Po te książki NIE próbuj sięgać!

Już dawno nie było na Drewnianym Moście zwykłego zestawienia książkowego: wprawdzie był post o motywach, ale jednak w nim o coś nieco innego chodzi, niż zwykle. Wprawdzie nie tęsknie jakoś szczególnie za tego typu wpisami na moim blogu, ale w mojej głowie zrodził się pomysł, więc dziś do realizuje ;)

Jak pewnie się domyślacie dziś przedstawię Wam kilka książek po które absolutnie nie macie po co sięgać. No, prawie absolutnie: gusta ludzi są w końcu różne i pomylić się mogę. Ale generalnie są to pozycje w większości niezbyt znane, których raczej i tak nie kupicie w sklepie i po prostu moim zdaniem powinniście omijać w bibliotece, jeśli nie chcecie trafić na bubla. O większości z nich pisałam na blogu, ale uznałam, że warto Wam je przypomnieć. A więc, zaczynajmy!

„Lekcja geografii” Tomasza Mirkowicza

Dwadzieście trzy opowiadania, będące lipogramami. Brzmi fajnie: każda historia bez jednej literki z alfabetu...? I choć muszę przyznać, że autor nieźle się nad nimi napracował to po pierwsze, wyszukiwanie braku liter po jakimś czasie się nudzi, a po drugie przez niemożność użycia niektórych słów tekst chwilami brzmi absurdalnie i głupio. Oczywiście, opowiadania mają dość zróżnicowany poziom, ale nie zmienia to faktu, że patrząc na ogół książka wypada po prostu słabo.

„Mageot” Krzysztofa Kochańskiego

Fajny pomysł na historię... szkoda,  że zupełnie zmarnowany. Toporny język, historia, która od razu wypada z pamięci. Książka nie ma nawet trzystu stron, a czyta się ją tak, jakby miała około tysiąca. No nie jest to pozycja, którą z dumą trzymam na swojej półce.

„Thor” Wolfganga Hohlebeina

W porównaniu do „Maegota” ta pozycja jest wręcz doskonała. Niemniej to wcale nie oznacza, że warto po nią sięgnąć. Wprawdzie moja recenzja nie była bardzo negatywna, ale z czasem widzę, jak nijaka i mdła jest ta pozycja. Niby ma być powieścią przygodową, a jednak skupia się na rodzinnych, głupich perypetiach. Niby o Thorze, ale tak na prawdę to jakoś nie... To tytuł, który jest „meh” na każdej z możliwych płaszczyzn. Główna zaleta? Na szczęście, czyta się go błyskawicznie.

„Zamek złudzeń” Mercedes Lackley i Josepha Shermana

Weź worek, włóż do niego wszystkie główne schematy w fantastyce i podstawowe rasy, po czym po prostu to wysyp i zobacz, co z tego wynikło. Co takiego, jesteś ciekawy? A no, właśnie to! „Zamek złudzeń”. Książka na podstawie gry, która jest po prostu głupia. Czy muszę cokolwiek dodawać? Polecam omijać, bo naprawdę wokół można znaleźć wiele lepszych historii.

„Słoneczny kataklizm” Lawrence E. Josepha

Literatura popularnonaukowa może być fajna, przyjemna i przydatna, a może być taka jak „Słoneczny kataklizm”. Robiąca z czytelnika idiotę, nudna i nieciekawa, bo wiedzę, którą próbuje przekazać możemy znaleźć w wielu innych źródłach, podaną w lepszy sposób. Przy okazji jej wydanie jest moim skromnym zdaniem koszmarne. Nie sięgajcie, naprawdę. Nie ma po co.

„Jestem numerem cztery” Pittacusa Lore

Oto najbardziej znana, ale... wcale nie najgorsza książka ze wszystkich przedstawionych. Umieściłam ją na liście, ponieważ najzwyczajniej w świecie nie spełnia tego, co obiecuje. Niby ma być historią pełną akcji, wydarzeń, stworów z kosmosu... a w praktyce skupia się na nienajlepiej opisanym romansie. Naprawdę, nie ważne, czy lubisz młodzieżowe „akcyjniaki”, czy dobre historie o miłości utrzymane w klimacie fantastycznym znajdziesz miliard lepszych rzeczy... nawet w sieci, za darmo.