Confess: O zakochanej w malarzu

Gdy kilka lat temu zmarł jej ukochany, młoda Auburn myślała, że już nikogo nie pokocha. Pewnego dnia przypadkiem dostrzega ogłoszenie o pracę w niewielkiej galerii sztuki. Tak poznaje Owena, młodego, niezwykle utalentowanego malarza, który prędko kradnie jej serce.

Colleen Hoover to obecnie tak znana i modna autorka, że po prostu poczułam potrzebę poznania jej samej; nie przez wzgląd na historie, które pisze, ale właśnie przez jej rozgłos. Postawiłam więc na „Confess” – książkę, która nie jest częścią żadnej serii, a której opis zainteresował mnie przez motyw związany ze sztuką.

Nauczona doświadczeniem, nie spodziewałam się po książce absolutnie żadnych pozytywów: spotkania z romansem zwykle nie są dla mnie zbyt udane. Po przeczytaniu muszę jednak przyznać, że ta pozycja ma w sobie coś uroczego, chociaż zdecydowanie na liście moich ulubionych lektur nigdy nie wyląduje.

Zacznijmy może od stylu autorki, który jest dokładnie taki, jaki powinien być w tego typu romansie. Lekki i raczej niewymagający, ale jednocześnie na tyle emocjonalny i plastyczny, by bez problemu dało się wgryźć w przedstawianą przez nią historię. „Confess” czyta się niezwykle płynnie i szybko: gdybym czytała tylko takie rzeczy, trzydzieści książek na miesiąc na prawdę nie stanowiłyby dla mnie problemu. Narracje obserwujemy z dwóch stron, Owena i Auburn, co też jest przyjemnym zabiegiem.

To jednak chyba jedyna rzecz, do której w gruncie rzeczy przyczepić się nie mogę. Bo wszystkie inne elementy mają w sobie jakieś „ale”.

Tytuł: Confess

Autor: Colleen Hoover

Tłumaczenie: Matylda Biernacka

Liczba stron: 304

Gatunek: romans, new adult

Wydanie: Otwarte, Kraków 2017

Zacznijmy może od historii, a właściwie od intrygi, bo tak chyba mogę nazwać to, w co wpuszcza nas Hoover. Sieć powiązań między bohaterami, ilość zwrotów akcji i nagle odkrywanych tajemnic jest tak duża, że nie pozwala na nudę, jednocześnie co chwilę zmuszając do zastanowienia, czy przypadkiem autorka nie zrobiła kroku za daleko? Czy to przypadkiem nie jest za dużo jak na jedno życie?

A bohaterowie? Niby wszystko z nimi w porządku. Nie miałam problemów w czucie się w ich sytuacje, rozumiałam ich postępowania, ale tak jak wcześniej, czasem nie potrafiłam się oprzeć myśli, że tu jest czego za dużo, że autorka z czymś przegięła, czegoś nie przemyślała. Weźmy na przykład Owena: już w pierwszych scenach poznajemy go jako otwartego, miłego człowieka, który prowadzi własny „biznes”. Wkrótce potem dowiadujemy się, że ma tylko jednego kumpla i nikogo więcej, mimo że mieszka w danym miejscu od lat. Naprawdę? Jakoś... nie chce mi się wierzyć, by nie miał kompletnie żadnych znajomości. Zwłaszcza z tak ciepłą aparycją.

Cóż, autorka wyraźnie robi wszystko, by pozbyć się nadmiaru bohaterów drugoplanowych, a ci, którzy w książce występują, są przedstawieni bardzo topornie. Mamy współlokatorkę Auburn, którą możemy określić jako „dziwną”. „Teściowa” dziewczyny jest zaś „wredna”, a jej „szwagier” – „despotyczny”. I tyle. Hoover nawet nie próbuje ich rozwinąć, pokazując ich drugą stronę.

Auburn też niby jest ciepłą i miłą postacią, choć... w sumie nigdy nie dowiadujemy się, czemu tak desperacko potrzebowała pieniędzy, by szukać pracy w pierwszym lepszym lokalu. Na dodatek potrafi być niezdecydowana w tym co robi, często brakuje jej też pewności siebie... a jej relacja z Owenem jest tak bajkowa, że po prostu nie jestem w stanie w nią w pełni uwierzyć. W gruncie rzeczy w trakcie trwania akcji książki są dopiero na początku swojego związku, nic o sobie nie wiedząc, a Hoover od razu kreuje ich relacje tak, jakby trwała latami.

Niemniej, sam pomysł na intrygę nie jest aż tak zły, bo spokojnie byłam w stanie po prostu wyłączyć nadmiar logicznego myślenia i jakoś z tą historią popłynąć. Poza tym Owen, jako postać, miał też nienajgorszy pomysł na biznes, choć trudno mi stwierdzić, na ile realistyczny. W każdym razie dzięki niemu właśnie słowo „wyznanie” pada w książce wiele, wiele razy, sprawiając, że tytuł w całość zgrabnie się wpasowuje. Żałuje tylko, że został w angielskiej wersji... Jednak „Wyznanie” brzmi po prostu bardziej swojsko.

Muszę przyznać, że „Confess” do pewnego stopnia mnie wciągnęło i było naprawdę barwną lekturą. Nie jest to jednak książka bez wad: to romans i wydaje mi się, że takowy bez nich po prostu nie istnieje. Niemniej, jestem zadowolona, że zdecydowałam się na tę książkę autorki i nawet jeśli nie sięgnę po kolejne jej dzieła, na pewno będę ją wspominać z pewną delikatną nostalgią.

* * *

Całe życie, każdego dnia, mam wrażenie, jakbym brnął w górę ruchomych schodów, które jadą w dół. I niezależnie od tego, jak szybko czy z jaką mocą biegnę, usiłując dotrzeć do szczytu, stoję w tym samym miejscu, pędząc donikąd. Ale kiedy jestem z nią, nie czuję się jak na ruchomych schodach. Czuję się, jakbym stał na ruchomym chodniku, który niesie nie tak po prostu, bez mojego wysiłku. Jakbym wreszcie mógł się odprężyć, złapać oddech i nie czuć ciągłego przymusu pędzenia, by uniknąć wylądowania na samym dnie.

Fragment „Confess” Colleen Hoover