Łowcy Dusz: Czy dziesięć tomów to nie jest nadmiar?

Modimer Madderdin, człowiek głębokiej wiary i inkwizytor, trafia w sam środek politycznych intryg oraz tajemniczych rytuałów. Znów musi zmierzyć się z najgorszymi potworami, zarówno w dosłownym, jak i przenośnym sensie. Czy tym razem jego talent do rozwiązywania zagadek go nie zawiedzie?

Moja przygoda z „Cyklem Inkwizytorskim” to sinusoida: pierwsze spotkanie wypadło bardzo blado, kolejne – bardzo przyjemnie, trzecie zaś… znów dość mdło i nijako. Bo choć nie znam nawet większości z książek z tej serii to po prostu powoli zaczynam mieć dosyć tego świata.

Tytuł: Łowcy Dusz

Tytuł serii: Cykl Inkwizytorski

Numer tomu: 10

Autor: Jacek Piekara

Liczba stron: 416

Gatunek: alternatywna historia, fantasy

Wydanie: Fabryka Słów, Lublin 2006

Zacznijmy jednak od tego, co powiedziane zostać musi: nie czytam książek o inkwizytorze po kolei. Nie bez powodu: mają one formę opowiadań stylizowanych na kryminalne, osadzonych w świecie, w którym historia potoczyła się trochę inaczej niż u nas. Są one ze sobą luźno powiązane i choć Mordimer czasem nawiązuje, co było wcześniej, to są to tylko niezbyt istotne wzmianki. Dlatego nie widzę przeszkód w tym, by czytać je w dowolnej kolejności. W tym przypadku mamy do czynienia z czterema opowiadaniami, z czego ostatnie jest właściwie minipowieścią (ma ok. 140 stron).

Niestety, pod względem fabularnym po prostu czułam się przez większą część czasu znudzona. Choć Piekara pisze raczej w lekki sposób to sama akcja tym razem raczej mnie nie interesowała. Zagadki były męczące i irytujące, a tak naprawdę jedno opowiadanie – „Wąż i gołębica. Powrót” – zapadło mi jakkolwiek w pamięć. Wydaje mi się, że wynika to z jakiś braków warsztatowych twórcy: choć autor naprawdę dobrze kreuje świat sam w sobie to po prostu nijak wychodzi mu stworzenie naprawdę interesującej zagadki, która potrafiłaby wciągnąć czytelnika. To samo widziałam w poprzednich opowiadaniach z tym bohaterem, ale… wtedy na moją pozytywną opinię miała wpływ sama postać Mordimera.

Wtedy sam inkwizytor był dla mnie bohaterem dość świeżym: ironicznym hipokrytą, do którego naprawdę pałałam sympatią. Zdarzało mu się być zabawnym, miał swoje powiedzonka, a na dodatek jego serce wydawało się być mimo wszystko na właściwym miejscu. Tym razem jednak okazało się, że mimo upływu czasu Mordimer wcale się nie zmienia. Jego powiedzonka zapętlają się w kółko, a jego myśli są po prostu niemal identyczne jak poprzednio, co po prostu u mnie skutkowało pewnym znużeniem. Niestety, gdy zagadki nie do końca wypalają, a bohater z czegoś świeżego zmienia się w postać bardzo powtarzalną to po prostu nie może dobrze działać… Nawet przy tak ciekawym koncepcie na sam świat przedstawiony.

Styl Jacka Piekary jest „taki jak zawsze” – raczej lekki, ironiczny, nie najwyższych lotów, ale stosunkowo przyjemny w odbiorze. Co ciekawe, miałam wrażenie, że w tym zbiorze opowiadań nawiązań seksualnych było nieco mniej, co chyba można uznać za plus: niestety, ale ten autor potrafi czasem z tym przesadzić.  Tylko dalej… co z tego, skoro i postać, i fabuła potrafią najzwyczajniej w świecie nudzić?

Znając życie jeśli w ręce wpadnie mi kolejny tom „Cyklu Inkwizytorskiego” to bez wahania po niego sięgnę, jednak nie mogę uznać tego spotkania za nadzwyczaj udane. Mam wrażenie, że rozciąganie takiej serii na aż tyle tomów nie wyszło autorowi na dobre i jednak można byłoby albo skończyć tę opowieść nieco wcześniej albo przynajmniej zmienić głównego bohatera na innego, który znów wniósłby do całości powiew świeżości.

* * *

Co was obchodzą ludzie? Co was obchodzą plotki i złe języki? Co was obchodzi wszystko, kiedy wiecie, że to jest ta jedna jedyna? Wymarzona, wyśniona i upragniona. Że nie możecie bez niej oddychać, tylko krztusicie się w beznadziejnych spazmach. Że wasze serce bije po to, by ona dotknęła ręką waszej piersi, że oddychacie tylko w tym celu, by swój oddech złączyć z jej oddechem.

Fragment „Łowców dusz” Jacka Piekary