Święta Żniw

Słońce dopiero późnym rankiem zaczynało oprószać dolinę swoimi promieniami, dlatego leżąca u jej podnóża wieś budziła się do życia znacznie wcześniej. Gdy światło docierało do osady, zwierzęta już dawno skubały trawę na górskich halach. Większą część z nich stanowiły krowy i owce, jednak bystre oko mogło wypatrzeć również juczne osły oraz kilka sztuk koni himangari: półdzikich wierzchowców o kopytach przypominających kozie, które doskonale nadawały się do górskich wypraw.

Niemal każdego ranka o tej porze rolnicy doglądali pól, a we wsi dało się słyszeć brzdęk młota oraz kowadła, jednak tego dnia ludność zdawała się mieć nieco inne zajęcie.

Środkiem osady przechodziło dwóch kapłanów - jeden rasy ludzkiej, drugi krasnoludzkiej. Odziani byli w odświętne, żółtawe stroje i nawoływali mieszkańców do wspólnego pochodu po Święte Trawy.

– Ludzie! Nadszedł dziś dzień, aby oddać hołd naszej Pani Żniw, Janarze! Chodźcie z nami, aby zebrać Garronu, tak, by i w przyszłym roku nie brakło jej w waszych paleniskach! Niech jej słodki dym będzie podziękowaniem dla bogini za dobre plony, które nadchodzą!  - nawoływał ludzki kapłan.

Drugi, krasnoludzki, prawdopodobnie powtarzał to samo, jednak słów jego jednostajnej mowy, kojarzącej się z brzdękiem młota o kamienny mur nie sposób było rozróżnić.

Osadnicy wychodzili całymi rodzinami, wraz z koszykami, aby wypełnić boży nakaz. Wśród nich znajdowała się dość wysoka kobieta. Piękna, mimo niezbyt nowej, znoszonej sukni i nielicznych zmarszczkach w okolicy ust. Jej piękne blondwłosy, splecione w warkocz, opadały na plecy, a prawa ręka, przewieszona przez ramię nieco niższego od niej mężczyzny, zwieńczona była spracowanymi palcami żony rolnika.

Przed kobietą maszerowała dwójka dzieci. Rudowłosa dziewczynka z małym koszyczkiem oraz złotowłosy, jak matka, chłopiec. Jego siostra bezustannie trajkotała, opowiadając młodszemu bratu o słońcu, zwierzętach i wietrze, ten jednak nie odzywał się ani słowem, z rzadka spoglądając na swoją drobną towarzyszkę.

– Rut, nie męcz brata - upomniała ją po jakimś czasie matka – Choć dziś daj mu spokój ze swoimi opowieściami...

– Ale mamo!

– Słuchaj Kai, dziecko – odezwał się towarzysz blodwłosej – Twój brat i tak ci nie odpowie, dobrze o tym wiesz. A spójrz, tam idzie Brima... i to chyba sama...

Nie musiał tego dwa razy powtarzać. Już po chwili rudowłosa Rut z podskokami ruszyła w stronę koleżanki.

Kaja spojrzała na swojego małżonka z nieskrywaną troską.

Niemy syn... urodził się tego samego dnia, w której doszła do niej wieść o śmierci jej poprzedniego męża. Miała nadzieję, że będzie jego godnym następcą... Niestety lata mijały, a chłopiec, choć zdrowy i silny, nawet nie próbował mówić. Kto wie, może nawet ich nie słyszał...? W jej oczach był uczynnym i bystrym dzieckiem tylko... no właśnie, nie mówił.

W każde święta modliła się - początkowo samotnie, a później z swoim nowym małżonkiem - o to, by dziecko zaczęło mówić. Do tej pory jednak żaden cud nie miał miejsca... ale nadzieja wciąż się tliła. Nie miała zamiaru rezygnować. Może pewnego dnia Niebiosa pozwolą jej synkowi przemówić?

Zbieranie traw – pod okiem dwój kapłanów - trwało do południa. Dzieci jak zawsze wyszalały się na łąkach po wszystkie czasy, a ich rodzice oraz inni mieszkańcy osady robili wszystko, aby zachować siły na wieczorne przygotowania do rodzinnej wieczerzy, połączonej z paleniem suszonej, lub kiszonej trawy.

