Autoportret Reportera: Za kulisami podróży

Czytanie lektur w szkole potrafiło być nieco irytujące. Na całe szczęście zwykle wystarczało, że przeczytałam streszczenie i jakoś dawałam sobie z tym radę. Na studiach jednak okazało się, że nie tylko mam więcej do czytania, ale i przy okazji nie znajdę tak łatwo porządnych skrótowców... I muszę przeczytać je od deski do deski. Jedną z takich książek jest właśnie Autoportret reportera Kapuścińskiego. Na całe szczęście mam do tego pana pewną słabość ;) No cóż, nie przedłużam więcej i zapraszam do głównej części postu :D

Tytuł: Autoportret reportera

 Autor: Ryszard Kapuściński

Liczba stron: 99

Gatunek: autobiografia

Ryszard Kapuściński już na zawsze zapisał się w naszej historii jako geniusz reportażu. Jak jednak on sam postrzegał swoją pracę i jakim był człowiekiem? Jakie cechy i umiejętności są według niego konieczne do pójścia w jego ślady?

Autoportret reportera to niedługa książeczka – niecałe 100 stron to wszak lektura na ledwo jeden wieczór. Napisana jest w formie wywiadu z Kapuścińskim: zadawane mu pytania nadają tekstowi dynamizmu oraz nakreślają tematykę całości, dzięki czemu nie da sie tym tekstem ani zanudzić, ani w nim zgubić. To naprawdę porządnie stworzone dzieło po które sięgnąć powinien każdy zainteresowany reportażem, czy samym Kapuścińskim.

Nie jest to typowa autobiografia, w której autor omawia swoje życie. Owszem, takie fragmenty tu są, jednak większą część pozycji zajmują przemyślenia autora na temat jego zawodu oraz tematów pokrewnych. Dzięki niej można dowiedzieć się jak wyglądały podróże Kapuścińskiego, czy pisanie za czasów PRLu. Dość ciekawym dla fanów książek może okazać się fakt, że autor miał aż trzy poziomową bibliotekę oraz bardzo ugruntowany pogląd na samo czytanie.

Mimo, że nie jest to literatura rozrywkowa styl Kapuścińskiego jest tak barwny i przyjemny, że naprawdę trudno się przy nim znudzić. Zwłaszcza, że zwięzłość wypowiedzi oraz przekazywanie jak największej ilości informacji zdaje się być jego mottem. Przy tym wśród przemyśleń znajdziemy wiele historii wyjętych z życia: autor często by wyjaśnić nam swoją tezę przedstawia nam sytuacje, którą widział na własne oczy, dzięki czemu z lektury możemy wynieść także wiele ciekawostek tego pokroju.

Naprawdę, jeśli interesują Was podróże, czy reportaż, albo sam Kapuściński ta krótka lektura jest koniecznością: nie zajmuje zbyt wiele czasu, a naprawdę dostarcza czytelnikowi wrażeń, choć nieco innego typu niż romanse, albo literatura sensacyjna. Z czystym sumieniem polecam mogę polecić ją wszystkim zainteresowanym.

* * *

Reporter nigdy nie jest samotny. Zawsze musi kogoś spotkać, z kimś porozmawiać. Pierwszy kontakt z obcym człowiekiem wiąże się z napięciem, zderzeniem dwóch różnych osobowości. Takie zderzenie budzi odruch rezerwy, ściągnięcia twarzy. Dotyczy to głównie sytuacji granicznych, gdy wpadamy na jakiś patrol, uzbrojoną grupę. Obie strony są w stresie, obie się boją. Ludzie są wtedy bardzo nieprzyjemni, patrzą podejrzliwie, nie wiedzą, co się kryje za takim spotkaniem. Najlepszą drogą do przełamania pierwszego oporu jest uśmiech. Trzeba uśmiechnąć się do drugiego człowieka. To jest odruch, który ma korzystny wpływ na rozładowanie złej sytuacji. Nie od razu. Podejrzliwi i ci, co mają kompleksy, myślą wpierw, że ktoś się z nich nabija, przez moment więc stają się jeszcze bardziej podejrzliwi. Ale po chwili sami zaczynają się uśmiechać. Mur kruszeje, powstaje jakiś rodzaj wspólnoty i dalej idzie dużo łatwiej.

Fragment Autoportretu Reportera Ryszarda Kapuścińskiego