Moja Jane Eyre: Młodzieżówka zachęcająca do sięgania po klasykę

Jane zaczęła pracę w szkole. Charlotte, jej przyjaciółka, wciąż się w niej uczy. Dziewczyny są nierozłączne. Charlotte zauważa jednak, że Jane często dziwnie się zachowuje, mówiąc do samej siebie. Wkrótce odkrywa, że jej przyjaciółka widzi duchy.

Tytuł: Moja Jane Eyre

Tytuł serii: Ladyjanistki

Autorzy: Cynthia Hand, Brodi Ashton, Jodi Meadows

Tłumaczenie: Maciej Pawlak

Liczba stron: 512

Gatunek: historyczne fantasy

Wydanie: SQN, Kraków 2018

Gdy trzy panie biorą się za napisanie jednej książki efekt końcowy może być naprawdę różny. Dlatego za „Moją Lady Jane”, poprzednie dzieło autorek „Mojej Jane Eyre” nawet się nie zabierałam. Skoro jednak stworzyły kolejną książkę utrzymaną w tej samej konwencji (choć historie fabularnie są zupełnie rozdzielne) uznałam, że może warto spróbować? Zobaczyć, co takiego wyszło spod ich pióra?

„Moja Jane Eyre” to książka bardzo mocno oparta na powieści Charlotte Bronte, „Dziwne losy Jane Eyre”. Autorki, czyli Cynthia Hand, Brodi Ashton oraz Jodi Meadows uznały, że nie zgadzają się z oryginalną wersją i napiszą własną, opisującą to, co według nich przydarzyło się zarówno Charlotte, jak i Jane. A to, co się wydarza, jest absolutnie szalone i sprzeczne z jakimikolwiek zasadami panującymi w realnym świecie.

Nie ma co się oszukiwać: ta pozycja to przede wszystkim komedia. To nie jest poważny utwór, który jest sens analizować pod względem sensu świata przedstawionego. W pewnym sensie kojarzy mi się z książką Marii Krasowskiej, „Bandą niematerialnych szaleńców” – obydwa utwory poruszają tematykę duchów, są niezwykle lekkie, dość rozrywkowe i niepoważne. Z tą różnicą, że „Moja Jane Eyre” jest raczej pozycją przeznaczoną dla nieco starszego czytelnika.

Skłamałabym jednak mówiąc, że w pełni pasuje mi konwencja, którą obrały twórczynie tej pozycji. Nie dość, że po prostu nie przepadam za komediami (bo po prostu bardzo trudno mnie rozbawić) to na dodatek narracja prowadzona przez te trzy panie nie do końca mi odpowiada. Autorki zdecydowały się, że co jakiś czas będą wtrącać nam jakieś spostrzeżenia od siebie, chyba uznając to za śmieszne, jednak mnie takie zabiegi co najwyżej wybijają z rytmu i przyprawiają o zażenowanie.

Samą przedstawioną historię mogę określić słowami: uroczo niedorzeczna. W tej opowieści wszyscy zdają się być niespełna rozumu w słodki sposób – główne postacie występujące w „Mojej Jane Eyre” są przerysowane, ale sympatyczne. Jednocześnie ci negatywni bohaterowie są źli do szpiku kości i praktycznie od początku tej historii jesteśmy w stanie ich wskazać. Przy tym wszystkim wiele wydarzeń (a akcji w tej książce nie brakuje!) sprawia wrażenie irracjonalnych i sprzecznych z jakimikolwiek zasadami działania ludzi, ale mimo tego całość wydaje się lekka i niewymuszona. Muszę jednak przyznać, że absolutnie nie rozumiem w jaki sposób główni bohaterowie są w stanie rozmawiać o tajemnicach dotyczących danej osoby tak, aby ten człowiek tego nie usłyszał, mimo że stoi obok nich. Jak już jednak wspominałam, to nie jest książka, której fabułę powinno się dokładnie analizować, bo po prostu coś takiego nie skończyłoby się dobrze.

Niewątpliwie dużą zaletą tej powieści jest nawiązanie do klasyki literatury. Jestem przekonana, że dzięki sięgnięciu po niej wiele młodych osób zajrzy do „Dziwnych losów Jane Eyre” choćby z czystej ciekawości, a to w przypadku powieści dla młodzieży jest naprawdę olbrzymia zaleta: w końcu takie książki mają uczyć młodsze pokolenie czytania dłuższych tekstów i przygotować je na trudniejsze lektury.

„Moja Jane Eyre” nie jest książką w żaden sposób odkrywczą, ale jednocześnie może być całkiem wartościową lekturą dla nastoletniego czytelnika. Choć humor autorek nie ukradł mojego serca dobrze wiem, że wiele osób naprawdę go polubi. Dlatego jeśli czujecie, że to jest lektura dla Was nic nie stoi na przeszkodzie, by po nią sięgnąć.

* * *

Nie odpowiedział. Zamiast tego uniósł zegarek i stuknął nim ducha w skroń.

(Zdajemy sobie sprawę, szanowni czytelnicy że to dość prostackie określenie mrożącego krew w żyłach egzorcyzmu rodem z horroru, ale po wielu sczytaniach i przeciągających się konsultacjach z tezaurusem stwierdziłyśmy, że to najtrafniejsze określenie. Stuknął ją w skroń i tyle).

Fragment „Mojej Jane Eyre” Cyntii Hand, Brodi Ashton i Jodi Meadows

Za możliwość przeczytania książki dziękuję portalowi czytampierwszy.pl!