Romanse/erotyki, które nie mają sensu (i raczej są złe)

A więc dziś będzie o trzech książkach. Trzech, z czego z dwoma zapoznałam się stosunkowo niedawno, a trzecią uznałam, że dorzucę, by pozostałym dwóm nie było smutno. To książki, po które sięgnęłam raczej spontanicznie. Bo widzicie, czasem tak mam, że po prostu chcę poznać jakiś romans/erotyk. Taki, który będzie fajną i dostarczającą książką. A że w temacie się nie znam (i poznawać nie planuje) to zwykle sięgam po coś, co kojarzę po okładce i mam nadzieję, że w końcu trafię na coś dobrego. No i… zwykle na nadziejach się kończy. Przyznaję: w całym swoim życiu otwarłam kilka erotyków i ani jeden nie był po prostu „OK”. Zazwyczaj są złe albo bardzo złe. Te moje dwie ostatnie przygody nie były wyjątkiem, choć właściwie do kategorii „erotyków” tak do końca się nie wpisują. Ale czaicie – to mimo wszystko podobny nurt.

Zwykle i o takich książkach po prostu piszę, ale tych nie przeczytałam w 100% oraz nie mam ochoty tego robić, a parę słów o nich może komuś się przyda. Dwie pierwsze to te „przeczytane”  niedawno. Trzecia – lata temu. I wbrew wszystkiemu z nich wszystkich ona chyba wypada najlepiej.

„Zniewolony książę” P. C. Pacat

Tytuł: Zniewolony książę

Tytuł serii: Zniewolony książę

Numer tomu: 1

Autor: P. C. Pacat

Tłumaczenie: Małgorzata Kaczorowska

Liczba stron: 300

Gatunek: erotyk, fantasy

Wydanie: Studio JG, 2018

Są sobie takie dwa królestwa. Kiedyś były skłócone, ale teraz generalnie jest już między nimi OK. Władca jednego z nich zostaje zamordowany przez swojego przybranego syna czy też młodszego syna (serio, to nie ma znaczenia). Owy syn zaś postanawia z następcy tronu zrobić niewolnika i wysłać go do tego drugiego królestwa, w prezencie dla następcy tronu. Damen (bo tak owy zniewolony książę ma na imię) trafia więc w ręce Laurenta. Człowieka, który w teorii jest psującym wszystko i niedojrzałym młodzieńcem. W praktyce – to wredny mruk, który niewiele robi.

„Zniewolony książę” to taka książka, której baza niekoniecznie ma sens. To znaczy – DAŁOBY się sprawić, aby sens miała, ale nie ma. Bo wiecie, kto normalny zamiast zabić następcę tronu w przypadku puczu wysyła go jako niewolnika władcy (teoretycznie) sąsiedniej krainy? Ale gdyby został tam wysłany np. przez powiedzmy jakiegoś lokaja, któremu udało się go uratować, wysyłając w niewolę, byleby tylko przeżył, blablabla… no widzę, że to dałoby się sensownie ograć. Ale autor/ka (bo w sumie nie wiadomo) książki miał/a to gdzieś.

To z resztą trochę zrozumiałe, bo początkowo książka wygląda jak pewna fantazja seksualna, w przypadku której naprawdę światotworzenie nie ma większego znaczenia. Nie o to przecież w tym wszystkim chodzi, prawda? W końcu, gdy tylko nasz Zniewolony Książę przybywa do państwa Laurenta to bierze udział w bitwie „Zabij lub daj się zgwałcić” – to chyba naprawdę nie pozostawia wątpliwości co do tego, jaką książkę mamy na tapecie.

TYLE ŻE po tej sytuacji książka jakby odbija w innym kierunku. Mamy tu sporo jakiś pseudo-politycznych intryg i dyskusji, które jednak większego sensu nie mają, dlatego (przyznaję bez bicia) po prostu je omijałam. Naprawdę, nie odnosiłam wrażenia, bym traciła cokolwiek. Za to próbowałam znaleźć fragmenty, które budowałyby w jakiś ciekawy sposób relację Damiena i Laurenta, bo to teoretycznie po to takie książki się czyta. Szukałam jakiegoś połączenia między nimi. Jakiś ciekawych wymian zdań, jakiegoś budowania relacji… a w gruncie rzeczy między tymi postaciami do niczego nie dochodzi. Damien tylko myśli o tym, jaki ładny jest jego „towarzysz” i ewentualnie raz go myje, bo tak. Poza tym w ich rozmowach nie wynika żadna bliskość tych postaci, a gdy do jakiegoś niby zakochania dochodzi… to wypada ono kompletnie sztucznie. No i przynajmniej w tej części nie dostajemy chyba tego, co w przypadku erotyka powinno być kluczowe (choćby na zakończenie czy coś?) – nie mamy ani jednej sceny z głównymi bohaterami bardziej intymnej od mycia wściekłego Laurenta w łaźni przez Damena.

Nie jest to więc do końca ani erotyk/fantazja seksualna (co można jeszcze jakoś wybronić), ani romans (budowania relacji tu nie ma) ani dobrze skonstruowanego świata (bo najlepsze określenie na niego to „jakiś”). Nie broni też się ani język, ani jakaś struktura, ani pomysł. Ogółem – nie ważne, czego szukacie. Po prostu nie czytajcie, szkoda czasu.

