Nie kupuj! Adoptuj!

Slogan, który widzicie w tytule pewnie słyszeliście nie raz. Nie kupujcie, a adoptujcie zwierzaki! Och, tak, nie da się tego nie słyszeć. Zwykle, gdy jestem w jakiejś grupie i pada temat chęci posiadania pupila pojawia się przynajmniej jedna osoba, która go powtarza niczym mantrę. Dziś jednak chciałbym Wam wyjaśnić, czemu z tą adopcją to nie tak do końca i dlaczego powtarzanie takich słów w kółko nie ma gruncie rzeczy żadnego sensu ;)

Pozwólcie jednak, że nim przejdę do sedna sprawy wyjaśnię Wam mój punk siedzenia. Jestem osobą, która od dzieciaka miała psa (dlatego pisząc o zwierzakach, zwykle na nich najbardziej się skupiam). Już jako 2-letnie dziecko bawiłam się w kojcu owczarka dziadków, a cała rodzina szukała mnie, nie siedząc, gdzie się podziałam :D

 Odkąd skończyłam 10 lat i w moim domu pojawił się pierwszy rasowy pies moi rodzice zaczęli powoli wchodzić w świat hodowców psów. Obecnie nie ma u nas roku bez miotu, a ja czy tego chciałam, czy nie zdobyłam sporo wiedzy odnośnie tego jak wygląda prowadzenie takiego przedsięwzięcia.

Można więc powiedzieć, że jestem w tym względzie stronnicza.. weźcie jednak poprawkę na fakt, że hodowla psów częściej przynosi straty, niż zyski, a ja sama pisząc posty staram się być tak obiektywna, jak tylko potrafię.

Jak już pisałam wcześniej bardzo często w rozmowach grupowych traktujących na temat pragnienia nabycia psa słyszę, by oso zainteresowana nie kupowała, a adoptowała. W takiej sytuacji często nie mogę zrobić więcej, niż... palnąć się w głowę, zwłaszcza, że do takich osób mało kiedy jaki argument trafia. I nie, nie chodzi mi o to, że adoptowanie psów jest złe, a o to, że osoba, która tak mówi najwyraźniej nie rozumie, że pies ze schroniska nie będzie dobrym wyborem dla każdego.

Gdy planujemy nabyć zwierzę przede wszystkim musimy dobrać je do naszych możliwości. To ono ma być dopełnieniem naszego domu, a nie na odwrót – my jego. Najzwyczajniej w świecie w normalnych przypadkach  druga kolejność albo jest niemożliwa, albo bardzo droga, albo... po prostu niewygodna. A przecież pupil ma przynosić nam szczęście, a nie zmuszać nas do nieprzyjemnych zmian w naszym otoczeniu.

Jeśli chcesz wziąć psa ze schroniska – nie krępuj się. Masz ochotę, to bierz. Nie jestem przeciwnikiem adoptowania zwierząt. Bo to byłoby tak samo głupie, jak bycie przeciwnikiem kupowania psów ;) Pupila powinno brać się z miejsca, które najbardziej danej osobie odpowiada.

Schronisko jest o tyle ciekawym miejscem, że możemy w niej znaleźć naprawdę wyjątkowego pupila: trudnego, łatwego, dużego, małego, z przejściami, lub bez. Psy mają masę kolorów, wielkości, rodzajów futra, są w różnym wieku – a przede wszystkim ich adopcja kosztuje niewiele. Jednak tym ostatnim zdecydowanie nikt nie powinien się kierować: jeśli nie stać się na zakup psa z rodowodem (1 500 - 3 500zł) to nie stać cię także na ewentualne leczenie psa, które może być naprawdę drogie. W każdym razie schronisko to dobre miejsce, aby znaleźć idealnego psa, jeśli nie jesteśmy zdecydowani na żadną rasę, a przy tym to dobre miejsce dla osób, które szukają wyzwań:  bo czy to nie urocze zaadoptować bojącego się wszystkiego psa, który stopniowo zaczyna nam ufać?

Urocze, i owszem. Jednak pamiętajcie: jeśli wcześniej nie mieliście takiego zwierzaka istnieje spore prawdopodobieństwo, że nie dacie sobie z nim rady. Niestety, z takimi psami pracuje się bardzo powoli i bardzo trudno.

