że kiedykolwiek tak powiem o dziele Jacka Piekary... ale ta książka jest na prawdę bardzo słaba. Przynajmniej z punktu widzenia zwykłego zjadacza popkultury, który chce się przede wszystkim dobrze bawić na seansie z książką...

Z ledwością przebrnęłam przez tą powieść, nawet teraz nie do końca wiedząc o co w niej chodziło, bo po prostu stylizacja językowa obrana przez autora zaczęła mnie niezwykle męczyć. Choć owszem, sama w sobie jest dalej na wysokim poziomie, niewątpliwie klimat tamtych czasów oddany jest bardzo dobrze, to bez konkretnej akcji i ciekawych wydarzeń trudno utrzymać uwagę czytelnika, a tu tego zdecydowanie brakuje. Nasi szlachcice w dalszym ciągu przede wszystkim jedzą razem, rozmawiają, czasem tylko ujawniając jakieś mroczne sekrety, które mnie szczerze mówiąc już wcale nie interesowały, na tyle byłam tą historią znudzona. 

I choć owszem, sekrety są, ale przynajmniej dla mnie odkrywanie ich nie było niczym fascynującym. Ba, wręcz irytowało mnie, że muszę obracać konkretne kartki, że muszę to skończyć, skoro już zaczęłam... 

Jeśli już miałabym wymienić jakiś jasny punkt tej powieści, to niewątpliwie byłaby to opowieść o Plamce, klaczy Stolnika... niemniej, to na prawdę było ledwie kilka stron, które mnie jakkolwiek zainteresowały.

Zdecydowanie, moje drugie spotkanie z Szubienicznikiem nie skończyło się najlepiej dla mnie.... Nie mogę wytykać tu autorowi jakiś błędów logicznych, czy błędów w stylu - bo ich tu nie ma, Niemniej, wydaje mi się, że ta historia spodoba się właściwie tylko tym, którzy są zafascynowani naszymi polskimi sarmatami. Innych może, tak jak i mnie, po prostu śmiertelnie znudzić. Poza tym drugi tom powinien zawierać nieco więcej fabuły, która powinna pędzić do przodu... a nie stać w jednym dworku, bezustannie rozważając właściwie te same kwestie.