Westworld. Sezon 1: Witaj na Dzikim Zachodzie!

Westworld to wielki park rozrywki, który przenosi swoich gości w świat Dzikiego Zachodu. Dzięki istnieniu wyglądających jak ludzie robotów z zainstalowanymi wątkami każdy odwiedzający ten świat wkracza w coś, co przypomina grę MMORPG... tyle, że na żywo. Może poznać samego siebie i robić to, co tylko mu się podoba: bo to, co zostanie zrobione w parku nigdy nie wychodzi poza niego.

Jak to bywa z elektroniką coś czasem się psuje. Ekipa parku wykrywa błąd w działaniu jednego z robotów i wyłącza go z rozgrywki. Prędko okazuje się, że to było za mało: wada zaczyna rozprzestrzeniać się niczym wirus.

Dziki Zachód? Jestem na tak, niezależnie od okoliczności. Do tego fantastyka? Nie ważne, czy to fantasy, czy science-fiction – to będzie tylko dodatkowe urozmaicenie. Gdy tylko zorientowałam się czum jest „Westworld” wiedziałam, że nie będę na niego narzekać.

Gdybym miała w skrócie opisać, czym jest ten serial powiedziałabym, że przypomina połączenie „Parku Jurajskiego” z „Ex-machiną”, tylko z dodatkiem klimatu Dzikiego Zachodu i nagranego w dłuższej formie, dzięki której napięcie może rosnąć bardzo stopniowo, nie powodując nadmiernego rozlewu krwi, jak to w filmach akcji bywa. Mnie osobiście takie połączenie bardzo odpowiada, zwłaszcza, że „Westworld” w naprawdę dobry sposób buduje klimat i po prostu nie pozwala na nudę.

Westworld, sezon 1
serial science-fiction

Z ręką na sercu przyznaje: gdyby taki park istniał i gdyby było mnie na niego stać weszłabym tam pierwsza. Przy okazji myślę, że nie tylko ja i właśnie między innymi dzięki temu „Westworld” kupił już nie jednego widza. Świat, w którym możemy robić wszystko, nie ważne, czy to jazda konno po pięknych wzgórzach, ratowanie biednych niewiast, albo gwałcenie i plądrowanie. W którym można się wyżyć do woli, nie ważne w jaki sposób chce. I to jeszcze w tak cudownym klimacie! Mogłabym obserwować tę historię nawet bez grozy, która czai się w tle.

A że coś się czai to bardziej, niż jasne: zabawa ze sztuczną inteligencją nie może się przecież skończyć dobrze. Skłamałabym mówiąc, że to, co się dzieje jest zaskakujące samo w sobie. Bo nie jest, wiemy przecież, do czego to wszystko doprowadzi. Schemat z „Parku Jurajskiego” jest tu jak najbardziej powtarzany. Nie znaczy to jednak, że serial nie zaskakuje. Główny wątek jest nam znany, ale szczegóły i detale, które sprawiają, że całość kończy się tak, a nie inaczej intrygują i wręcz zmuszają, by oglądać dalej. Autorzy serialu bawią się z rzeczywistością, sprawiając, że czasami widz sam nie wie, co tu jest prawdą, a co kłamstwem.

Na moje ucho (choć nienajlepsze) muzyka gra, całość wygląda porządnie, a aktorstwo też chyba zdawało egzamin: nic tu nie rzuciło mi się w oczy w negatywny sposób, aczkolwiek nie jestem żadnym krytykiem, by móc to w pełni ocenić. Niemniej, to charakterami ten serial stoi: dr Robert Ford (Anthony Hopkins) jako twórca imperium jest niby miłym dziadkiem, który jednak cały czas coś kręci. Bernard (Jeffrey Wright) to praworządny człowiek, który robi wszystko, by być fair w stosunku do świata. Dolores? Przynajmniej początkowo – bardzo sztampowa, ale przeurocza postać. Maeve (Thandie Newton), jako burdelmama z nieciekawą przeszłością także wypadła intrygująco. Przez te postacie zdecydowanie chce się obserwować całość.

Serial w całości wypada po prostu jako bardzo długi, zgrany ze sobą film. Może nie przeraża i nie zmusza do przemyśleń aż tak jak niektóre produkcje tego typu, ale zdecydowanie zapewnia dobrą rozrywkę. Porusza temat modny i na czasie, robiąc to w ciekawy i dostarczający sposób.  Przy tym nie jest serialem, który przez nadmiar krwi, przekleństw czy chędożenia mógłby kogoś jakoś szczególnie odrzucić. Cóż ja będę kłamać: w pełni trafił w moje gusta, tak po prostu :)

Echh... zauważyłam, że tylko same seriale, które bardzo lubię Wam tu przedstawiam. Ale co ja poradzę, że kończę tylko te, które mnie wciągają? To jednak „za długa” rozrywka, bym traciła czas na coś, co mi się nie podoba :D