Doskonale wiem, że w psich przytułkach można znaleźć wiele zdrowych osobników, zarówno pod względem psychicznym, jak i fizycznym. Mimo tego większość z nich jest niczym koty w worku: tak naprawdę nie znamy ich przeszłości. Oznacza to, że po pierwsze, psy mogą mieć niezauważalne na pierwszy rzut oka nawyki, lub problemy z psychiką. Mogą bać się jeździć autem, mogą nie lubić mężczyzn, albo panikować, widząc małe dziecko. Bardzo często podczas krótkiej wizyty w schronisku nie jesteśmy w stanie stwierdzić takich rzeczy, a opiekun psa nie wszystko musi zauważyć. Sprawia to, że często takie zwierzaki wracają do schronisk, bo właściciele po prostu nie potrafią sobie z tym poradzić. To zaś, jak możecie przypuszczać, wcale nie działa pozytywnie na ich samopoczucie i może te problemy co najwyżej pogłębić.

Po drugie, często nie wiemy, jakie choroby przeżył pies i w jakich warunkach został wychowany. Takie psy, mimo, że przechodzą kwarantannę, niekoniecznie muszą być zdrowe. Niełatwo w schronisku, przy tak wielkiej ilości psów i małych funduszach utrzymać wszystko w sterylnej czystości, dlatego nie ma się co dziwić, że szansa na zachorowanie takiego zwierzęcia jest dość duża. Nasz przyszły pupil może nawet nie być chory, ale np. mieć na futrze bakterie, która po przybyciu do domu zarazi naszego kota, lub chomika, nie mówiąc już o małych dzieciach.

Nie muszę chyba wspominać też o tym, że biorąc szczeniaka niekoniecznie wiemy, co z niego wyrośnie. Matka malucha może być mała, ale wystarczy, że ma w rodowodzie, którego nie znamy, doga niemieckiego i z naszego maleństwa wkrótce zrobi się... nieco większe maleństwo.

Z powyższych powodów uważam, że schronisko zdecydowanie nie jest dobrym miejscem, jeśli chcemy nabyć zwierzaka, a mamy w domu małe dziecko, inne pupile, czy po prostu: ma być to nasz pierwszy przedstawiciel danego gatunku w domu i nie mamy pojęcia, jak się nim zająć. Zwłaszcza, że panie w schronisku niekoniecznie wyciągną do nas pomocną dłoń, gdy zacznie się coś złego z naszym pupilkiem dziać. W końcu mają na głowie kilkaset innych zwierząt...

Oczywiście, jeśli macie małe dzieci, albo planujecie pierwszego psa i bardzo chcecie zaadoptować psa ze schroniska nie czujcie się skrepowani. Ja tylko wyjaśniam, dlaczego to niekoniecznie jest idealne wyjście ;)

Jeśli czujecie, że moje argumenty do Was przemawiają, ale cały czas łomocze się Wam w głowach cytat – Adoptując psa nie zmienisz świata, ale cały świat zmieni się dla tego jednego psa – to najzwyczajniej w świecie o nim zapomnijcie. Pamiętajcie, że zwierzę to nie człowiek: owszem, wymaga szacunku, ale... ono nie rozumie do końca o co z tym schroniskiem chodzi. Jasne, przywiąże się do Was, ale wcale nie mocniej, niż pies z hodowli. Czemu jednak powstał stereotyp magicznego przywiązania zaadoptowanego zwierzaka? Sprawa jest bardzo prosta! Ludzie widzą to, co chcą widzieć, czyli w tym przypadku wielką miłość swojego psa do siebie, to po pierwsze. A po drugie? Jeśli wzięliśmy ze schroniska zlęknionego, albo w inny sposób zniszczonego psychicznie psa to często przy odpowiednim prowadzeniu stajemy się jego przewodnikiem i ostoją. Przy tym pracujemy z nim, spędzamy z nim więcej czasu, więc automatycznie zwierzak jest w nas bardziej wpatrzony. Nie myślcie, że takiego samego oddania nie można uzyskać od pupila z hodowli: wystarczy po prostu także poświęcić mu trochę czasu ;) Ach, i nie myślcie, że wśród psów z dobrego domu nie ma lękliwych osobników, które szukają wsparcia w człowieku, bo takich jest naprawdę od groma. Tyle, że u nich objawia się to nieco inaczej.

