Grom i szkwał: Powrót do Krainy Martwej Ziemi

Zamek, w którym zatrzymał się Arthon, został przejęty przez zdrajców: drużynnik musi znów wyruszyć w Martwicę, aby odbić młodą królową.

Po zetknięciu z „Krwią i stalą” już chyba ponad rok temu uznałam, że raczej nie będę kontynuowała przygody z serią, bo najzwyczajniej w świecie po prostu mnie nudziła Upłynęło jednak trochę wody w rzece, naczytałam się o tym, że kontynuacja wypada lepiej, a na dodatek niedługo ma ukazać się ostatnia część tej trylogii… i dlatego uznałam, że może dam twórczości Łukawskiego jeszcze jedną szansę. Z tym, że choć „Grom i szkwał” wypada lepiej od pierwszego tomu to w dalszym ciągu to dla mnie przede wszystkim bardzo nudna przygoda.

Tytuł: Grom i szkwał

Tytuł serii: Kraina martwej ziemi

Numer tomu: 2

Autor: Jacek Łukawski

Liczba stron: 400

Gatunek: high fantasy

Wydanie: SQN, Kraków 2017

Zacznijmy jednak od tego, co w tej książce uległo znaczącej poprawie. Przede wszystkim jest to brak bohatera zbiorowego: przez połowę „Krwi i stali” w tej niby przygodowej powieści brakowało jakiegokolwiek wyraźnie dominującego charakteru. Na całe szczęście w przypadku kontynuacji od razu obserwujemy Arthona oraz – choć w dużo mniejszym stopniu – inne postacie, które możecie znać z pierwszej części trylogii. Poza tym stylizacja językowa nie jest aż tak mocna, by chwilami nie dało się zrozumieć o co chodzi (na co, niestety, „Krew i stal” także cierpiała), a sama historia wydaje się być jednak czymś trochę więcej, niż podróżą w nieznane.

Niestety, ja najzwyczajniej w świecie historii  Łukawskiego „nie kupuje”. Choć doceniam starania dotyczące właśnie archaizacji języka i widzę, że ten człowiek robi to z pasją to dalej w moim odczuciu jest tego po prostu za dużo. Sam świat kompletnie mnie nie interesuje: niby jest rozwijany, niby jest rozszerzany, ale chyba przez uraz po części pierwszej za żadne skarby nie potrafię ani w niego wsiąknąć, ani przyzwyczaić się do zawartego w nim słownictwa. To samo dotyczy historii – w pierwszym tomie do mnie nie przemówiła, a że to, bądź co bądź, jest kontynuacja, to właściwie ten w moim przypadku cierpi na tę samą przypadłość.

Szczerze mówiąc, w trakcie czytania przeżywałam dość mocne wahania: najpierw uznałam, że hej, chyba faktycznie jest lepiej. Później, w trakcie, ogarnęło mnie znużenie, by moje zainteresowanie powróciło na kilka stron, w trakcie których główny bohater rozmawia z pewną panią, zaś w trakcie końcówki znów niemal usypiałam. Nie świadczy to raczej dobrze o przygodowym, epickim fantasy, prawda?

Naprawdę źle mi z tym, że tej historii po prostu nie lubię. Chciałabym wierzyć, że to kwestia mojego gustu, ale… ja w tego typu powieściach zwykle odnajduje się bez najmniejszego problemu. Liczyłam, że po „Gromie i szkwale” bez wahania sięgnę po kontynuacje, tak, aby wszystkie trzy tomy mieć na swojej półce, ale choć seria w komplecie wyglądałaby naprawdę ładnie to… chyba jednak dwa spotkania z „Krainą martwej ziemi” wystarczą mi do końca życia.

* * *

Oparł się o spękany kawał drewna wieńczący niską dziobnicę, zmieniony przez dłuto szkutnika w łeb wielkiego orła. Jego groźny dziób i wielkie oczy miały budzić lęk, jednak Salabeshowi od początku ptaszysko kojarzyło się z przerośniętą kurą i uważał, że jego własny fiut wygląda groźniej. Gdyby zamiast rzeźby szkutnik umieścił w tym miejscu pomost, mógłby stawać na nim z opuszczonymi portkami i z pewnością osiągałby lepsze efekty.

Fragment „Gromu i szkwału” Jacka Łukawskiego

Za możliwość przeczytania książki dziękuję portalowi czytampierwszy.pl!