Czas przebaczeń

Wigilia. Piękny czas spędzany z rodziną. Bliskość innych, ciepło bijące z każdego zakamarka świata, z wielkimi centrami handlowymi w roli głównej. Ciekawe, ile ciepła w sumie dawałyby te neony, gdyby zliczyć je wszystkie?

Mogłabym życzyć Wam wesołych świąt i szczęśliwego Nowego Roku – tylko po co? :) W końcu te puste słowa powtarzane są teraz niemal wszędzie, a nie sądzę, by grupowe życzenia kierowane w eter miały jakiś większy sens. Za to mam dziś do Was małe przemyślenie spowodowane jakby nie było właśnie aktualnym czasem.

Podobno Wigilia to czas by się godzić i przepraszać. I jasne, jeśli ktoś nie potrafi przyznać się do błędu przez cały rok, a ten jeden dzień jest dla niego motywacją, by to zrobić to nie mam nic przeciwko. Lepiej późno niż wcale. Niemniej, choć to właśnie o przepraszaniu ma być ten post to jednak o nieco innym rodzaju przeprosin. Bo te szczere i głębokie za błędy, które popełniliśmy często są jak najbardziej potrzebne dla odratowania, czy poprawy wspólnych relacji z bliskimi. O jaki typ przeprosin mi chodzi? Już przechodzę do sedna.

Taki typ przeprosin występuje zwykle w przypadku ludzi, których dopiero co poznałam. Których znam z imienia, może wiem o kilku rzeczach z ich życia, niemniej nie łączy nas nic więcej. I pojawia się nadzwyczaj często. Kiedy? A no wtedy, gdy muszę coś z tą osobą zrobić, lub ta osoba potrzebuje jakiejś pomocy z mojej strony. Dodatkowo praktycznie zawsze dotyczy to osób o niskiej samoocenie.

Przykładowo, ktoś pyta mnie o zadanie na ćwiczenia. Odpowiadam mu i zamiast słyszeć po prostu ok, dzięki to słyszę dziękuję, przepraszam, że przeszkodziłem/am.

Mamy zrobić coś w grupie. Odwalam swoją robotę – bo po prostu musimy to zrobić i tyle. I znów dostaje za to podziękowanie w którym wyraźnie czuć lęk i chęć przeprosin, bo OMG, Ty się tak napracowałaś!

Boże, ludzie błagam! Wiecie, jak irytujące jest takie zachowanie?

Jeśli zaliczacie się do grupy ludzi, którzy tak robią to daje wam dobrą, bożonarodzeniową radę – natychmiast przestańcie.

To, że ktoś Wam odpisze na Facebooku na proste pytanie, albo pomoże Wam w czymś drobnym nie oznacza, że macie od razu czuć się winni i przepraszać owego człowieka. Wystarczy zwykłe, szczere podziękowanie, ni mniej, ni więcej. Jeśli ten ktoś uzna, że Wasze pytanie lub prośba przerasta jego możliwości, albo nie ma czasu, lub ochoty na kontakt z Wami po prostu Wam to powie, lub Was zmyje i tyle. Skoro pomógł to zrobił to z własnej i nieprzymuszonej woli. W końcu prośbę zawsze można odrzucić, a na pytanie nie odpowiedzieć.

A co z ludźmi, którzy nam pomagają tylko dlatego, że głupio im powiedzieć nie? Może właśnie należy przepraszać przez takie osoby?

W żadnym razie.

Jeśli ktoś uważa, że przeszkadza mu rozmówca, ale nie potrafi mu tego powiedzieć, bo przecież trzeba być miłym i pomagać innym to wybaczcie – sam sobie robi pod górkę. To jego wolna wola, że spędza z Wami czas w jakiejkolwiek formie i to nie Wasza wina, że się na to godzi. W takiej sytuacji to on jest problemem dla samego siebie, a nie Wy dla niego.

Także Moi Drodzy – pewności siebie w relacjach międzyludzkich. Naprawdę, przepraszanie za wszystko to okropny nawyk. Oduczcie się tego, a będzie po prostu żyło się Wam lepiej.