Wyspa skarbów: Klasyczna morska przygoda

Jim pomaga matce przy pracy w karczmie. Ich spokojne życie przerywa przybycie do niej człowieka, który każe nazywać się „kapitanem”. Po czasie okazuje się, że mężczyzna ma przy sobie mapę na wyspę skarbów.

Serial „Piraci” powstał między innymi na bazie „Wyspy skarbów”, klasycznej powieści dla młodzieży. A że bardzo go lubię uznałam, że zapoznam się z „oryginałem”.

Tytuł: Wyspa skarbów

Autor: Robert Louis Stevenson

Tłumaczenie: Józef Birkenmaj

Liczba stron: 264

Gatunek: powieść przygodowa

Wydanie: Olesiejuk, Warszawa 2015

Zacznijmy od wydania: to moje wypada naprawdę bardzo ładnie. Wprawdzie wyraźnie widać, że to literatura dla dzieci i młodzieży, jednak nie mogę nie docenić porządnego papieru i sympatycznych ilustracji. Bardzo miło trzyma się to wydanie w ręce i zdecydowanie zachęca do czytania.

Jeśli zaś chodzi o wnętrze książki to choć je sobie cenię, to jednak… ta powieść zdecydowanie nie jest moją literacką miłością. Zdecydowanie starsze powieści mogą poszczycić się specyficznym językiem: eleganckim, choć zwykle nie tak ciężkim, jak można byłoby się spodziewać po tak leciwych pozycjach. Niemniej, ten język zwykle sprawia, że akcja powieści jest stosunkowo powolna i leniwa, co miało miejsce i w tym przypadku: choć w „Wyspie skarbów” teoretycznie dużo się dzieje to jednocześnie odniosłam wrażenie, jakby wszystko odbywało się bardzo powoli i spokojnie. A to przecież powieść przygodowa – tu akcji nie powinno brakować.

Przy tym tak najzwyczajniej w świecie nieszczególnie interesowała mnie ta historia. Mimo że książka nie należy do długich to czytanie jej zajęło mi bardzo dużo czasu; nie potrafiłam wsiąknąć w tę przygodę i ten świat, a przecież klimaty związane z piratami są czymś, za czym przepadam. Nie związałam się też z samym głównym bohaterem, Jimem.

Wydawać by się mogło, że przynajmniej z Silverem, czarnym charakterem całej opowieści, będę dość związana, zwłaszcza, że jego filmowe wcielenie bardzo lubię. Niestety, ale… nie. Być może wynika to z faktu, że w tej powieści zły jest zawsze w pełni zły, brakuje wewnątrz niej odcieni szarości.

Tak naprawdę nie mam wiele do powiedzenia na temat „Wyspy skarbów”. Nie żałuje przeczytania jej: to w końcu klasyka literatury. Nie żałuje też jej posiadania, bo samo wydanie wygląda naprawdę pięknie. Ale choć bardzo bym chciała, by było inaczej to prawdopodobnie to tej książki po prostu nie wrócę.

* * *

Mam tylko jedną rzecz do powiedzenia, szanowny panie: jeśli nadal będziesz pan pił tyle rumu, świat wkrótce uwolni się od bardzo plugawego łotra!

Fragment „Wyspy skarbów” Roberta Louisa Stevensona