Piękna i Bestia (2017): Najlepsza ekranizacja animacji

Bella (Emma Watson) nie czuje się dobrze w swojej rodzinnej wiosce: to romantyczka, która chce czegoś więcej, niż życia wśród prostych ludzi. Gdy jej ojciec (Kevin Kline) zostaje uwięziony przez Bestię (Dan Stevens) dziewczynie udaje się go znaleźć. Bella zajmuje jego miejsce i stopniowo odkrywa, że zaczarowany zamek, w którym mieszka potwór nie jest taki straszny, jak początkowo jej się wydawało.

Gdy filmowa wersja „Pięknej i Bestii” wchodziła do kin wiedziałam, że prędzej czy później ją zobaczę, choćby z czystej ciekawości. Nie miałam wielkich wymagań co do filmu, ale ostatecznie mogę stwierdzić, że wyszedł całkiem nieźle.

Skłamałabym, mówiąc, że to kino, które mnie porwało. Nie dość, że znałam już historię to na dodatek sama główna bohaterka, Bella, chwilami potrafiła mnie nieźle irytować. Niemniej, film sprawdza się jako ekranizacja animacji.

Przede wszystkim „Piękna i Bestia” ma w sobie sporo elementów musicalu. W animacji śpiewające postacie to coś normalnego i nie zwraca się na to większej uwagi; tutaj twórcy musieli przypilnować, by muzyka wpasowywała się w samą historię. I robi to całkiem nieźle. Poza piosenkami z oryginału dostajemy trochę nowych utworów, w większości dość krótkich, które dodają całości klimatu, a dzięki temu, że położono nacisk na interakcje bohaterów w trakcie śpiewania musicalowe wstawki wyglądają bardzo dobrze.

„Piękna i Bestia” (2012)
ang. „Beauty and the Beast”
romans
reż. Bill Condon

Scenografia też nie pozostawia nic do życzenia. Pałac Bestii jest przepiękny (choć wolę bibliotekę z animacji :D) i można naprawdę cały czas na niego patrzeć. Mówiące naczynia jakoś wpasowują się w klimat wnętrz i naprawdę, nie mam się czego przyczepić, a byłam pewna, że będę na to narzekać. Jedyne, co mnie bolało to wygląd Bestii. Powinien być przerażający, zwłaszcza w pierwszych scenach, a przez to, że wygląda jak wielki, puszysty kociak trudno się go bać. To sprawia, że sceny z początku filmu lepiej wypadają jednak w wersji animowanej.

„Piękna i Bestia” w filmowej wersji odpowiada nam na kilka pytań, na które nie odpowiedziano w oryginale i rozwija wątki, na które tam brakło czasu. Dowiadujemy się więcej o rodzicach Belli, a jej relacje z ojcem ogląda się po prostu wspaniale. Również uczucie, które stopniowo budzi się między głównymi bohaterami jest lepiej uargumentowane.

Niestety, jak to z baśniami bywa, dalej nie wszystko tu trzyma się kupy, a przez to, że jest to film, a ja lubię się czepiać nie mogłam nie zwrócić na nie uwagi. Zwłaszcza w pierwszej połowie „Pięknej i Bestii” Bella zachowuje się kompletnie irracjonalnie. To Gastone mówi z sensem, nie ona! Biorąc pod uwagę historyczne czasy, dziewczyna odrzucająca w ten sposób człowieka, który jest dla niej całkiem miły, zachowuje się po prostu głupio (to Gastone ma porządne argumenty, nie ona!). Poza tym o zniknięciu ojca także mogła komuś powiedzieć, a nie jechać sama do lasu, nie wiadomo gdzie, nie mówiąc o tym zupełnie nikomu. Rozumiem, że to nie jest film kierowany ku osobom dorosłym, ale tak czy siak, to właśnie takie „drobne” problemy sprawiają, że sama nie mogłam się nim w pełni cieszyć.

Skoro już mówiłam o Gastone muszę przyznać, że grający go Luke Evans wypadł naprawdę dobrze. Emma Watson też, aczkolwiek z nią miałam jeden kluczowy problem: cały czas widzę w niej Hermionę, a nie Bellę :D Ciekawą rolę miał także Josh Gad jako Le Fou, któremu dodano nieco gejowskiego polotu. Wiem, że wokół tego było sporo szumu, ale szczerze mówiąc to tak delikatne przytyki, że dzieci nie zwrócą na to uwagi, a przynajmniej nie w „ten” sposób, a sprawiły, że parę razy się uśmiechnęłam.

Fani „Pięknej i Bestii” niewątpliwie będą zachwyceni. Film ogląda się bardzo przyjemnie, przy okazji wygląda wprost obłędnie. Być może ta ekranizacja nie będzie moim ulubionym filmem, ale z animacji Disney’a o królewnach przerobionych na film ta wypada zdecydowanie najlepiej.