Ostatni olimpijczyk: Wielki koniec?

Skończyłam! W końcu? Niekoniecznie, w końcu postu publikowane są ze sporym opóźnieniem, ale jednak od przeczytania tomu pierwszego do ostatniego minął prawie rok. Nie będę się jednak już rozpisywać, czas zakończyć tą przygodę :)

Tytuł: Ostatni Olimpijczyk

Tytuł serii: Percy Jackson i Bogowie Olimpijscy

Numer tomu: 5

Autor: Rick Riordan

Liczba stron: 376

Gatunek: fantasy młodzieżowe

Walka z Kronosem jest nieunikniona i zbliża się z dnia na dzień. Percy rezygnuje z wycieczki z przyjaciółką, czekając na wezwanie z Obozu Herosów. Niestety, ich sprawa wydaje się z góry przegrana: nawet bogowie nie potrafią poradzić sobie z tym, co zaplanował dla nich tytan.

Szczerze mówiąc, nie mam bladego pojęcia, o czym powinnam tu napisać.

Styl Riordana? Jak zawsze. Jest lekko, miło i zabawiane. Fabuła? Bohaterowie? Tu też nie ma jakiś znaczących zmian: to finał serii, trudno więc, by autor wprowadził wiele nowych zwrotów akcji, albo bohaterów. Raczej bazujemy na tym, co już poznaliśmy. W końcu wszystkie wątki muszą zostać domknięte, a książki z tej serii do najdłuższych nie należą.

Nie będę oszukiwać: tu nie ma zaskoczeń. Fabuła jest chyba jeszcze bardziej schematyczna niż w częściach poprzednich: mamy po prostu wielką, końcową bitwę. Niemniej, w końcu pojawia się coś wielkiego! Zakończenia części poprzednich były dość małe, nieznaczące. Dopiero teraz zabawa w pełni się rozkręca i da się wyczuć, że to, co się dzieje jest w jakiś sposób istotne.

W dalszym ciągu w tle bardzo istotne są kwestie rodzinne. Riordan pokazuje młodemu czytelnikowi, jak ważni są rodzice i przyjaciele oraz rodzeństwo. Prezentuje nam różne rodziny i różne sposoby na rozwiązywanie problemów, co wydaje mi się bardzo wartościowe przy książce kierowanej dla młodszego czytelnika, zwłaszcza, że on nie robi tego w sposób nachalny.

O ile w poprzednich tomach pojawiało się dużo nowych nawiązań do mitów to jak napisałam, w „Ostatnim olimpijczyku” bazujemy raczej na tym, co już było. Niemniej, pojawia się kwestia Hestii, pomniejszych rzymskich bogów. Dowiadujemy się także nieco więcej o wyroczni. Nie jest tego bardzo dużo, nie rzuca się barwo w oczy, ale jednak: jest.

Riordan zamyka właściwie wszystkie wątki, zostawiając sobie przy okazji furtkę na kolejną serię. „Ostatni olimpijczyk” nie jest żadnym dziełem sztuki, ale przyzwoicie sprawdza się jako zakończenie młodzieżowej serii i właściwie niczego więcej od niego nie wymagam.

* * *

– Udawajmy, że jesteśmy dwojgiem zwykłych ludzi.(...)

– Okej – przytaknąłem. – Zwyczajne popołudnie dwojga zwykłych ludzi.

Kiwnęła głową.

– I wiesz... Teoretycznie gdyby tych dwoje ludzi lubiło się nawzajem, co trzeba by zrobić, żeby ten głuptas pocałował dziewczynę, hę?

– Och... – poczułem się jak jedna za świętych krów Apollina: powolny, głupi i jaskrawoczerwony.

Fragment „Ostatniego Olimpijczyka” Ricka Riordana

Wybaczcie, za tak niezwykle długi tekst, ale w przypadku tej książki nie mam wiele do dodania. Jeśli chcecie więcej, zapraszam do moich recenzji poprzednich tomów :)