Po jaką książkę fantastyczną sięgnąć?: (Nie)bezpieczni autorzy

Hej :) Dzisiaj znów porozmawiamy sobie o... fantastyce. A dokładniej – o autorach książek z tego gatunku. Jak zwykle w przypadku postów z tej serii piszę go raczej z myślą o osobach, które swoją przygodę z tym gatunkiem chcą zacząć, zachęcam jednak, aby najpierw sięgnąć po inne posty z taką etykietą, jeśli jeszcze ich nie znacie. Jak zawsze, osoby, które w temacie siedzą też pewnie znajdą tu coś dla siebie.

Dziś chciałabym spojrzeć na autorów pod kątem tego jak piszą i kiedy można po nich sięgnąć. Widzicie, jest pewna pula książek fantastycznych po którą może sięgnąć „każdy” niezależnie od wieku, a są też takie, które mogą wiele osób tylko zrazić i właśnie pod kątem takiego „bezpieczeństwa” ten post został ułożony. Myślę, że to dla wielu może być przydatne :) Biorę pod uwagę tych, których książki poznałam do 2 kwietnia 2017 roku.

Klasyka – może zmęczyć, ale... jest warta poznania

Jak w przypadku każdego gatunku, tak i w fantastyce mamy pewną pulę książek i autorów, których możemy uznać za „klasycznych”. Zwykle takie osoby piszą w dość bezpieczny, ale przy tym patetyczny sposób, co niestety nie zawsze dobrze się kończy dla czytelnika.

Dobrym przykładem będzie tu J. R. R. Tolkien, który przez swój baśniowy, ale stosunkowo ciężki styl nie każdemu odpowiada. To autor, który zachwyci na pewno fanów bardzo dobrej, „wysokiej” literatury, bo w moim odczuciu ten pan idealnie wpasowuje się w klasyczne kanony nie tylko fantastyki. Podobnie robi Frank Herbert przy swojej „Diunie”, czy
Le Guin przy „Ziemiomorzu”, czy „Sześciu Światach Hain” – to bardzo dobrzy twórcy, ale przez swój styl naprawdę wielu zapaleńców mogą skutecznie zgasić, jeśli nie przygotują się wcześniej do lektury.

Oczywiście, po klasykę fantastyki polecam sięgać, ale... z głową :D

Musze wspomnieć tu jeszcze o C. S.  Lewisie, który choć napisał klasyczne „Opowieści z Narnii” to przez to, że kierował książkę dla dzieci robi to w sposób nieco lżejszy od Tolkiena, ale mam wrażenie, że jego książki i tak do tych najbardziej rozrywkowych nie należą.

Wśród znanych klasyków jest jeszcze jeden pan, którego bardzo lubię, ale który niektórych może zrazić, choć z innych powodów niż powyżsi autorzy. Mówię oczywiście o Andrzeju Sapkowskim i jego historii o wiedźminie. Choć jest ona napisana współczesnym językiem to klimat tej opowieści nie każdemu przypadnie do gustu. Geralt żyje w „brudnym” świecie, pełnym przekleństw, przemocy i seksu, a Sapkowski nie ucieka od tematu, budując bardzo specyficzne uniwersum. Jeśli takie podejście Wam nie odpowiada na pewno nie powinniście sięgać po tą konkretną serię.

Bezpieczni autorzy

Jest pewna grupa książek napisana niemal od linijki. Tam właściwie nie ma czego się przyczepić i większości powinna się spodobać, nie zależnie od wieku. To zwykle powieści bez przekleństw, stosunkowo schematyczne, często młodzieżowe; ja mam zwykle do nich dużo zastrzeżeń, ale z drugiej strony, wiem, że standardowy czytelnik nie zwróci na to aż tak dużej uwagi.

Dwójką z młodzieżowych, bezpiecznych pisarzy są na pewno Rick Riordan oraz John Falangan. Mimo że piszą coś nieco innego to wydaje mi się, że przez lekkość historii, ich młodzieżowość oraz humor są do siebie bardzo zbliżeni. Jeśli szukacie więc czegoś niekoniecznie wymagającego i miłego to po tych panów możecie spokojnie sięgać.

Jeśli szukacie high fantasy dla młodzieży warto sięgnąć po „Kroniki Świata Wynurzonego” Torsi oraz „Eragona” Paoliniego – książki nie są bez wad, bazują na tych samych, bardzo popularnych schematach, ale na pewno             nie skrzywdzą nikogo, kto nie lubi przekleństw i dokładnych opisów rozlewu krwi.

