Bramy Światłości. Tom 2: Odcinek bardzo przejściowy

Wyprawa do Stref Poza Czasem w poszukiwaniu Jasności już na początku wiązała się z dużym ryzykiem, zarówno dla podróżników, jak i tych, którzy zostali, strzegąc bram Królestwa oraz Głębi. Im jednak ta dłużej trwa, tym bardziej wzmaga się związane z nią niebezpieczeństwo.

Gdy został wydany drugi tom „Bram Światłości” opinie o nim niekoniecznie były bardzo pochlebne. Nie zmieniło to jednak faktu, że po książkę sięgnąć bardzo chciałam, bo najzwyczajniej w świecie lubię czytać o przygodach Świetlistych Kossakowskiej. W trakcie jednak okazało się, że mimo wszystko, krytyczne głosy mają w sobie sporo racji.

Tytuł: Bramy Światłości. Tom 2

Tytuł serii: Zastępy anielskie

Numer tomu: 6

Autor: Maja Lidia Kossakowska

Liczba stron: 560

Gatunek: angel fantasy

Wydanie: Fabryka Słów, Lublin 2018

Zacznijmy od tego, że ja dalej po prostu lubię styl tej autorki. Fakt, w tym tomie bardziej, niż w poprzednich rzuciło mi się w oczy jej dość specyficzne prowadzenie narracji. Mianowicie, z jednej strony Kossakowska raczy nas poetyckimi wręcz porównaniami, a z drugiej chwilę później wrzuca do tekstu takie słowa jak „fajnie”, co po prostu kontrastuje z całością. Niemniej, mi akurat w jej przypadku to odpowiada. Zwłaszcza, że całość czyta się wręcz błyskawicznie, chociaż przyznam, że tu po prostu swój wkład ma sam układ tekstu. Niestety, jak na Fabrykę Słów przystało marginesy i czcionka są wręcz olbrzymie, co sprawia, że te pięćset stron pewnie spokojnie dałoby się zmieścić na dwustu.

Bohaterowie – jak zawsze w tej serii – są po prostu sympatyczni. Lubię ich obserwować, choć jednocześnie żałuję, że dalej wątek Razjela spychany jest na zdecydowanie dalszy plan, niż ten dotyczący Daimona. Niemniej, rozumiem to: w końcu Pan Tajemnic na wyprawę w poszukiwaniu Jasności się nie wybrał, a to przecież o niej jest ta lektura. Brakowało mi jednak też Piołuna, który w tomie pierwszym wiódł prym: w przypadku kontynuacji spotykamy się z nim zaledwie na samym początku, a potem zupełnie znika z kart powieści.

Niemniej, wiele z głosów uznało, że tom drugi jest tomem zupełnie niepotrzebnym i… po części muszę się z tym zrobić. Mimo że książka wydaje się bardzo obszerna to tak naprawdę opisuje jedną przygodę z trasy, którą swobodnie można byłoby skrócić, albo podzielić na pół, robiąc dwa, a nie trzy tomy „Bram Światłości”. Zwłaszcza, że szczerze mówiąc… ona sama w sobie nie jest wyjątkowo porywająca. Gdyby nie bohaterowie i styl Kossakowskiej zapewne prędko bym się całością znudziła.

Tym razem jeszcze jedna rzecz zwróciła moją uwagę w ten negatywny sposób, a mianowicie: wykłady prezentujące nam nowe postacie. Naprawdę, co najmniej dwa razy jeden z bohaterów dostaje monolog na temat istot zamieszkujących Strefy Poza Czasem i po prostu łopatologicznie wyjaśnia nam, kim to stworzenie jest. Przyznam, że w moim odczuciu nie było to do końca wyważone.

Niemniej, by nie kończyć negatywnym tonem, muszę znów oddać Kossakowskiej sięganie do tych mniej znanych mitologii. W „Rudej sforze” sięgnęła do wierzeń ludów syberyjskich, w poprzednim tomie – do wierzeń hinduskich. Tym razem zaś dostajemy mitologie Azteków, która moim zdaniem wielu osobom może przypaść do gustu.

Choć dla fanów serii „Bramy Światłości. Tom 2” to pozycja obowiązkowa i choć sama bawiłam się przy niej nieźle to muszę przyznać, że Kossakowska ma na swoim koncie ciekawsze powieści z tej serii. Cóż, przychodzi mi czekać tylko na tom trzeci, by zorientować się, czy zakończenie wypadnie lepiej od środkowej, przejściowej części.

* * *

Stojąc w oknie, w obliczu chłodnej, obojętnej nocy, czuł, że nic już do niego nie należy. Nic nie potrafi zdziałać, niczemu zaradzić. Stał się drobiną życia, rzuconą w kosmiczny wir zdarzeń. Iskrą, która zaraz może zgasnąć.

Fragment „Bram Światłości. Tomu 2” Mai Lidii Kossakowskiej