Legion Gromu: Podróż z orkiem ramię w ramię

Gdybym nie miała wszystkich części tej serii na półce pewnie po kolejne bym nie sięgnęła. Tym razem jednak miałam dostęp do papierowej wersji trylogii Orkowie, a dzięki temu, że jest tak krótka postanowiłam ją kontynuować :) Wprawdzie tej serii w księgarniach już nie uświadczycie, ale może akurat postanowicie upolować ją w jakiejś bibliotece, albo jakimś cudem zwróci Waszą uwagę.

Tytuł: Legion Gromu

Tytuł serii:  Orkowie

Numer tomu: 2

Autor: Stan Nicholls

Liczba stron: 208

Gatunek: high fantasy

Tajemniczy artefakt o potężnej mocy to klucz do zwycięstwa, wolności i władzy. By go zdobyć, trzeba zmierzyć się z królem trolli, oszalałym Haskeerem i centaurem z Lasu Drogan.

Orkowie są o krok od celu. Ale nagle dzieje się coś, co niweczy szanse na rozwiązanie zagadki artefaktu...

Książkowe serie pod względem pisania recenzji dzielę na dwa rodzaje: takie, z których każda jest na tyle inna, że mam o nich wiele do powiedzenia oraz takie, które właściwie nie różnią się niczym konkretnym od części poprzedniej. Legion Gromu to zdecydowanie jedna z tych kontynuacji, które zaliczają się do grupy drugiej.

Większość wad, które zauważyłam w tomie pierwszym są również w kontynuacji. To dalej ten sam typ literatury: Legion Gromu to lekka książka, która nie próbuje udawać, że jest poważną fantastyką. Mamy lekką historię o grupce orków, która tłucze się i bije, próbując w jakiś sposób przeżyć w niezbyt przyjaznym dla nich świecie. Nasza przygoda ma polegać na obserwowaniu ich i choć niby mają jakieś konkretne motywy – wściekłą władczynię, ludzi, którzy niszczą magię w ich świecie oraz zagadkę, którą muszą rozwiązać – to tak naprawdę nie mają one głębszego znaczenia.

Co jednak zmienia się w kontynuacji? Bo mimo wszystko, kilka tych zmian zauważyłam.

Po pierwsze, autor skacze po wydarzeniach jeszcze bardziej, niż w książce poprzedniej.

Tym razem mamy jeszcze więcej grup, których zachowania obserwujemy i często bez ostrzeżenia jesteśmy przenoszeni do zupełnie innego rejonu świata. Przeskoki są dosłownie co 2-3 strony, a że książka została wydana dość niestarannie (często nowe wydarzenia zaczynają się od nowej strony, a więc: nie ma miejsca na dodatkowy enter) to czasem sztuką jest się w niej nie pogubić. To wprowadza do historii sporo chaosu.

Zauważyłam również, że Jennesta, czyli mściwa władczyni orków, występuje w tej części znacznie rzadziej, a sceny z nią nie są tak... przerysowane jak w części pierwszej. Przy okazji poznajemy lepiej jedną z jej sióstr, dzięki której dane było mi odkryć, że chyba każda władczyni z tej serii normalna nie jest. O co dokładnie chodzi – wyjaśniać nie będę, aby niepotrzebnie tu nie spoilerować ;)

W tej części poznajemy nieco lepiej bohaterów: Ci są podzieleni na mniejsze grupy, dzięki czemu po prostu łatwiej jest nam ich obserwować. Mimo tego postacie jakoś szczególnie się nie rozwijają i dalej nie są zbyt głębokie, czy ciekawe.

Legion Gromu to bardzo przeciętna, a nawet powiedziałabym: słaba fantastyka. Mimo to jako czytadło sprawdza się... po prostu OK. To książka, po którą sięga się w chwili, gdy chce się szybko przeczytać coś w całości, albo nie ma się niczego innego na półce. Można się z nią zapoznać z ciekawości: krzywdy raczej nikomu nie zrobi. Ale naprawdę, poza lekką, kiczowatą historyjką nie jest i nie chce być niczym więcej.

* * *

Przywódczyni podniosła dłoń, widząc cel. Żołnierze odrzucili świecące gałęzie. Szmaragdowa kaskada zalała dno. Najdy zebrały się wokół swojej pani.

Przed nimi, tam gdzie rdzeń rafy się rozszerzał, znajdował się skalny klif, pełen nisz oraz jaskiń, naturalnych i sztucznych. Z tej odległości nie widać było żadnych mieszkańców głębin. Przywódczyni gestem wydała rozkazy. Tuzin wojowników odłączył się i chyłkiem, tuż przy dnie, ruszył w stronę wrogiej konstrukcji. Po chwili popłynęła za nimi reszta gromady ze śmiercią na czele.

Fragment Legionu Gromu Stana Nichollasa