La La Land: Gwiazdy Hollywood

Mia (Emma Stone) pragnie zostać aktorką. Sebastian (Rayan Gosling) ma zamiar propagować jazz. Niestety,  nie tak łatwo wybić się w Hollywood. Połączeni przez pasje, dążą do zrealizowania swoich marzeń.

Uwielbiam musical: uważam, że ten rodzaj sztuki, czy też filmu potrafi doskonale przekazywać emocje. Historia, choć zwykle prosta, przez piosenki zapada w pamięci na dłużej, a często naprawdę dobre wokale zapewniają bardzo dobre doznania. Po „La La Land” spodziewałam się więc sporo, przynajmniej w chwili, w której zobaczyłam plakat i usłyszałam, że to musical uwielbianego przeze mnie twórcy „Whiplasha”. Niestety, już same piosenki sprawiły, że trochę się załamałam.

„La La Land” (2016)
musical, romans
reż. Damien Chazelle

Gdy zabieram się świadomie za jakąś śpiewaną historię najpierw przesłuchuje kilku piosenek, bo gdy znam trochę tekstu łatwiej odbiera mi się film. Tym razem jednak piosenki tylko włączyłam i wyłączyłam, uznając, że nie, to chyba nie to, przynajmniej pod kątem muzycznym. Niemniej, musical postanowiłam obejrzeć tak, czy siak.

Niestety, w trakcie seansu wcale nie doznałam olśnienia. Piosenki, choć w kontekście wypadały lepiej, nie dały rady mnie porwać. Były bardzo delikatne i rozumiem, że to się może podobać, ale wokale głównych bohaterów i te rytmy w żadnym razie mnie nie zaskoczyły w sposób pozytywny. Lubię mocne głosy, pokazujące swoje możliwości, a miałam wrażenie, że Gosling i Stone śpiewają bardzo spokojnie, kompletni „bez mocy”. To mogłoby dla mnie zadziałać – ale przy jednej, dwóch piosenkach. A nie całym musicalu...

Wielu za dobrą cechę tego filmu uważa  choreografię: nieco nieśmiałą, ale nawiązującą do klasyki musicalu. Niestety, znów „wielu” nie oznacza akurat mnie. Na większość scen patrzyłam po prostu bez większego zainteresowania, a co niektóre wyglądały po prostu co najmniej kiczowato.

Paradoksalnie, uważam, że sceny bez śpiewania i tańczenia często wypadały po prostu bardzo uroczo. Dopóki nie wprowadzano latania między gwiazdami i opowiadaniu historii śpiewem naprawdę widziałam chemię między Miją i Sebastianem. Polubiłam te postacie, zwłaszcza, że Emmę Stone uważam po prostu za bardzo słodką istotkę, na którą miło się patrzy. Ich relacja, choć może naiwna i niezbyt urocza, miała w sobie odrobinę magii. Niestety, musical, w którym elementy śpiewane wypadają najgorzej trudno mi ocenić w pełni pozytywnie...

Jeśli już o fabule mowa, może się za nią wezmę, a raczej wspomnę o niej, bo wiele tu do opowiadania nie ma. Dostajemy bardzo prostą, trochę przesłodzoną historię, która pewnie zachwyci wszystkie fanki romansów. Choć nie jestem wielbicielką takich historii szanuję ją i rozumiem, a z racji, że jest to musical nie miałam i nie mam zamiaru czepiać się fabuły, skoro jako tako trzymała się kupy. Tylko jedno tu szczerze mnie zawiodło: zakończenie, które w moim odczuciu było po prostu nielogiczne i głupie.

Choć „La La Land” wygląda ślicznie i choć naprawdę chciałam się z tym filmem polubić to... był dla mnie po prostu niezbyt ciekawy. Co tu dużo mówić, wynudziłam się na nim. Piosenki kompletnie nie dały mi tego, czego oczekiwałam, choreografia tak samo, a niestety, samą scenografią i przyjemnymi bohaterami nie da się zbudować dobrego musicalu. Niby rozumiem, dlaczego ten film cieszy się tak dużym uwielbieniem, ale niestety, ja tych emocji nie podzielam.

[SPOILER] Co do samego zakończenia właśnie... Żyjemy w dobie komputerów; będąc na dwóch końcach świata możemy się ze sobą porozumiewać. Dziś bycie w trasie nie oznacza totalnej izolacji. Niestety, główni bohaterowie nie zniosą czterech miesięcy rozłąki i wspólnej pracy nad nieco czasochłonnymi pasjami i po prostu postanawiają się rozstać, mimo że niby tak doskonale do siebie pasują! Czemu? Bo Sebastian stwierdził, że Mia w całości odda się aktorstwu, więc to nie ma sensu, a ona mu przytaknęła. Boże, dopomóż. Powiedzmy, że łyknęłabym to, gdyby nie fakt, ze pięć lat później Mia ma faceta. Jest z nim. Jakoś dają radę być razem. Ale nie, z Sebastianem nie mogła być, bo ona się odda w pełni aktorstwu...  Ech, wybaczcie – musiałam. Takie bezsensowne plot twisty sprawiają, że naprawdę nie lubię typowych romansów. [KONIEC SPOILERA]