Kształt wody (2017): Miłość do potwora

Lata 50. Elisa Esposito (Sally Hawkins) jest niemą woźną w tajnej jednostce badawczej. Pewnego dnia trafia do niej dziwne, morskie stworzenie (David Hewlett). Kobieta odkrywa, że jest inteligentne. Między nimi rodzi się więź.

Moja relacja z Guillermo del Toro, reżyserem „Kształtu wody” nie była do tej pory zbyt udana: oglądałam jedynie jego „Labirynt fauna”, który w jakiś sposób po prostu mnie od siebie odrzucił. Czemu? Trudno powiedzieć. Po prostu nie przepadam szczególnie za tym filmem, mimo że mniej więcej rozumiem jego znaczenie. Na całe szczęście „Kształt wody” okazał się dziełem, które jak najbardziej „kupuję” – to naprawdę ciekawa fantastyka, będąca właściwie baśnią dla dorosłych.

„Kształt wody” (2017)

ang. „The Shape of Water”

reż. Guillermo del Toro

film fantastyczny, romans

Baśnią, bo… to film przede wszystkim mistyczny i tajemniczy; skupiony na emocjach i wydarzeniach, nie na w pełni spójnej linii fabularnej. W jego przypadku to pewna cecha, nie wada. Nie oznacza to, że nie mamy tu konkretnej historii: ta jak najbardziej jest, choć bazuje na raczej znanych schematach, często nie wyjaśniając nam istotnych fabularnych rzeczy, jak choćby tego, czemu nikt nie pilnuje najistotniejszego dla badań egzemplarza i pozwala woźnym wchodzić do pomieszczenia, kiedy tylko mają na to ochotę.

No ale to klimatem ten film stoi: całość osadzona jest w nieco przerysowanej rzeczywistości Zimnej Wojny, w której źli są źli do szpiku kości, a każdy Rosjanin to szpieg. Stroje i charakteryzacje wypadają przepięknie, a całość utrzymana jest w niebiesko-zielono-brązowych tonach.

Ciekawie wypada też zabawa wodą: ta pojawia się tu w przeróżnych wersjach, czy to na szybach, czy w trakcie deszczu spadającego na różne powierzchnie, czy w jakiejkolwiek innej formie. To drobne rzeczy, które dodają „Kształtowi wody” klimatu.

Przy tym to naprawdę baśń dla dorosłych: historia, którą obserwujemy, jest w gruncie rzeczy romansem i nie brakuje tu seksualnych treści. Jest ich tu naprawdę niemało i choć raczej nie bazują na wulgarnych określeniach to dobrze wiem, że osoby wrażliwe na tym punkcie mogą mieć w tym przypadku problem. Zwłaszcza, że kochanek w przypadku tej opowieści to pół-ryba, pół-człowiek.

Zastanawia mnie tylko, czy film słusznie zdobył Oscara. Nie, bym narzekała: w końcu zostało docenione dzieło fantastyczne, które nie jest częścią wielkiej sagi. To autorska twórczość meksykańskiego reżysera. Niemniej… biorąc pod uwagę dziury fabularne i właściwie niekoniecznie istotną tematykę zastanawia mnie, czy po prostu inne dzieła nie wypadły lepiej. Ale nie mnie wydawać tu sądy, bo nie oszukujmy się – większości nominowanych filmów do głównej nagrody nie oglądałam.

„Kształt wody” to film, który naprawdę warto obejrzeć, bo… jest po prostu piękny. Zachwyca tym, jak wygląda. Zachwyca klimatem. To nie jest dzieło stworzone z myślą o wielbicielach fantastyki, a o tych, którzy… po prostu uwielbiają baśń i mieliby na takową ochotę w nieco bardziej dojrzałym wydaniu.