Lux perpetua: W końcu koniec!

Reynevan wraca na Śląsk. Samotnie próbuje znaleźć pomoc, dzięki której uda mu się uwolnić jego ukochaną z rąk Inkwizycji.

Tytuł: Lux perpetua

Tytuł serii: Trylogia husycka

Numer tomu: 3

Autor: Andrzej Sapkowski

Liczba stron: 560

Gatunek: historyczne fantasy

Wydanie: SuperNowa, Warszawa 2006

Po lekturze drugiego tomu trylogii husyckiej trzeci i ostatni, „Lux perpetua”, wyleżał swoje na półce: nie miałam najmniejszej ochoty znów tak nudzić się na książce, którą przecież powinnam bardzo lubić. W końcu jednak przełamałam się, po książkę sięgnęłam i… znów zasypiałam z nudów.

Zaczęło się całkiem dobrze: styl Sapkowskiego sam w sobie jest naprawdę dobry i tego odebrać mu nie mogę. Na dodatek miałam wrażenie, że znów wracamy do ratowania dam z opresji z tomu pierwszego, co z resztą było całkiem znośne i z jakimś tam zainteresowaniem jednak śledziłam fabułę.

Niestety, im dalej w las, tym było gorzej. Znów okazało się, że za tymi bohaterami po prostu nie przepadam: Reynevan irytuje mnie swoim wpadaniem w kłopoty i brakiem pomyślunku, a inni niekoniecznie mnie interesują. Polityczne tło i intrygi tym razem również nieszczególnie mnie interesowały, a cała historia była dla mnie tak nieistotna, że najzwyczajniej w świecie moje oczy czytały, a umysł zaczynał zastanawiać się, co muszę zrobić następnego dnia na obiad.

Nie wiem, dlaczego tak bardzo nie przepadam za tą historią. Naprawdę: styl Sapkowskiego i jego ironiczny żart to coś, co powinnam kupić od ręki. Ale jednak… nie. Zabrakło tu czegoś, co jakkolwiek zżyłoby mnie ze światem i tą historią. Dlatego też – tym razem tak krótko. Bo ja… po prostu nie mam tu o czym pisać.

* * *

Bo też ciekawa rzecz, ów terroryzm, o którym mówimy. Nie uważasz? Usuwa z rynku konkurencję, tworzy nowe miejsca pracy, napędza koniunkturę w przemyśle, rzemiośle, handlu, pobudza indywidualną przedsiębiorczość. Uzasadnia rację bytu licznych organizacji, stanowisk, funkcji i całych rzesz ludzi funkcje te pełniących. Rzesze całe czerpią zeń dochody, tantiemy, gaże, dywidendy, prebendy, pensje i premie. Zaiste, gdyby terroryzmu nie było, należałoby go wymyślić.

Fragment „Lux perpetua” Andrzeja Sapkowskiego