Rodzina Kai tego roku miała do dyspozycji tylko kiszoną odmianę Garronu, jako, że suszona spłonęła podczas pożaru ich szopy. Po powrocie do chaty od razu zaczęli więc dzielić to, co zebrali na kupki – tak, by później orientować się, co ma pójść do słojów, a co do suszenia – a jej mąż ruszył do spiżarni, aby przynieść zeszłoroczne zapasy Świętej Trawy.

Wkrótce nadszedł czas wieczerzy. Kaja oraz Bruno, bo tak nazywał się jej towarzysz, siedzieli przy stole, spokojnie spożywając świąteczne potrawy. Dzieci jednak, nasyciwszy się szybko, zaczęły bawić się, biegając wokół stołu i dorzucając co chwilę do ognia Garronu, która wypełniała izbę słodkim, przyjemnym zapachem.

Niespodziewanie, złotowłosy chłopiec sięgnął do słoika, jednak zamiast zanieść trawę do paleniska, włożył ją do swoich ust i począł żuć - kiszona, nabierała elastycznej faktury i kleiła się do zębów, co zdawało się nadzwyczajnie fascynować chłopca.

– Michałku, co ty masz w buzi? – spytała zdziwiona matka, wiedząc, że syn nie sięgał do stołu po żadną z potraw.

– Maaaamooo, ja wiem, ja.... on wziął... – zaczęła mała Rut, nie mając zamiaru kryć brata, jednak nie skończyła mówić. Przerwał jej wybuch jasnego światła, odrzucający wszystko, co znajdowało się blisko w tył. Michałek wywrócił się, a dziewczynka, stojąca najbliżej, poleciała na kant stołu, uderzając się o niego z całą mocą.

Rut osunęła się na ziemię, jednak to nie na niej skupiona była uwaga całej rodziny.

Kaja i Bruno wstali z krzeseł.

Przed nimi, w niezwykłej jasności stała rudowłosa, bardzo wysoka kobieta, odziana w złotą szatę.  W jej grubych warkoczach można było dostrzec źdźbła traw i zbóż, zaś w ręku trzymała kostur, o który delikatnie się podpierała. Jego głowicę zdobiło złote jabłko.

Michałek cofnął się o krok, dotykając plecami ściany, a bogini od razu skierowała swoje spojrzenie na niego.

– Pani... – odezwał się ostrożnie i z czcią Bruno.

Kobieta rzuciła mu krótkie spojrzenie pełne wściekłości i pogardy, jednak szybko znów zwróciła się ku chłopcu.

– Jak śmiesz... jak śmiesz odbierać bogom co boskie! Żuć świętą trawę! Tymi podłymi zębami! Co ty sobie, gówniarzu, myślisz?! Cały rok haruje, byście mieli co jeść! A wy wszyscy tak mi się odpłacacie?!

Michałek nie odzywał się ani słowem, spoglądał jedynie na boginię z przestrachem i cieniem przepraszającego uśmiechu. Mina mu jednak nieco zrzedła, gdy Piękna Pani uderzyła go w twarz. Michałek odruchowo złapał się za policzek, jednak chyba był zbyt przerażony, aby płakać.

– Pani... to tylko chłopiec... – odezwała się Kaja, drżącym głosem, pozwalając sobie przerwać tyradę wściekłej bogini.

– CHŁOPIEC? – odwróciła się na chwilę w stronę matki Michałka – To trzeba było go pilnować! – energicznie odwróciła się znów do swojej małej ofiary: – No, chłopcze,  co więc masz na swoje usprawiedliwienie?

Niemy Michałek, rzecz jasna, nic ni miał. Spoglądał tylko na Panią swoimi przestraszonymi, niebieskimi oczkami.

