The Umbrella Academy: Rodzina, która musi się dogadać

Tego samego dnia w 1989 roku trzydzieści kobiet urodziło dzieci w dość nietypowy sposób: chwilę przed porodem nie były w ciąży. Ekscentryczny milioner zaadoptował siódemkę z nich, próbując stworzyć z nich drużynę superbohaterów. Grupa się rozpada, gdy dzieci dorastają. Kilkanaście lat po ich ostatnim spotkaniu ich przybrany ojciec umiera, a niedogadujące się ze sobą rodzeństwo znów się spotyka. Wkrótce grupa dowiaduje się, że za kilka dni ma nastąpić apokalipsa.

„The Umbrella Academy”

Sezon 1

serial superbohaterski

Po obejrzeniu pierwszego sezonu „Doom Patrolu” postanowiłam sprawdzić jakiś inny serial superbohaterski, a ponieważ „The Umbrella Academy” pojawiało się w różnorakich opiniach jako dzieło w pewnym sensie podobne zdecydowałam się właśnie na tę produkcję. Co prawda sam plakat promocyjny nieszczególnie mnie zachęcił, ale postanowiłam dać serialowi szansę. I dobrze: to naprawdę przyjemne i porządnie zrealizowane dzieło, które po prostu dobrze się ogląda.

Nie nazwałabym się może olbrzymią fanką tej historii, ale na pewno po prostu ją polubiłam. Faktycznie serial ten ma trochę punktów wspólnych z „Doom Patrolem”. W obydwu tych dziełach mam do czynienia z superbohaterami, którzy z jakiś powodów nie są w stanie nimi być. Nieco inna jest jednak przyczyna takiego stanu. Bohaterzy „Doom Patrolu” to osoby po przejściach, które po prostu nie radzą sobie ze swoim własnym życiem, ale raczej od początku po prostu się lubią. Postacie z „The Umbrella Academy” są rodzeństwem, które przeżyło w dzieciństwie wspólną traumę. Dlatego więc mimo przywiązania do siebie nawzajem po prostu nie potrafią się dogadać. Mają naprawdę wiele do przepracowania, by w końcu móc ponownie działać jako drużyna.

Chyba to właśnie jest mocą tego serialu. To opowieść o rodzinie, która ponownie musi znaleźć wspólny język, zaufać sobie i nauczyć się wzajemnej komunikacji. Nasi bohaterowie potrafią walczyć, ale mają problem ze współpracą, której powoli uczą się na nowo.

Miło było zobaczyć Ellen Page w roli Vanyi. Znam tę aktorkę od dłuższego czasu, ale dawno nie widziałam jej na ekranie, a wydaje mi się, że to naprawdę utalentowana kobieta. To jej postać jest swego rodzaju klamrą dla całości. Choć zwykle stoi z boku to gdyby nie ona, wiele z przedstawionych sytuacji nie miałoby miejsca.

Mimo wszystko jednak nie poczułam szczególnego zżycia z którymkolwiek z bohaterów. To po prostu dobrze wykreowane postacie, które akceptuje, ale których nie uwielbiam. Chyba wydały mi się dość sztampowe. Mamy miłego, umięśnionego gościa. Tę ładną. Tego zwinnego zabójcę, czy Klausa (Robert Sheehan) w roli całkiem uroczego, ale mimo wszystko dość typowego „klauna”. Numer Pięć (Aidan Gallagher) jest chyba z tych wszystkich bohaterów najbardziej nietypowy. Dorosły zamknięty w ciele dziecka to naprawdę ciekawy koncept.

Fabuła „The Umbrella Academy” wypada komiksowo i przyjemnie. Nasi bohaterowie przede wszystkim muszą dowiedzieć się, skąd nadchodzi apokalipsa i spróbować jej zapobiec: nie mamy tu do czynienia z jednym, konkretnym antagonistą. Historia opiera się więc przede wszystkim na próbie rozwikłania tej zagadki, a nie walki z potężnym złym, który chce zniszczyć świat.

Nie oznacza to, że serial nie dostarcza nam też antagonistów. Bo dostarcza, tyle że ci pełnią raczej rolę przeszkadzajek w wykonaniu zadania, które stoi przed naszym zespołem. Hazel (Cameron Britton) i Cha-Cha (Mary J. Blige) to w teorii duet uzdolnionych zabójców. W praktyce jednak kojarzą mi się z tymi nieudolnymi, kreskówkowymi złymi, którzy raczej bawią, niż straszą. To była całkiem miła odmiana: jednak zazwyczaj twórcy starają się, by negatywne postacie były w miarę poważne. Poza tym przynajmniej jedna osoba z tego duetu przechodzi w trakcie serialu przemianę, czegoś się uczy i dojrzewa, więc to niewątpliwie kolejny atut „The Umbrella Academy”.

Jeśli jeszcze nie znacie tego serialu, a lubicie historie kręcące się wokół rodziny, akcji i superbohaterów to myślę, że po ten netflixowy serial warto sięgnąć. Wygląda przyjemnie i jest po prostu sympatyczny w odbiorze. Mam szczerą nadzieję, że zostanie mi w pamięci na tyle długo, bym bez wahania sięgnęła po sezon drugi, gdy tylko ten się pojawi.