Błękit Szafiru: 3... 2...1... MIŁOSTKI START!

Skoro pierwszy tom Trylogii Czasu uznałam za całkiem fajny, to czemu nie miałabym zobaczyć jego kontynuacji? Zwłaszcza, że wcześniej katowałam się nieco trudniejszymi, albo niezbyt przyjemnymi pozycjami... A czasem każdemu potrzeba chwili odpoczynku :D

Tytuł: Błękit Szafiru
Tytuł serii:  Trylogia Czasu

Numer tomu: 2

Autor: Kerstin Gier

Liczba stron: 346

Gatunek: powieść młodzieżowa, fantasy

Gwen od niedawna potrafi podróżować w czasie. Już wkrótce ma wybrać się na przyjęcia w XVIII wieku, dlatego pilnie uczy się zachowań i zwyczajów istniejących w tamtych czasach. No, nie do końca pilnie... Towarzystwo Charlotty, otaczające ją zewsząd tajemnice i Gideon, który wysyła jej sprzeczne sygnały odnośnie swoich uczuć wcale jej nie pomagają.

Pierwszy tom trylogii okazał się być dla mnie całkiem porządną młodzieżówką, dlatego z czystej ciekawości sięgnęłam po drugi. Cóż odkryłam? Nic nowego, no, może poza nieco zmienioną koncepcją autorki. Ale po kolei! 

Styl Gier cały czas jest lekki, przyjemny i choć nie oczarowuje - nie mogę się go czepiać. Dla młodzieżówki jest wręcz doskonały i o więcej w tym przypadku nie mam prawa prosić. Podobnie ma się sprawa z przerysowanymi bohaterami, którzy cały czas są widoczny, choć chyba mniej rzucają się w oczy. Nie bez przyczyny jednak, ale o tym za chwilę.

Podróże w czasie robią się coraz niebezpieczniejsze, intryga jest coraz lepiej widoczna... i to wszystko budowałoby cudownie klimat dalszej części historii, gdyby nie jeden mankament. Mianowicie, w tomie pierwszym skupiamy się bardziej na podróżach w czasie, na nowościach, które otaczają Gwen. A tu? Tu bohaterka przez większą część historii po prostu zastanawia się nad tym, co czuje do niej Gideon. Mimo, że ma tyle na głowie to on jest jej oczkiem w głowie, przez co wszystkie plany i intrygi idą w las. Ba! Autorka oddała nawet rozwiązywanie jednej z tajemnic jej przyjaciółce, w chwili, gdy Gwen przeżywała katusze dotyczące swojego kochasia. Niestety, to sprawia, że historia - choć dalej całkiem niezła - zbliżyła się swoim poziomem do paranormalnych romansów. Trochę boli mnie to, że z jednej strony autorka skupia się na relacji tych dwóch, młodych ludzi, a z drugiej jej opisy są na tyle lekkie i naiwne, że wcale do mnie nie trafiają. Ale czy to sprawka wieku i obycia...? Cóż, prawdopodobnie. Najzwyczajniej w świecie nie uważam, by w tydzień dało się zbudować taką relacje. 

Nie mogę powiedzieć, by ta część mnie zaskoczyła. Fabuła po prostu płynie, wciąga, ale nie ma w niej niczego, czego w jakiś sposób nie dałoby się przewidzieć. Zadawałam jej raczej pytania kto i kiedy, a nie: co i jak, a to zdecydowanie świadczy o jej wysokim kunszcie. Nie ma tu też wyraźnego odcięcia pomiędzy tą, a poprzednią częścią, ale to odbieram jako zdecydowaną zaletę. Bardzo nie lubię, gdy z książek robi się serial, z których każdy ma swój motyw przewodni, nawet, jeśli ogólnie trzymają się kupy.

Mimo, że kontynuacja nie przebiła swojej poprzedniczki, dalej uważam, że to fajna literatura młodzieżowa skierowana ku paniom. Szkoda tylko, że autorki niemal na siłę niemal cały czas chcą wciskać im romanse... choć bądź co bądź, większość dziewczyn to lubi więc może nie powinnam na to narzekać? Jeśli podobała Wam się część poprzednia - jasne, sięgajcie, nie widzę przeciwwskazań. Miejsce jednak na uwadze, że ta część naprawdę bardziej skupia się na romansie i relacji między dwójką bohaterów (która przy tym pozostaje stosunkowo płytka), niż samych epickich podróżach w czasie i intrygach. Bo te są, ale nawet, gdy autorka próbuje je rozwinąć to koniec końców i tak zawsze wraca do Gwen i Gideona...

* * *

– Z wachlowaniem i menuetem dam sobie jakoś radę – oznajmiłam bez wahania. – To nie jest wielkie ryzyko, mamo. Jedyne niebezpieczeństwo polega na tym, że roztrzaskam wachlarz na głowie Charlotty. 

– Sama widzisz, Grace. – Falk mrugnął do mnie. 

– Kogo chcesz nabrać, Falk! – Mama rzuciła mu ostatnie mroczne spojrzenie, po czym wzięła mnie za rękę i pociągnęła za sobą. – Chodź. Czekają na nas z posiłkiem. 

– Do jutra, Gwendolyn – zawołał za nami Falk. –  I... och... do kiedyś tam, Grace. 

– Do widzenia – mruknęłam. Mama też coś mruknęła, ale niezrozumiale. 

– A więc jeśli chcesz znać moje zdanie: stóg siana – powiedział Xemerius. – Nie zmylą mnie tą swoją sprzeczką. Doskonale umiem rozpoznawać znajomości ze stogu siana.

Fragment z książki Kerstin Gier Błękit Szafiru