Wymienić muszę także Brandona Sandersona, biorąc pod uwagę jego „Ostatnie Imperium” – mam do tej serii sporo zastrzeżeń, ale i po recenzjach, i po własnych doświadczeniach wiem, że chyba każdemu „normalnemu” przynajmniej ten cykl się spodoba. Jak z innymi? Wydaje mi się, że podobnie, ALE na razie jeszcze ich nie znam :)

Wśród bezpiecznych twórców umieściłabym także Maję Lidię Kossakowską, którą osobiście uwielbiam. Jej „Zastępy anielskie”, czy „Upiór południa” mało kogo mogą chyba zrazić, chociaż jest już bardziej ryzykowna, niż twórcy wcześniej wymienieni. Uważałabym jedynie na jej „Takeshiego”, który jednak już jest dość krwawym akcyjniakiem.

Jeśli nie interesuje Was to, co pisze Kossakowska możecie sięgnąć po coś autorstwa jej męża, Jarosława Grzędowicza. Na ten moment jestem po „Panu Lodowego Ogrodu” oraz „Hel 3” i szczerze mówiąc, zwłaszcza pierwsza książka powinna spodobać się dużej grupie czytelników. Znów, nie jest to literatura aż tak bezpieczna, ale trudno mi sobie wyobrazić, by przeraziła dorosłego czytelnika przez opisy.

Wydaje mi się, że warto zwrócić uwagę także na Krzysztofa Piskorskiego. Uważam, że jego „Czterdzieści i cztery” jest bardzo bezpieczną powieścią, w której nie ma kompletnie nic, co mogłoby kogoś urazić. Nieco gorzej jest z jego „Cieniorytem”, ale tak czy siak, książka trzyma się pewnych ram.

Jeśli zaś szukacie jakiejś wielkiej politycznej intrygi, która będzie przy tym stosunkowo delikatna zapraszam do sięgnięcia po Cherezińską: czytałam jedynie jej „Koronę śniegu i krwi”, ale wydaje mi się, że autorka generalnie trzyma się w miarę bezpiecznych kanonów :)

Uwaga! Niebezpieczeństwo!

Skoro trochę „bezpiecznych” autorów już za nami pora na tych nieco bardziej kontrowersyjnych. Takich, którzy często nie piszą źle, przeciwnie, ale przez swoje podejście do tematu mogą wielu zrazić. Wymienię tylko kilku, ale wydaje mi się, że jak na jeden post i tak już rzuciłam Wam za dużą ilością nazwisk :)

Przede wszystkim muszę tu wymienić Jacka Piekarę. Nie każdą jego książkę uwielbiam, ale cenie sobie to, jak pisze. Niestety, ten pan lubi i krew, i ładne panie, a przekleństwa tu u niego standard, dlatego jeśli tego się boicie uważajcie po co sięgacie. Na pewno stosunkowo  bezpiecznym wyborem będzie „Ani słowa prawdy” w jego przypadku, ale już „Przenajświętsza Rzeczpospolita”, czy „Necrosis” może być dla nieprzygotowanego czytelnika strzałem w stopę.

Chcę zwrócić uwagę także na Jakuba Ćwieka. Pana grafomana, którego książki po prostu dobrze sprawdzają się na rozluźnienie, oczywiście o ile lubicie jego podejście do pisania. Zarówno jego „Kłamca” jak i „Chłopcy” to serie pełne przemocy, seksu i krwi, dlatego jeśli to, zwłaszcza w połączeniu z lekkim i niekoniecznie wybitnym stylem Wam nie przeszkadza możecie po książki sięgać, ale ostrzegam, że możecie się przez niego zrazić. „Grimm City” jest chyba nieco bezpieczniejsze jako kryminał noir i urban fantasy, ale w dalszym ciągu to jest Jakub Ćwiek, który nie będzie odpowiadał każdemu.

Poza tym uważajcie na Andrzeja Ziemiańskiego, który potrafi sypać wulgaryzmami z rękawa jak mało kto (i ja osobiście za jego stylem szczególnie nie przepadam...) oraz na Georga R. R. Martina, ale tu z nieco innego powodu :) Wbrew pozorom jego „Pieśń lodu i ognia” nie jest aż tak krwawa i brutalna w opisach. Jego problemem jest jednak przegadanie treści. Ten pan po prostu chyba nie do końca wie, kiedy ma skończyć.

Oczywiście, nie są to wszyscy autorzy, których znam, ale cóż, na jeden post naprawdę wystarczy tych nazwisk. Mam nadzieję, że jeśli szukaliście kogoś dla siebie ten wpis pomoże Wam dobrać lekturę tak, by później nie cierpieć w katuszach w trakcie czytania :D

Zachęcam do dzielenia się poniżej autorami, którzy będą odpowiadać prawie każdemu, a także tymi, z którymi lepiej uważać.