„Papierowa księżniczka” Erin Watts

Tytuł: Papierowa księżniczka

Tytuł serii: Seria królewska

Numer tomu: 1

Autor: Erin Watts

Tłumaczenie: Maria Smulewska-Dziadosz

Liczba stron: 400

Gatunek: romans

Wydanie: Otwarte 2018

Gdy ta powieść wychodziła, nawet zwróciła moją uwagę. Kojarzyła mi się z „Rywalkami”, które są absurdalnie głupie, ale… ale… wiecie, każda dziewczyna czasem chce być królewną i nawet jeśli wiem, że będą po lekturze wyzywać samą siebie („Ty durniu, znów się dałaś nabrać, że to może zadziałać!!!”) to czasem i tak po książkę sięgnę. Tak też było w tym przypadku.

Nie powiem, byłam zdziwiona, gdy odkryłam, że to… nie jest fantastyka. To powieść „realistyczna”, chociaż z realizmem wiele wspólnego nie ma. O, wiem! „Papierowa księżniczka” próbuje być urealnioną baśnią. I swoją treścią mocno kojarzy mi się z wattpadowymi „opkami”. To tam kilka razy wpadłam na podobne fantazje (które przynajmniej raz były od „Papierowej księżniczki” DUŻO lepsze).

O co więc w tej książce chodzi? Mamy naszą główną bohaterkę, Ellę. Ella ma siedemnaście lat. Jej mama zmarła, dziewczyna jest sama. Ukrywa to, pracuje jako striptizerka, udając pełnoletnią. Niespodziewanie okazuje się jednak, że jej biologiczny ojciec (którego Ella nigdy nie poznała) niedawno zmarł i opieka nad dziewczyną została przekazana panu o imieniu Callum Royal. Ten pan „porywa” naszą główną bohaterkę, obiecując jej pieniążki i wikt. W zamian Ella ma z nim mieszkać do ukończenia szkoły i wytrzymać z piątką jego nierozgarniętych synów.

A właściwie nie „nierozgarniętych”. W sumie to szkolnych wandali. Przyszłych bandziorów.

Ja naprawdę nie sądziłam, że powieść młodzieżowa może być AŻ TAK. Ogółem sam zarys nie brzmi jakoś… tragicznie. Jasne, to tylko „księżniczkowa fantazja”, która nie obiecuje niczego więcej, ale czasem nastolatka potrzebuje bajki, prawda? Nie bez powodu te wszystkie romanse fantasy są tak popularne. Tyle tylko, że po wstępie zapowiadającym nawet sympatyczną książkę dostajemy taką ilością brudu, przekleństw, ohydnych nieprzyjemności, że naprawdę nie rozumiem, jak jakikolwiek rodzic (wiedząc, co jest wewnątrz) mógłby to dać do przeczytania swojej 14-15 letniej córce.

Najgorsze jest w tym to, że choć Ella jest wyzywana i poniżana to i tak widząc jednego ze swoich „oprawców” myśli tylko o tym, jaki on jest przystojny. Naprawdę trudno było mi się powstrzymać od pacnięcia w czoło. Bo czaicie. Chłopak wchodzi BEZ JEJ ZGODY do pokoju z wyzwiskami, gdy ona mówi, że jest NAGA. A ona, zamiast na niego porządnie nawrzeszczeć i wywalić z pomieszczenia, myśli tylko o jego cudownych mięśniach. Błagam. TAK NIE MYŚLĄ LUDZIE.

Podsumowując krótko – jeśli szukacie „bajki o królewnach” to po prostu wejdźcie na Wattpad. Tam znajdziecie teksty na podobnym poziomie ot tak. Nie ma potrzeby, aby tracić finanse i nerwy na aż tak szkodliwą społecznie książkę.

„Przebudzenie śpiącej królewny” Anny Rice

Tytuł: Przebudzenie śpiącej królewny

Tytuł serii: Śpiąca królewna

Numer tomu: 1

Autor: Anna Rice

Tłumaczenie: Mieczysław Dutkiewicz

Liczba stron: 244

Gatunek: erotyk

Wydanie: Mystery, 2010

Tę powieść przeczytałam jakoś po zapoznaniu się ze sławnymi „50 twarzami Grey’a” (bo wszyscy o tym mówili). Zabrałam się za nią, bo gdzieś w sieci mignęła mi informacja, że jeśli ktoś chce zobaczyć BDSM zbliżone do tego „realnego” w książce to powinien sprawdzić ten tytuł. A ja, wiedziona chyba chęcią porównania tych dwóch powieści, po prostu się za nią zabrałam. Czytałam ją lata temu, niezbyt dokładnie, ale doszłam do kilku konkretnych wniosków.

Po pierwsze, pod kątem strukturalnym/logicznym/językowym – to nawet nie jest powieść. Fabuła, historia, logika… to nie ma w jej przypadku żadnego sensu i tego nie należy się spodziewać.

Po drugie – ta powieść jest po prostu fantazją erotyczną. Taką absolutnie najczystszą. Taką, w której raczej nie należy analizować pod kątem moralności czy dobrego smaku, bo ona nawet nie udaje, że jest rzeczywista. Przecież sama autorka wrzuca nas do jakiegoś quasi-bajkowego świata, w którym po prostu dzieją się rzeczy. Niby próbuje jakoś to budować, ale wyraźnie widać, że wszystkie zasady są stworzone tylko po to, by realizować pewną fantazję.

Nie powiem, czy opisywany w książce BDSM jest adekwatnie przedstawiony czy nie, wiele z resztą nie pamiętam, ale odnoszę wrażenie, że to może być jedna z najmniej szkodliwych książek tego typu. Bo ona naprawdę nie chce być niczym więcej.

Umyślnie nie przedstawiam zarysu fabuły. On naprawdę nie ma w tym przypadku znaczenia.