Królowie Dary: Polityka w klimatach orientu

Wyspy Dary nie tak dawno temu wcale nie były zjednoczone. Dlatego gdy umiera cesarz, ogarnia je rewolucja. Na jej czele staje Mlecz i Chryzantema – Kuni Garu i Mata Zyndu – których ścieżki teoretycznie nigdy nie powinny się zejść.

Czasem wystarcza kilka, czy kilkadziesiąt stron, bym wiedziała już, co sądzę o danej książce, właściwie znając jej przebieg i nie czując szczególnej potrzeby czytania dalej. Taką powieścią okazali się „Królowie Dary” Kena Liu – książka, od której oczekiwałam dość dużo, ale ostatecznie okazało się, że… to po prostu literatura nie do końca dla mnie.

Tytuł: Królowie Dary

Tytuł serii: Pod sztandarem dzikiego kwiatu

Numer tomu: 1

Autor: Ken Liu

Tłumaczenie: Agnieszka Brodzik

Liczba stron: 592

Gatunek: low fantasy

Wydanie: SQN, Kraków 2016

Zacznijmy jednak od wyglądu książki. To chyba najpiękniejsze wydanie SQN, jakie trzymałam w rękach. Jest naprawdę dopracowane. Zarówno okładka, jak i wnętrze książki wygląda porządnie i naprawdę dobrze współgra z jej treścią.

No ale właśnie… interesuje Was pewnie bardziej to, co można znaleźć w niej wnętrzu. Więc odpowiadam: politykę, politykę i jeszcze raz: politykę, a to wszystko w orientalnym klimacie i doprawione bitwami. Jeśli tego szukacie – lećcie do księgarni, czy biblioteki. A jeśli nie… cóż, uważajcie.

Widzicie, nie jestem osobą, która boi się polityki w literaturze. „Pieśń lodu i ognia” bardzo sobie cenię, a ta seria przecież właśnie z tego słynie. „Królowie Dary” różnią się jednak znacznie sposobem poprowadzenia historii, od opowieści George’a Martina. Tam mamy czas, by poznać na spokojnie świat; aby zżyć się z bohaterami, których poznajemy bardzo dobrze, mimo ich olbrzymiej ilości. Książce Kena Liu tego brakuje. Jego postacie to figury na szachownicy, którymi wprawdzie zręcznie manewruje, ale osobiście nie mogłam zapomnieć o tym, że to jednak historia wymyślona przez kogoś, a nie coś, co mogłoby naprawdę się zdarzyć.

Wprawdzie jak najbardziej jest to w klimacie powieści. W końcu orient raczej kojarzy się z pewną powściągliwością. Ale to, w połączeniu z brakiem zżycia się z samym światem przedstawionym sprawiło, że szczerze mówiąc, nie bardzo mnie te polityczne intrygi interesowały. Rozumiałam je, ale nie byłam nadzwyczaj wciągnięta w lekturę, często się nudząc. Zwłaszcza, że nie uwielbiam orientu, a to kultura nawiązująca do Chin jest w tej opowieści bardzo istotna. Nie zrozumcie mnie źle: cenię, że Ken Liu mocno do niej nawiązywał. Po prostu nie potrafię pałać do tego szczególną miłością.

To, co chyba najbardziej bolało mnie w „Królowych Dary” to wprowadzanie postaci dosłownie na rozdział, czy dwa. Ken Liu wprowadza nam nagle nowego bohatera. Opisuje przez kilka stron jego historię, po czym nasz nowy „znajomy” robi dwie rzeczy w jakiś sposób istotne fabularnie, by potem zniknąć z jej kart…

O ile zwykle w historiach wole postacie męskie, tak tutaj ani Mata, ani Kuni szczególnie mnie nie zachwycili. Za to dla mnie ciekawsze okazały się tu postacie kobiece. Jia, żona Kuniego, to chyba najbliższa mi postać. Opisy jej życia okazały się miłą odskocznią po bardziej politycznych wątkach, choć należy pamiętać, że w tej powieści nie ma takich, które byłyby jej zupełnie pozbawione. Ciekawa okazała się też księżniczka Kikomi, choć nie zajmuje wcale wiele miejsca w tej historii. 

Ken Liu w swojej powieści zminimalizował udział nadprzyrodzonych elementów. Gdyby nie to, że umieścił swoją powieść w innym świecie, niż nasz, można byłoby powiedzieć, że to jakaś chińska legenda spisana przez współczesnego pisarza. Bo udział magii jest bardzo, bardzo znikomy i właściwie powieść nie straciłaby, gdyby ta zniknęła z jej kart zupełnie.

Jak już wspominałam, Ken Liu przedstawia nam swój świat w sposób dość… bezosobowy. Jego narracja jest podniosła, elegancka, ale jednocześnie nie zaglądająca do końca w dusze bohaterów. Autor robi to podobnie jak twórcy baśni, czy Ursula Le Guin. Niestety, mnie po prostu taki sposób opowiadania historii na dłuższą metę męczy i sprawia, że nie potrafię przywiązać się do opowieści.

Dodać muszę, że „Królowie Dary” to kopalnia ładnych zwrotów i cytatów: orient jest pod tym względem bardzo malowniczy, a autor zrobił wszystko, by jak najlepiej ten element w swoim dziele oddać.

Ponieważ mam na półce już kolejny tom zapewne prędzej, czy później zapoznam się z kontynuacją tej powieści. Niestety… choć doceniam pracę włożoną w jej napisanie i chociaż jak najbardziej rozumiem, czemu się podoba to mnie w „Królach Dary” po prostu nic nie chwyciło. Świat przedstawiony nie jest „mój”, nie urzekł mnie w nim żaden konkretny pomysł, bohaterowie nie są mi bliscy, a sama polityka to jednak trochę za mało, bym uznała, że jakieś dzieło uwielbiam.

* * *

Właściwej ścieżki nie wskazują nam bogowie czy dawni uczeni, musimy ją musimy sami przez eksperymentowanie. Brak ci pewności i dzięki temu zawsze będziesz poszukiwał pytań, zamiast uważać, że posiadasz wszystkie odpowiedzi.

Fragment „Królów Dary” Kena Liu

Za możliwość przeczytania książki dziękuję portalowi czytampierwszy.pl!