Te złe księgarniane wybory

Są takie książki, które posiadam przez przypadek. Czasem to był konkurs, czasem świetna oferta cenowa, albo księgarski „wypadek przy pracy”. Wiele z tych tytułów to książki, które przynajmniej trochę lubię, bo zwykle pozwalają mi po prostu poznać nieco inny punkt widzenia od tego, do którego przywykłam w literaturze na co dzień. Zdarzają się jednak koszmarki…

Koszmarki, których najchętniej nie widziałabym u siebie na półce. Z drugiej – sprzedaż to jeszcze gorsze wyjście (nikt tego nie powinien poznawać!), a wyrzucić mimo wszystko też żal. To to, jakby nie patrzeć, książka, którą lubię za fakt bycia tym przedmiotem. Jakie pozycje właśnie przez to zalegają na moich półkach? Już je Wam przedstawiam. I jednocześnie: absolutnie nie polecam.

O. S. Winterfield, „Kobieta w czerni”

Idziecie do kiosku kupić sobie „Fantastykę” (bo to jedyne, co tam kupujecie). Oczywiście przy okazji sprawdzacie, czy nie ma przypadkiem jakiś ciekawych promocji, bo jednak czasem się zdarzają. W oczy rzuca się Wam wyjątkowo cienka i tania książeczka. Cena to może 3-4 złote (a może i mniej?). Ani ona, ani okładka nie sugerują niczego dobrego, ale… to przecież grosze. Więc kupujecie, czytacie. Książka długa nie jest i wszystko w niej sugeruje, że to powieść dla starszych, niedowidzących pań, ale dajecie jej szansę.

Wkrótce okazuje się, że jednak niepotrzebnie. Jakość tekstu kulała, powieść nie wniosła w Wasze życie żadnych konkretnych emocji i właściwie nadaje się doskonale do podarcia i wyrzucenia do śmietnika. Ale Wam szkoda, więc zalega na waszej półce. No cóż. Czasem tak bywa. U mnie tak było z „Kobietą w czerni”. To po prostu kiepska i niepotrzebna książka, która jednocześnie niczego nie obiecuje więc… po prostu to, że jest zła chyba nikogo szczególnie nie obchodzi.

Felix J. Palma, „Mapa czasu”

Ta książka to akurat nie przypadek. Ja CHCIAŁAM by do mnie przyszła. Widziałam ją na wielu blogach. Zainteresowała mnie. Stała się „książkowym celem”, czyli następnym tytułem, który na 100% trafi do koszyka, gdy będę robiła porządne (a nie przypadkowe) zakupy.

Niestety, jej aktualny pobyt na mojej półce też jest raczej wymuszony. Nie chcę tej książki; nie podobała mi się. Mam z nią tylko negatywne skojarzenia. Czemu? Teraz nawet do końca nie wiem. Czy nie zrozumiałam treści? Czy ta naprawdę nie ma sensu? Nie jestem w stanie teraz tego ocenić, jako że czytałam ją w sierpniu 2016 i… absolutnie nie pamiętam, o czym była. I chyba nie chcę wiedzieć.

Nie oddam jej – bo nie uważam, że jest czym się tu dzielić. Nie wyrzucę – bo ma twardą oprawę i jest całkiem ładna. Więc sobie stoi… jako przestroga, że to co pojawia się w blogsferze niekoniecznie będzie mi się podobało. Nawet, jeśli wydaje mi się, że jest inaczej.

Krzysztof Kochańczyk, „Mageot”

Nie wiem, czy Wy też tak macie, ale ja, często w trakcie zamawiania książek online, szukam przy okazji jakiś tanich książek (do 10zł), które mogę dorzucić do koszyka, aby sprawdzić ich zawartość. Na „Mageota” natrafiłam właśnie w ten sposób. Polskie dzieło, nieznany człowiek, ale całkiem sensowny wydawca – pomyślałam, że to może być dobre spotkanie. Może dzięki mnie ktoś usłyszy o Kochańczyku, który stworzył epickie dzieło… czy coś?

Nie, nie usłyszy, a przynajmniej nie w pozytywnym sensie. Pamiętam, że w tej książce chodziło o coś związanego ze zbroją. I że nie była najgorszą książką, jaką czytałam, ale na pewno mnie przy tym wymęczyła. To naprawdę wszystko co mogę o tym tytule powiedzieć bez przypominania sobie i jej, i swojej opinii, którą wtedy napisałam. „Mageot” jest niewielki, więc nie zajmuje mi na półce wiele miejsca, ale gdy przeglądam swoje książki nie raz przychodzi mi do głowy myśl: „ale w sumie po co mi to?”.

Tomasz Lis, „Polska, głupcze!”

Nie wiem, czy wiecie, ale studiuje dziennikarstwo. W związku z tym obracam się wśród ludzi, którzy doskonale znają topowych dziennikarzy i reportażystów. Ja zaś nie jestem do końca na bieżąco zainteresowana całym tym światkiem. Staram się wiedzieć jak najwięcej, ale czas ludzki jest ograniczony, a ja zwykle spędzam go przy fantastyce i popkulturze, a nie grzebiąc przy mocno upolitycznionych dziennikarzach. Dlatego gdy w kosztu z książkami za 2zł trafiłam na książkę Tomasza Lisa po prostu ją wzięłam. Liczyłam, że dowiem się czegoś o tym panu, że poszerzę horyzonty i będę mogła to z kimś przedyskutować.

Nigdy nie przeczytałam jej w całości. Przejrzałam, zorientowałam się o co chodzi – i zostawiłam. Przede wszystkim wydało mi się, że ta pochodząca z 2006 roku książka jest już mocno przestarzała. Jeśli ktoś nie interesował się wtedy polityką (a że miałam wtedy 9 lat to raczej nie było o tym mowy) raczej nie do końca się w niej odnajdzie. Ponadto miałam wrażenie, że Tomasz Lis raczej po prostu pisze bzdury. I serio, nie chodzi mi o poglądy polityczne, ani nic z tych rzeczy – dobrze uargumentowany pogląd to wszak dobry pogląd, bo otwiera drogę do dyskusji – to po prostu wydawało mi się głupie. Więc odłożyłam. Czytanie tej książki w całości nie miało sensu. No i tak sobie stoi… mój nieudany romans z dziennikarską książką.

Macie na półkach jakieś swoje złe wybory? A może znacie jakiś z tych tytułów i możecie podzielić się zupełnie odmiennym zdaniem niż moje?