– Ta ludzka pycha... – mruknęła bogini – och, skoro nawet nie umiesz mi odpowiedzieć, nie jesteś godny, aby móc spoglądać na ten świat i te dzieła, które dla was przygotowuje, chłopcze. Nie mam do was siły... z roku na rok jest coraz gorzej – obraz pani, kręcącej głową, zaczął się rozmywać - Bądź przeklęty, chłopcze  – powiedziała, jakby na pożegnanie.

Rodzice, gdy tylko bogini zniknęła, rzucili się w stronę Michałka.

Nie potrzebowali dużej ilości czasu, aby się zorientować, że chłopiec, zgodnie z klątwą bogini, był teraz nie tylko niemy, ale i ślepy. Tak bardzo jednak skupili się na nim, że nie zauważyli leżącej pod stołem małej Rut i powiększającej się czerwonej plamy wokół jej główki.

Gdy się zorientowali, rudowłosa dziewczynka była już martwa, a z jej ciała uleciała większa część ludzkiego ciepła.

Wielka sala rozbrzmiewała rozmowami i śmiechami, jednak królowej dzisiejszego święta - Janary - wciąż jeszcze nie było. W całym pomieszczeniu dało się czuć słodki zapach Garronu: w tym roku głównie kiszonej, ponieważ mąż Pani Żniw, zajmujący się Ogniskiem Domowym skutecznie pozbawił liczne rodziny suszonej wersji, uznając tą za rzadszą i przyjemniejszą dla nosa.

Janara pojawiła się dopiero po godzinie świętowania, jakby nieco podłamana i - niewątpliwie - wściekła. Nawet jej strój zdradzał jej nastrój: zwykle chodziła w jasnych szatach, dziś jednak założyła na siebie krwistoczerwoną suknie.

Jako pierwszy zobaczył ją Barelief, bóg słońca i światła, który natychmiast podszedł do solenizantki.

– Oj, kochana, witaj na swoim święcie! Co ci się stało? Żądło osy wbiło ci się pod paznokcie?

Rudowłosa bogini rzuciła mu tylko zirytowane i zrezygnowane spojrzenie.

– Przegięłam – powiedziała, siadając na jednym ze schodków, prowadzących do głównej części sali. – Przegięłam z ilością Garrnou przed świętem i trochę mnie poniosło... Och, nienawidzę, że oni tak je marnują... nie dość, że mój mąż ją niszczy, jak najdzie go kaprys, to jeszcze ci ludzie... ja się staram... a oni pozwalają dzieciom ją jeść...!

Barelief kiwnął głową ze zrozumieniem.

– No rozumiesz... rozumiesz, musiałam zareagować.. Rozumiesz mnie, prawda?!

– Tak, kochaniutka, rozumiem, okropni ci ludzie,  roku na rok coraz gorsi...

– Co my z nimi zrobimy?

– Ukarzemy. Wkrótce, nie martw się.

– Jesteś cudowny, Barciu! – Janara przytuliła się do swojego przybranego brata na chwilę, po której ten znów się odezwał.

– Ale... przegięłaś... Co zrobiłaś, kochaniutka?

– Nic takiego... właściwie... jak teraz o tym myślę – wzruszyła ramionami – Chłopak nawet nie raczył się do mnie odezwać... A miałam pozwolić mu na mnie patrzeć?

– Ale żyje?

Kiwnęła głową.

– To faktycznie, bez potrzeby się tym zadręczasz. Chodź już, wszyscy na ciebie czekają.

Wstali wspólnie, podążając do pozostałych gości.

* * *

Wrzucam ten tekst, bo mogę. To krótkie opowiadanie nie było pisane „na serio” – po prostu poprosiłam kogoś o pomysł na historię. Usłyszałam, że mam napisać o Michałku, który tak żuł gumę, aż oślepł i wyszło właśnie to. Muszę przyznać, że w trakcie naprawdę dobrze się bawiłam, nawet, jeśli to nie jest nic wielkiego.

To nie jest premiera tekstu! Został już opublikowany na moim Wattpadzie. Z tym, że... jednak zdecydowałam, że chce mieć te swoje teksty tutaj :) Spokojnie, nie wpłynie to na standardową ilość postów i już za dwa dni osoby niezainteresowane dostaną coś bardziej typowego dla DM.