Nikt nie idzie: Magia w obyczajowości

Olga zobaczyła go pierwszy raz tylko przelotnie: niby mężczyzna, niby dziecko. Niepełnosprawny człowiek. Pół roku później spotkała Klemensa ponownie. Podeszła do niego, gdy uciekał z miejsca tragedii. Zabrała go do siebie. Czemu? Sama nie potrafiła odpowiedzieć sobie na to pytanie.

Niby o niczym konkretnym – a jednak tak prawdziwa, tak delikatna i tak emocjonalna. „Nikt nie idzie” Jakuba Małeckiego niewątpliwie wpisuje się w literaturę obyczajową, ale jednocześnie zawiera w sobie sporo typowej dla twórczości tego autora magii.

Tytuł: Nikt nie idzie

Autor: Jakub Małecki

Liczba stron: 264

Gatunek: powieść obyczajowa

Wydanie: SQN, Kraków 2018

Przede wszystkim nie jest to książka z typową linią fabularną. W tej opowieści nie idziemy od jednego do drugiego punktu, a lawirujemy między ogromem wspomnień bohaterów, stopniowo składając sobie ich historie w jedną, połączoną ze sobą całość. Jednocześnie Małecki wielu rzeczy nie mówi czytelnikowi wprost, zostawiając miejsca na domysły i działanie jego własnej wyobraźni. Przez to „Nikt nie idzie” jest z jednej strony książką niezwykle lekką, którą czyta się dosłownie jednym tchem, a z drugiej poruszającą bardzo życiowe tematy i zmuszając do zastanowienia się, o co w tym wszystkim tak naprawdę chodzi.

„Nikt nie idzie” opowiada przede wszystkim o dwójce pozornie niepowiązanych ze sobą osób. Olga, dorosła kobieta, której ojciec był pianistą oraz Klemens, syn pilota, niepełnosprawny odkąd przyszedł na świat. Ich losy przeplatają się w sposób dość specyficzny, a przez to nieoczekiwany. Najnowsza powieść Małeckiego właściwie analizuje ich charaktery oraz historie, to, co ich ukształtowało. W związku z tym dość dobrze poznajemy także najbliższe dla nich osoby, wnikając w ich życie, problemy i pasje.

To powieść niezwykle polska. Opowiadająca o naszej rzeczywistości, choć w sposób niekoniecznie oczywisty. Małecki pisze też w końcu trochę o muzyce instrumentalnej, czy japońskiej poezji. „Nikt nie idzie” w żadnym razie nie porusza też tematów związanych z polityką (i chwała mu za to), skupiając się na przedstawieniu historii, która w gruncie rzeczy mogłaby przytrafić się wielu z nas.

Należy dodać, że „Nikt nie idzie” zdecydowanie nie jest książką akcji. Choć dzieje się tu wiele są to raczej rzeczy przyziemne, dotyczące ludzkich tragedii i pragnień, a nie wielkich pościgów i „wybuchów”. To sprawia, że powieść jest bardzo kameralna i na swój własny sposób – absolutnie urocza.

Dobrze wiem, że twórczość Małeckiego – jak właściwie czyjakolwiek twórczość – nie jest dla każdego. Osoby szukające akcji, konkretnej tajemnicy, zagadki, czarów i tym podobnych raczej nie znajdą w niej nic dla siebie. Jednocześnie wierzę, że choć nie jest to powieść w żaden sposób odkrywcza to przez magię pióra naszego polskiego autora wielu czytelników odnajdzie w niej coś dla siebie. Być może będzie to spokój płynący z czytania tych delikatnych urywek wspomnień, może będzie to zachwyt nad stylem Małeckiego, czy utożsamianie się z którymś z bohaterów – trudno stwierdzić. Ale na pewno osoba szukająca realistycznej powieści podanej w niekoniecznie typowy sposób będzie w stanie czerpać wiele radości z „Nikt nie idzie”.

* * *

Trochę zaczęli się kolegować. Oczywiście nikomu by się nie przyznał, bo kolegowanie się z dziewczyną było bardziej obciachowe, niż na przykład zakładanie kalesonów, ale skoro już grabił u niej liście, to mógł przecież z nią też porozmawiać. Albo poganiać kota. Albo pograć w badmintona.

Albo pojechać z nią do fabryki fortepianów, gdzie pracował jej tata i gdzie ona miała swój tajny skład z zabawkami.

Fragment „Nikt nie idzie” Jakuba Małeckiego

Za możliwość przeczytania książki serdecznie dziękuję wydawnictwu SQN!