Doom Patrol. Sezon 1: Ludzie, nie superbohaterowie

Choć mają niezwykłe zdolności, nie uważają się za specjalnych i wyjątkowych. Mieszkańcy Doom Mansion to osoby po przejściach, których życie uratował genialny dr Niles Caulder (Timothy Dalton). Nie próbują odwiedzać zewnętrznego świata – wiedzą, że nie nadają się do funkcjonowania w społeczeństwie. Gdy jednak ich szefowi grozi niebezpieczeństwo postanawiają spróbować mu pomóc.

„Doom Patrol”

sezon 1
serial superbohaterski, fantastyczno-naukowy

Do niedawna gdybym miała wskazać moją ulubioną grupę superbohaterów bez wątpienia wskazałabym X-men. Ta grupa mutantów ma w sobie coś wyjątkowego. Pozwala na prowadzenie zarówno wielkich, pełnych akcji historii jak i skromniejszych opowieści, skupiających się na bohaterach i ich problemach. Przed nimi istniała jednak jeszcze inna grupa. Doom Patrol to drużyna DC Comics, powstała w latach 60., której powstanie jest właściwie związane z X-men. Ba, sam zespół ma wiele wspólnego z tworem Marvela. Nie tylko przewodzi im niepełnosprawny geniusz, ale również sam koncept jest po prostu niezwykle zbliżony.

Zbliżony, ale nie identyczny. Mutanci z Marvel Comics może są przez świat źle traktowani, ale w gruncie rzeczy to pełnoprawni superbohaterowie, szkoleni do tego, by walczyć ze złem. Członkowie Doom Patrolu to po prostu zwykli ludzie, którzy zamknęli się w sobie przez przeżyte traumy i którzy chcą po prostu normalnie żyć. Niestety, ich umiejętności i osobiste problemy po prostu im na to nie pozwalają. Choć ich przedstawienie w serialu z 2019 jest może czasami przerysowane to jednak… te postacie, ich problemy i sposób życia ma w sobie coś, co sprawia, że od teraz chyba to tę drużynę będę uznawać za swoją „ulubioną”.

Serial powstał na bazie komiksu Granta Morrisona. Sam pierwszy odcinek zwrócił moją uwagę, choć nie był wyjątkowo porywający. Miał w sobie jednak na tyle dziwności, że po prostu oglądałam dalej… i ostatecznie przepadłam.

W „Doom patrolu” to bohaterowie grają pierwsze skrzypce. Nie główna linia fabularna, nie wielkie sceny akcji, czy ratowanie świata, a właśnie bohaterowie. Ich przeszłość jest przybliżana nam w każdym odcinku, dzięki czemu coraz lepiej ich rozumiemy i coraz bardziej się do nich przywiązujemy. Nie są idealni. Popełniają błędy, czasem podejmują głupie decyzje. Są uparci i uprzedzeni. Ale przy tym stopniowo uczą się ze sobą rozmawiać, rozwijając się i mierząc się ze swoimi słabościami, dzięki czemu każdy z nich staje cię z każdym odcinkiem coraz to lepszym człowiekiem.

Ponadto każdy z nich ma ciekawe „zdolności”, wyglądając przy tym naprawdę dobrze. Robotman (Brendan Fraser) jest doskonale topornym robotem. Rita (April Bowlby) ma przepiękne stroje rodem z lat 50. Larry (Matt Bomer), owinięty bandażami, wygląda bardzo komiksowo. Jednocześnie jego wygląd jest właściwie częścią jego problemów. Nie tylko zwraca uwagę wszystkich wokół, ale też od lat nie może nikogo dotknąć. Choć chyba jednak Robotman ma się gorzej, nie mając ani zmysłu dotyku, ani smaku, czy zapachu. Crazy Jane (Diane Guerrero) i jej zmiany osobowości też wypadają ciekawie, a Cyborg (Joivan Wade) też „działa” naprawdę sprawnie.

Nie tylko bohaterowie wyróżniają jednak „Doom patrol”. To serial niezwykle komiksowy, w którym pojawia się niezwykła ilość cudownych absurdów. Gadająca ulica, mysz będąca tajnym agentem, nazistowski naukowiec, czy wybuchające osły – to tylko część z nich. To z jednej strony sprawia, że sama historia potrafi zaskakiwać i bawić, z drugiej jednak jak najbardziej rozumiem osoby, dla których takie wyjścia fabularnie to będzie po prostu za dużo.

„Doom patrol” po prostu w pełni mnie „kupił”. Swoją kolorową i absurdalną otoczką, postaciami, nawet główną linią fabularną. Ta sama w sobie wypada dość sztampowo, ale ma w sobie na tyle zawirowań, że kompletnie mi to nie przeszkadza. Co prawda widzę elementy, które można byłoby zrobić nieco lepiej i z niego większą ilością sensu oraz logiki, ale… kompletnie mi to nie przeszkadza. „Doom patrol” to naprawdę porządnie zrealizowany serial, z dobrymi bohaterami, zdjęciami i samym podejściem do tematu.

Cóż mogę więc zrobić poza poleceniem? Nie będzie to historia dla każdego, ale wydaje mi się, że naprawdę warto spróbować po nią sięgnąć. Bo choć z jednej strony to superbohaterski serial to jednak przez większą część czasu nasze postacie nie mają wiele wspólnego z herosami, będąc przede wszystkim ludźmi z bardzo aktualnymi problemami, które wciągają bardziej, niż niejedna epicka historia.