5 książek z mojego dzieciństwa

 

Dzieciaki często mają swoje ulubione przedmioty i ja nie byłam wyjątkiem. Miałam pluszaka-koguta o imieniu Kogucik, białego misia bez imienia, który jest ze mną do dziś, czy nawet ulubione figurki, z których jedna była popiersiem Tutenchamona (jakby ktoś nie wiedział – to jedna z moich dziecięcych miłości. Tak, kochałam faraona zmarłego kilka tysięcy lat temu, zamiast gwiazdkę popu.). Wśród tych rzeczy nie zabrakło też oczywiście książek, do których nagminnie wracałam. Jakie to pozycje? Już Wam je pokazuje! Muszę przyznać, że niekoniecznie są to bardzo oczywiste książki, jeśli ktoś nie zna mnie najlepiej.

Harry Potter

O tym już pisałam nie raz, ale… nie mogło tu tej serii zabraknąć. Ja naprawdę katowałam tę serię: czytałam te pozycje w kółko i w kółko. „Zakon Feniksa” i „Książę półkrwi” najgorzej zniosły moją manię (z obydwu wypadają kartki), chociaż chyba z któregoś z pierwszych tomów też wypadają już kartki. Doszło nawet do tego, że próbowałam się uczyć pierwszego tomu na pamięć… Na całe szczęście po pierwszej kartce znudziło mi się. Dziś o serii najlepszego zdania nie mam, ale o tym możecie już znaleźć wpisy, nie będę się powtarzać.

Baśnie

Na zdjęciu są baśnie Andersena, ale posiadam też wersję braci Grimm. Ta niestety została zdewastowana przez psy i wolę jej nie pokazywać. Ta książka, a właściwie książki były najbardziej „realistycznymi” baśniami, jakie posiadałam: miały małe literki i stosunkowo dużo treści oraz czarno-białe okładki. Wracałam do nich bardzo często, chyba głównie po to, by „poczuć się lepszą” na tle rówieśników: w końcu ja znałam PRAWDZIWE wersje baśni, a nie te z bajek Disney’a! Ten egzemplarz jednak dość dobrze zniósł próbę czasu.

Piękno konia

Jeśli pamięć mnie nie myli – ten egzemplarz był gwiazdowym prezentem. To właściwie nie zwykła książka „do czytania”, a album z fotografiami koni i niedługim komentarzem. Co tu dużo mówić: do dziś uważam, że to piękna pozycja, z cudownymi zdjęciami, która przy okazji nieźle zniosła próbę czasu. Lata temu miałam w zwyczaju regularnie ją otwierać i czytać w kółko tą samą treść, zwłaszcza dotyczącą moich ulubionych wtedy ras koni. No cóż… ładna jest, więc szczerze mówiąc, nie dziwię się sobie.

Konie

Tak, miałam obsesję. W pewnym sensie dalej mam. Choć „Konie” nigdy do końca mi się nie podobały (te ilustracje nie są najpiękniejsze) to były najdokładniejszym spisem końskich ras, jaką posiadałam, więc bardzo regularnie do niej zaglądałam. Co z resztą po niej widać: okładka trzyma się tylko dzięki wsparciu taśmy klejącej.

Encyklopedyczny atlas zwierząt

Jeśli jest tu ktokolwiek z mojej szkoły podstawowej, kto zastanawiał się, czemu na przyrodzie tak często wypowiadałam konkretne informacje na temat zwierzątek… ta książka jest odpowiedzią. Podobnie jak poprzednie dwie pozycje i tą katowałam, wręcz ucząc się na pamięć opisu niektórych gatunków. Nie mam pojęcia czemu, ale najzwyczajniej w świecie przyjemność sprawiało mi wtedy czytanie w kółko tego samego.

Jak możecie zauważyć, te najukochańsze i najbardziej katowane książki mojego dzieciństwa to jednak w sporej mierze „encyklopedie” dla dzieci i nie tylko. Nie mam pojęcia, skąd wzięło mi się takie zamiłowanie: być może przez to, że w klasach podstawówki 1-3 miałam w posiadaniu tylko papugę, a marzył mi się koń, lub pies? W każdym razie choć zawsze czytałam beletrystykę to pamiętam, że to nie do niej (z wyłączeniem „Pottera” i „Eragona”), a do takich spisów informacyjnych wracałam najczęściej. W końcu wtedy Wikipedia istniała tylko w zalążku, a ja nie miałam bezustannego dostępu do sieci.

A Wy jakie pozycje katowaliście w dzieciństwie? Może, poza książkami, pamiętacie też inne swoje ulubione rzeczy?