Dziewczyna z pociągu (2016): Dramat czy thiller?

Reachel (Emily Blunt) jest alkoholiczką. Nie radzi sobie ze swoim nałogiem. Codziennie jeździ do pracy tym samym pociągiem, obserwując zza jego okien dom swojego byłego męża, Toma (Justin Theroux) i jego nowej żony, Anny (Rebecca Ferguson) oraz parę młodych, szczęśliwych ludzi, w których widzi spełnienie swoich skrytych marzeń. Gdy pewnego dnia obserwowana przez nią kobieta znika, Reachel postanawia zeznać, czego była świadkiem.

„Dziewczyna z pociągu” w wersji książkowej okazała się hitem. Mnie jednak nigdy do niej nie ciągnęło, ale chcąc sprawdzić, o co w ogóle chodzi w tej historii, zabrałam się za wersje filmową. Nie miałam właściwie żadnych wymagań, czy oczekiwań względem niej i chyba przede wszystkim dlatego ostatecznie seans uważam za stosunkowo udany, chociaż film do doskonałych nie należy.

Na początku chcę wspomnieć o dwóch aktorkach, które wyglądają po prostu ślicznie. Zarówno na Rebecce Ferguson, jak i na Haley Bennet, grającą Megan, patrzy się wspaniale i choć aktorsko to raczej Emily Bunt wypada najlepiej z nich to na takie osoby po prostu miło się patrzy. Jednocześnie są do siebie na tyle podobne, że początkowo chyba nie sposób ich nie mylić. Zwłaszcza że – niestety – film nam wcale w tym nie pomaga.

„Dziewczyna z pociągu” (2016)
ang. „The girl on the train”
reż. Tate Taylor
thiller, dramat

Kadry w „Dziewczynie z pociągu” są często chaotyczne, dość bliskie, nagrane z trzęsącej się ręki, co być może pasuje do postaci, jaką jest Reachel, ale nie pomaga w oglądaniu samego filmu. Świat obserwujemy oczyma trzech bohaterek, z których każda jest z każdą w jakiś sposób powiązana i naprawdę czasem trzeba się skupić, by zrozumieć, o co w tym wszystkim chodzi. Przy tym wiele faktów podawanych jest nam półsłówkami, co też w takiej sytuacji nie ułatwia seansu.

Poza tym ten hit, choć reklamowany jako thiller, jest w moim odczuciu bardziej dramatem z wątkiem kryminalnym: mocno skupiamy się na alkoholiźmie Reachel i jej przeszłości, a samo zaginięcie Megan przez większość czasu tli się gdzieś na drugim planie. Choć więc ostatecznie całość w miarę dobrze się ze sobą łączy to jednak jeśli szukacie dreszczowca w pełnym tego słowa znaczeniu, nie jest to film dla was.

Bohaterka Emily Blunt zdecydowanie nie jest postacią, którą da się lubić. Co najwyżej możemy jej w pewnej chwili zacząć współczuć, ale tak naprawdę to nie jest osoba, która wzbudza sympatię. Taka chyba miała być, aczkolwiek przez to „Dziewczynę z pociągu”, skupioną właśnie na niej, obserwuje się z pewnym niesmakiem.

Niemniej, muszę przyznać, że sam pomysł na poprowadzenie historii nie jest zły. Nie zagrało tu kilka rzeczy, ale... w pewnym momencie poczułam się jednak trochę wciągnięta. Nieco rozkojarzona i zagubiona, śledziłam całą historią z pewnym zainteresowaniem. Samo zakończenie nie było jednak nie do przewidzenia i w moim odczuciu wypadło dość neutralnie.

Choć dalej nie mam zamiaru sięgać po książkę, „Dziewczyna z pociągu” w wersji filmowej nie była straconym czasem. Owszem, daleko jej do idealnego filmu i raczej drugi raz się za nią nie zabiorę, ale potrafiłam czerpać z seansu pewną przyjemność, a tak naprawdę niczego więcej od niego nie chciałam.