Dobra, skoro schronisko nie jest idealnym miejscem możemy wziąć też psa z fundacji. Nie wiem o nich zbyt wiele, dlatego nie chcę się na ten temat za bardzo wypowiadać, aczkolwiek z tego co wiem, to nawet te uchodzące za porządne potrafią zapewniać psom okropne warunki, a przy tym często pies brany z nich nie jest do końca nasz. Nie możemy go ani sprzedać, ani oddać, ani rozmnożyć, a jak coś mu się stanie może okazać się, że fundacja pozwie nas do sądu (zależnie od podpisanej umowy). I choć często oferują większą pomoc to ja osobiście w życiu nie bawiłabym się w adoptowanie psa z takiego miejsca. Aczkolwiek zaznaczam: to tylko moje osobiste odczucie.

No dobra, w takim razie co z kupnem...?

Choć za zakup psa płacimy często nie małe pieniądze to uważam, że często to jest najlepsza opcja. Zastrzegam jednak, że mówię tu o zakupie psa z porządnej, renomowanej hodowli, zarejestrowanej z ZKwP (FCI), a nie o losowej fabryce szczeniaków (w której często produkuje się zwierzaki, które później trafiają do schronisk... ale to zupełnie inny temat).

Co nam daje zakup psa z hodowli?:

1.      Znamy pełną historię psa: wiemy, jakie choroby przechodził od szczeniaka, często nawet dalej; w sieci nie raz możemy znaleźć zdjęcia jego prapradziadka.

2.      Wiemy, jak mniej więcej będzie wyglądał dorosły pies i dobieramy go pod swój własny gust, czy to przez wzgląd na jego walory estetyczne, charakteru, czy też przez wzgląd na papier (uwierzcie, gdy ktoś się zna ten jest istotny :D)

3.      Rodzice psa często mają zrobione jakieś badania genetyczne, albo prześwietlenie na dysplazję dzięki czemu wiemy jakich chorób możemy się u niego spodziewać, lub nie. Pamiętajcie, że nie wyklucza to możliwości zachorowania psa na cokolwiek.

4.      Szczenię wychowuje się (a przynajmniej powinno) w bezpiecznych, sterylnych warunkach: hodowla jest pasją, ale i biznesem właściciela, a więc ten musi zadbać, by jakość towaru była jak najwyższa. A co za tym idzie...

5.                 Hodowca robi wszystko, by zwrotów było jak najmniej: edukuje właściciela, mówi mu czego może się po psie spodziewać, odpowiada na wszystkie możliwe pytania i jest gotów do pomocy (a przynajmniej powinien) w każdej możliwej sytuacji. Dzięki temu nawet początkujący właściciel ma większą szansę, by poradzić sobie z opieką nad psem.

Te wszystkie punkty sprawiają, że zakup psa w hodowli jest często po prostu na dłuższą metę wygodniejszy. Owszem, w takim przypadku często nie kupimy psa z dnia na dzień: w hodowlach psy rezerwuje się nawet rok, czy dwa wcześniej, przy okazji musimy zapłacić, podpisać sporo papierów, często dość długo rozmawiać z osobą, która tego psa wyhodowała... ale za to dostajemy sporo profitów, których nie mielibyśmy biorąc psa ze schroniska.

Mam nadzieję, że w tym poście w miarę jasno wyjaśniłam Wam, czemu adopcja nie zawsze jest tym doskonałym wyjściem. Jak wspomniałam wcześniej nie namawiam nikogo, do zmiany swojego planu: chcieliście przygarnąć zwierzaka to róbcie to, tylko świadomie i z głową, a nie dlatego, bo tak trzeba. Bo kupowanie psów to głupota i nie należy wspierać głupich, wrednych hodowców. 

Na samo zakończenie, drobna uwaga... chcecie przyczynić się do zmniejszania ilości psów w schronisku? Jeśli tak, to po prostu nie bierzcie zwierzaków na pałę. MYŚLCIE, nim zdecydujecie się na przygarnięcie słodkiej, puchatej kulki i zmuszajcie innych do MYŚLENIA, a uwierzcie, że przyczynicie się dla sprawy bardziej, niż osoba, która wzięła sobie ze schronu pieska, bo taki miała kaprys, a szkoda jej było pieniążków na rasowca. Rozsądek, moi drodzy. Przede wszystkim – rozsądek :)