Hobbit (trylogia filmowa): (Nie)recenzja z (małym) opóźnieniem

Mamy już 2017 rok. Czas leci niebywale szybko, hm? Zwłaszcza, że ostatnia część filmowej trylogii o której chce Wam napisać miała premierę w 2014 roku, a ja zapoznałam się z całością stosunkowo niedawno. Nie traktujcie tego wpisu jako czystokrwistej recenzji: to będą raczej moje przemyślenia na temat wszystkich trzech filmów z hobbitem w tytule :) Nie mam zamiaru rozdzielać tego na osobne posty z przyczyny nadzwyczaj prostej: moja opinia dotycząca każdej części i tak byłaby podobna, a że oglądałam je jedną po drugiej to po prostu chwilami zlewają mi się w całość.

Gdy usłyszałam, jak ma wyglądać filmowa wersja tolkienowskiego Hobbita przeraziłam się. Naprawdę, kto wpadł na pomysł, by z tak krótkiej historii zrobić trzy długie obrazy...? To nie miało prawa się udać: zdawałam sobie sprawę, że pewnie bez fillerów się nie obędzie, a sceny będą przeciągane wręcz na siłę.

Nie będę trzymać Was w niepewności – nie pomyliłam się. Ale o tym za chwilkę. Bo najpierw pozwólcie, że przybliżę treść historii dla tych, którzy jakimś cudem jeszcze o Hobbicie nic nie wiedzą.

W Shire mieszka pewien hobbit, czyli mały człowieczek. Nazywa się Bilbo Baggins. Ma uroczy domek, pełną spiżarkę i ceni sobie życie w spokoju. I tak jest aż do dnia w którym u jego progu pojawia się wielki czarodziej, Gandalf Szary proponując mu wyprawę wraz z drużyną krasnoludów. Podróż ta ma na celu odzyskanie królestwa pod górą, które 70 lat temu zostało zniszczone przez złego, potężnego smoka.

Czyż to nie doskonała, klasyczna historia, która idealnie nadaje się na familijny film? Oczywiście, że tak! Jackson doskonale o tym wiedział i to właśnie stworzył. Rodzinną, przygodową trylogię, która miała ściągnąć do kin rodziców z dziećmi oraz fanów Tolkiena. Szkoda tylko, że przy tym wszystkim zatracił klimatyczny świat Śródziemia na rzecz kolorowej bajeczki z głupimi scenami akcji i toną niepotrzebnych wątków.

Nie znam Hobbita na pamięć: czytałam go dawien dawno, a Tolkien nigdy do mnie jakoś szczególnie nie przemawiał, ale rozumiem, szanuję i cenię świat, który wykreował. I niestety, ale Jackson chyba takich uczuć do tegoż autora nie żywi. Choć owszem, ciekawym wyjściem było rozwinięcie wątku przebudzenia Złego to ilość śmiesznych scenek, które mają rozbawić dzieciaki była dla mnie nadzwyczaj irytująca. No błagam, grawitacja i jakakolwiek fizyka nie działa w tym świecie poprawnie, gobliny śpiewają, a krasnoludy robią za bandę idiotów, którymi przecież w oryginalnym świecie nie są. To jest naprawdę bolesne... Przy tym oczywiście mamy wymuszony wątek romantyczny i już na starcie łatwo jest zgadnąć, która z postaci weźmie w nim udział. W końcu nieprzystojnego aktora nikt nie brał by do takiej roli, prawda? A naprawdę ładnych krasnoludów nie mamy tu zbyt wielu.

Jasne, filmowa hobbicka trylogia ma swoje dobre strony. Widoki, które możemy chwilami obserwować zapierają dech w piersiach, a niektóre sceny mają fajny klimat. Ale właśnie, kluczowe słowa tu to chwilami i niektóre. A myślę, że Tolkien zasługuje na o wiele, wiele więcej...

Hobbit to doskonała trylogia familijna. Ładnie zrobiona, nieco śmieszna, przyjemna zarówno dla dzieci, jak i dorosłych. Niestety, nic więcej... a szkoda.