Zaginieni: Śmierć w katedrze

W katedrze zostają odnalezione zwłoki kobiety. Lottie Parker, detektyw inspektor, rozpoczyna poszukiwanie zabójcy, odkrywając tajemnice swojego miasta.

Dreszczowiec, zwłaszcza ten z zacięciem kryminalnym, to gatunek, który jest dla mnie trochę nieodgadniony. Zwykle – tak jak w przypadku książek Thomasa Harrisa – odbieram je po prostu jako kryminały. Nie wywołują u mnie poczucia niepokoju, czy właśnie dreszczy. W moim odbiorze to po prostu kryminał, który czasem na pojedyncze, nieco bardziej makabryczne opisy. „Zaginieni” Patrici Gibney nie okazali się tu wyjątkiem: choć spędziłam z lekturą miłe chwile to strachu w tracie czytania zdecydowanie się nie najadłam.

Tytuł: Zaginieni

Tytuł serii: Lottie Parker

Numer tomu: 1

Autor: Patcicia Gibney

Tłumaczenie: Bartosz Czech

Liczba stron: 420

Gatunek: kryminał, thiller

Wydanie: NieZwykłe, Oświęcim 2018

Zacznijmy jednak może od tego, że ta powieść to debiut i to moim zdaniem jednak trochę w tej książce widać. Nie wiem do końca ile jest w tym pracy tłumacza, a ile autorki, jednak widać, że czasami niektóre słowa, albo zdania są nie do końca tam, gdzie powinny, albo są po prostu zbędne i wypadają wręcz głupio. Niemniej, poza tym pod względem stylu książka nie wypada źle: to po prostu powieść napisana raczej prostym językiem, która w miarę dobrze „wchodzi”. Nie jest przy tym nadmiernie wciągająca: jasne, gdy człowiek się za nią zabierze łatwo i w chwilę przeczytać setkę stron, ale po odłożeniu jej nie miałam poczucia, że muszę do tej opowieści natychmiast wrócić.

Nasza główna bohaterka, Lottie, to postać, z którą będzie się mogła utożsamić spora grupa odbiorców. To samotna matka, która nie do końca radzi sobie z rodziną, a to za sprawą śmierci męża. Przy okazji jednak naprawdę mocno kocha swoje dzieci, ale też na poważnie traktuje swoją prace: jest bardzo zaangażowana w to, co robi. Próbuje pogodzić rzeczywistość wokół siebie co raczej nie jest proste.

Charaktery wokół niej są zarysowane raczej dobrze i wyraziście, lecz nie mistrzowsko: postaci mamy tu naprawdę wiele i osobiście nie czułam się z częścią związana, chociaż jednocześnie raczej większość z nich rozpoznawałam, nie gubiąc się w narracji. W każdym razie, to co dostajemy absolutnie wystarcza, by śledzić przebieg zdarzeń i snuć własne domysły co do podejrzanych o morderstwo.

Narracje Gibney możemy podzielić na jedną główną i dwie poboczne. Ta podstawowa to oczywiście śledzenie Lottie oraz jej poczynań w poszukiwaniu mordercy. To kryminalna część, która zachowuje dobry balans pomiędzy pracą bohaterki, a jej rodzinnym życiem, które dodaje do całości odrobiony oddechu i sprawia, że nasza bohaterka jest bardziej ludzka.

 Następnie, jak to często bywa w tego typu książkach, mamy narrację „mężczyzny”, czyli człowieka skrytego w cieniu, który teoretycznie buduje napięcie, ale jak już wspominałam na początku, naprawdę mnie po prostu takie zabiegi w książkach „nie ruszają”. Cóż, być może za dużo w życiu przeczytałam mrocznych rzeczy, by tak było? W każdym razie najciekawiej wypada trzecia narracja. Narracja z przeszłości, która opisuje naprawdę makabryczne sceny i chyba to przy niej moja wyobraźnia pracowała najmocniej.

Jako debiut, historia sama w sobie wypada naprawdę bardzo dobrze: myślę, że to jedna z tych książek, przy których można się doskonale bawić, próbując samemu rozwiązać zagadkę. Mam jednak z nią jeden drobny problem: powiązania i zbiegi okoliczności. Mimo że mamy do czynienia z raczej większym miastem (co sugeruje nam obecność katedry) to jednak wszyscy zdają się tu jakimś cudem znać i być ze sobą powiązani. Chwilami miałam po prostu wrażenie, że tego wszystkiego jest w „Zaginionych” za dużo, niemniej, nie jest to coś, co psuło mi radość z czytania.

Niestety, samo wydanie trochę mnie zawiodło. Ten, kto mnie choć trochę zna, ten wie, że jeśli chodzi o interpunkcje jestem ślepą kurką, która absolutnie niczego nie zauważa. Z jednym wyjątkiem, a nim są… dialogi. Dialogi, które w tym wydaniu wypadają naprawdę niechlujnie. Czasami po myślniku zamykającym wypowiedź nie mamy spacji i bardzo często nim bohater cokolwiek powiedział pojawiała się więcej, niż jedna przerwa, co w chwili, gdy mamy dialogi linijka pod linijką, jest mocno widoczne. Niby to drobna sprawa, ale mocno rzucająca się w oczy i pozwalająca mi sądzić, że z interpunkcją w samych zdaniach też może nie być najlepiej. Niemniej, tego nie jestem w stanie ocenić.

„Zaginieni” to książka, którą chyba mogę spokojnie polecić, jeśli tylko lubicie kryminały z dodatkiem thilleru (bo osobiście tego określić inaczej nie potrafię) i szukacie w literaturze konkretnych postaci kobiecych. Choć nie jest to moja książka idealna to sama całkiem dobrze bawiłam się przy jej lekturze i chętnie zobaczę, jak autorka rozwinęła się na przestrzeni kolejnych tomów, bo z tego co wiem w oryginale zostały wydane już cztery historie z Lottie Parker w roli głównej.

* * *

 Dół, który wykopali, miał mniej niż metr głębokości. Maleńkie ciało spoczywało w białym worku po mące, ciasno związanym sznurkami brudnego białego fartucha. Toczyli je po ziemi, pomimo że było dość lekkie. Szacunek dla zmarłych był im obcy. Jeden z nich kopnął zwłoki, wpychając je butem głębiej. Bez modlitwy, bez ostatniego namaszczenia zakopali je pod warstwą wilgotnej gliny. Pod jabłonią, która na wiosnę miała wypuścić białe pąki, a latem dojrzałe owoce, znajdowały się teraz dwa kopce ziemi. Jeden z nich – zbity i twardy, drugi – świeży i sypki.

Fragment „Zaginionych” Patricii Gibney

Za możliwość przeczytania książki dziękuję Wydawnictwu NieZwykłe!