Zieleń szmaragdu: I wyszło jak zawsze

Tak, zrobiłam to - przeczytałam całą trylogię w całości. Ale raz na jakiś czas chyba mogę sobie na to pozwolić, nie? A ze recenzje lecą jedna za drugą to przynajmniej szybko się z tym na blogu uporam :D A więc nie przedłużając zapraszam do recenzji. Jeśli jednak nie zapoznaliście się z poprzednimi z tej serii znajdziecie je w spisie po prawej ;D

Tytuł: Zieleń Szmaragdu

Tytuł serii:  Trylogia Czasu

Numer tomu: 3

Autor: Kerstin Gier

Liczba stron: 456

Gatunek: powieść młodzieżowa, fantasy

Na szyi Gwen zaciska się pętla, która może prędko pozbawić ją życia.
Dziewczyna musi pozbierać się po tym, co zrobił jej Gideon, a przy okazji musi rozprawić się z hrabią, który stanowi dla niej śmiertelne niebezpieczeństwo. Czy młodej podróżniczce w czasie uda się pozbierać emocjonalnie i przeżyć?

Nie lubię zbyt długich serii - takich, które wyraźnie są tak długie tylko po to, by naciągnąć czytelnika na zakup kolejnych części. Z drugiej jednak strony są pozycje, które mają tych tomów zdecydowanie za mało i takim właśnie dziełem okazała się Trylogia Czasu Gier. I nie, nie mówię tego, jako absolutna fanka, która chce więcej :)

Opisanie w trzech tomach tak trudnego wbrew pozorom wątku jakim jest podróż w czasie, mając bohaterów, którzy nie tylko muszą bardzo mocno się rozwinąć, przy okazji spędzając część czasu na słodkich rozmówkach to zdecydowanie za dużo, co sprawiło, że cała historia tak dobrze zarysowana w pierwszym tomie po prostu zaczęła pędzić jak głupia przed siebie nie pozwalając czytelnikowi na poczucie klimatu i cieszeniu się możliwościami, jakie podróże w czasie dają. Naprawdę, to chyba mój główny zarzut co do tej książki. Gier nie miała czasu, by na spokojnie nam wszystko opowiedzieć, dlatego całość skończyła się po prostu nijak. O ile początkowo byłam zainteresowana poczynaniami Gwen tak z czasem powoli traciła moją uwagę i poparcie, podobnie jak Gideon. Całość została potraktowana po łebkach.

Wiecie, co między innymi sprawia, że wielu tak kocha Pottera? To, że obserwujemy jak główny bohater dorasta i z dziecka, które nie wie co się wokół niego dzieje staje się świadomym mężczyzną. Początkowo trafia do świata, którego nie rozumie, ale przez siedem tomów poznaje go bardzo dobrze w spokojny i niewymuszony sposób. A tu co? Minęło ledwo parę tygodni, a Gwen już czeka starcie życia, mimo, że właściwie nic nie wie o tym, co ją otacza. To przez to Potter długo nie będzie zapomniany, a o Trylogii Czasu już jest cicho, mimo, że to zdecydowanie nowsza seria.

Postacie tak jak w poprzedniej części są raczej proste i za bardzo się nie rozwijają, jednakże nie mogę im wiele zarzucić. No, może poza nową - Xemerius, który jeśli pamięć mnie nie myli pojawia się właśnie w tym tomie i zdecydowanie jest jedną z bardziej irytujących postaci, jaka mogła się w książce pojawić, mimo, że chyba miał być tym radosnym elementem, który sprawi, że będziemy się w trakcie lektury śmiać...

Nie mam tu raczej wiele do dodania. Zieleń Szmaragdu to prosta historia z prostymi bohaterami i takowymi relacjami między nimi, która zdecydowanie straciła swój klimat z tomu pierwszego, przy okazji na siłę próbując całość w pełni zamknąć. I choć zamyka całkiem poprawnie to ja czuje tu spore rozczarowanie, bo mojego zainteresowania do końca nie dała rady utrzymać. 

Fanom serii jasne, polecam - sporej części z Was książka pewnie się spodoba, zwłaszcza, jeśli szukacie lekkiej młodzieżówki. Ja sama choć skończyłam całą trylogię zadowolona się nie czuje, ale... biorąc pod uwagę mój gust książkowy to chyba po prostu nie mogło skończyć się inaczej :D W końcu młodzieżówki rządzą się swoimi prawami, prawda?

* * *

.. Nie chcemy żeby twoja wścibska ciotka dorwała nas, kiedy znajdziemy diamenty.

- Jakie diamenty?

- Raz pomyśl optymistycznie - Xemerius już odlatywał z łopotem - A co byś wolała? Diamenty czy zgniłe szczątki rozwiązłej pokojówki. To wszystko kwestia nastawienia. Spotkamy się przed grubym wujem z chabetą.

Fragment Zieleni Szmaragdu autorstwa Kerstin Gier