Przeznaczenie Adhary: Zaraza pustoszy Świat Wynurzony

Nieznana choroba doprowadza do śmierci wielu mieszkańców Świata Wynurzonego. W tym czasie Adhara budzi się na łące, nie pamiętając absolutnie niczego. Wkrótce natrafia na Amhala, adepta na smoczego jeźdźca, który postanawia jej pomóc.

Tytuł: Przeznaczenie Adhary

Tytuł serii: Legendy Świata Wynurzonego

Numer tomu: 1

Autor: Licia Troisi

Tłumaczenie: Zuzanna Umer

Liczba stron: 432

Gatunek: high fantasy

Wydanie: Videograf II, Katowice 2011

Twórczość Lici Troisi kojarzy mi się ze zmianą szkoły – pierwszy tom „Kronik Świata Wynurzonego” dostałam w szóstej klasie podstawówki, a całą trylogię przeczytałam na przestrzeni kolejnego roku. Od tamtego czasu nie miałam jednak styczności z książkami z tego uniwersum. Gdy nadarzyła mi się jednak okazja, aby sięgnąć po pierwszy tom „Legend Świata Wynurzonego”, czyli po „Przeznaczenie Adhary” nie wahałam się sprawdzić, czy twórczość włoskiej pisarki i teraz przypadnie mi do gustu.

Na początku warto zaznaczyć, że „Legendy…” są trzecią trylogią pod względem chronologicznym. Po „Kronikach…” ukazały się „Wojny…”, których nie miałam okazję poznać. Dopiero po tych tytułach, około sto lat po wydarzeniach z serii o Nihal z Krainy Wiatru, rozgrywa się akcja trzeciej trylogii. Sięganie w dowolnej kolejności nie przeszkadza jednak szczególnie w czytaniu: choć odniesienia do poprzednich tomów są to raczej nie jest to cykl tak skomplikowany fabularnie, by czytelnik nie zrozumiał o co chodzi. Co najwyżej może zaspoilerować sobie zakończenia poprzednich tomów.

Czytając „Przeznaczenie Adhary” faktycznie miałam wrażenie, jakbym przeniosła się w czasie do lat, gdy miałam 12-13 lat. Choć teoretycznie historia przedstawiona w tej powieści różni się od tej z „Kronik…” to w praktyce zarówno klimat książki, jak i fabuła jest podobny to tamtej powieści. Znów mamy wyjątkową dziewczynkę, która znajduje przyjaciela. Znów mamy urocze na swój sposób, kiczowate nazwy krain (Kraina Słońca, Wiatru, Wody itd.) i znów mamy wielkie zło do pokonania.

Uniwersum Troisi nie należy do tych zachwycających oryginalnością. Jest wyraźnie oparte na innych typowych dziełach z gatunku high fantasy. Mimo to mam do niego pewną słabość: potrafię wsiąknąć w ten świat w trakcie czytania. Prawdopodobnie jednak wychodzi mi to przez dużą dozę nostalgii, jaką odczuwam do świata przedstawionego.

Sama historia przedstawiona w „Przeznaczeniu Adhary” też nie należy do wybitnych. Autorka miała naprawdę ciekawy pomysł na stworzenie zagrożenia w swoim świecie: plaga, która nie daje się zatrzymać jest o wiele ciekawsza, niż wielki zły, który za pomocą swojej armii niszczy krainę za krainą. Niestety, Świat Wynurzony jest bardzo konkretnie podzielony na dobro i zło, co sprawia, że opowieść staje się dość naiwna, a główna bohaterka właściwie niewiele ma do powiedzenia. Obserwujemy przede wszystkim właśnie ją, a ona prędko zostaje zamknięta w pałacu, niańcząc inną postać. Na nieszczęście, gdy już się z tego miejsca wyrywa, zaczyna postępować co najmniej głupio.

O wiele lepiej wypadają postacie drugoplanowe, które prawdopodobnie zostały rozwinięte już w poprzedniej trylogii. Niestety, przez jej nieznajomość nie mogę tego w pełni stwierdzić. W każdym razie to postacie, które faktycznie mają coś do powiedzenia pod względem fabularnym i które faktycznie są w tym świecie istotne, przez co naprawdę dobrze się je obserwuje.

Styl Troisi jest dokładnie taki, jaki zapamiętałam ze szkoły podstawowej. Prosty, niewymagający, ale na swój sposób wciągający, chociaż czasami miałam wrażenie, że tłumaczenie nie należy do tych z najwyższej półki. Należy też dodać, że to nie jest „amerykańska młodzieżówka” w której królują dialogi i lakoniczne zdania: Troisi zdecydowanie lubi opisywać rzeczywistość.

„Przeznaczenie Adhary” było dla mnie miłym powrotem do przeszłości. Nie zapadnie mi raczej na dłużej w pamięć (tak jak stało się to z „Kronikami Świata Wynurzonego”), ale cieszę się, że dane było mi wrócić do tego świata.

P. S. Recenzja pierwszego tomu „Kronik Świata Wynurzonego” była dziesiątą recenzją na DM i pojawiła się w 2014 roku.

* * *

– Prawda... To niesamowite, jak bardzo ludzie tacy jak wy wypełniają sobie usta tym słowem, jak gdyby była to jedyna wartość na świecie, która się liczy. Ale prawda nie czyni wolnym, jak głupio wierzą zwykłe osoby. Prawda to klatka, prawda nas szufladkuje, definiuje, czyni nas niewolnikami na zawsze.

Fragment „Przeznaczenia Adhary” Licii Troisi