Wojna Kalibana: Avasarala w akcji

Sojusz Ziemi i Marsa legł w gruzach. Jim Holden i jego załoga lecą na Ganimedesa, aby sprawdzić, co jest przyczyną obecnego tam zamieszania. W tym czasie polityk Chrisjen Avasarala, próbuje zrozumieć, co tak naprawdę dzieje się w Układzie Słonecznym.

Tytuł: Wojny Kalibana

Tytuł serii: Expanse/Ekspansja

Numer tomu: 2

Autor: James S. A. Corey

Tłumaczenie: Marek Pawlec

Liczba stron: 596

Gatunek: space opera

Wydanie: Mag, Warszawa 2018

Książkowa „Ekspansja” naprawdę stała się jedną z moich ulubionych oper kosmicznych w ogóle. Bardzo lubię ten gatunek i ta seria ma w sobie właściwie wszystko to, za co przypadł mi do gustu. „Wojna Kalibana” to druga część z serii, która niczym nie odstaje od pierwszej, cały czas dostarczając naprawdę przyjemnej rozrywki.

Nie ma jednak co ukrywać: ta część różni się nieco od pierwszej. W „Przebudzeniu Lewiatana” dostaliśmy od autorów dwie perspektywy: jedna należała do Jima Holdena, a druga do Joe Millera. Tym razem obserwujemy świat oczami kilku nowych postaci: Avasarali, marsjańskiej marine o imieniu Bobby oraz biologa Praksa.

Całość poprowadzona jest jednak na tyle klarownie, że postacie łatwo się rozróżnia, a przeskoki w perspektywie są tylko zaletą „Wojny Kalibana”. Szczególnie polubiłam niewystępującą w części pierwszej Avaseralę. O ile bardzo lubię jej serialową wersje (Shohreh Aghdashloo w tej roli wypada cudownie), o tyle uwielbiam tę postać w wersji książkowej. To silna i inteligentna kobieta, ale jednocześnie mająca w sobie sporo rodzinnego ciepła, ukrywanego pod pełną pozorów maską.

Avaserala, jako polityk, wprowadza do cyklu trochę politycznych rozgrywek. Są jednak poprowadzone z naprawdę dużym wyczuciem. Nie sprawiają, że „Wojna Kalibana” zmienia się w coś monotonnego. Przeciwnie. Myślę, że nawet osoby niezainteresowane tematem powinny się w tym świecie intryg odnaleźć. Szczególnie, że te w żadnym razie nie odchodzą od głównego tematu powieści.

Co jeszcze odróżnia tę część od części poprzedniej? Na pewno relacje postaci. W „Przebudzeniu Lewiatana” załoga Holdena dopiero się docierała. Jedni członkowie znali się lepiej, inni gorzej, ale jednak byli dopiero na początku swojej wspólnej drogi. Poza tym w natłoku wydarzeń praktycznie nie mieli chwili, aby usiąść i po prostu porozmawiać. „Wojna Kalibana” daje im taką możliwość, dzięki czemu ich relacje po prostu mają szansę się rozwinąć. I rozwijają się w bardzo przyjemny dla czytelnika sposób. Załoga „Rosynanta” staje się rodziną, a przecież właśnie to jest kluczowe dla oper kosmicznych. To jeden z głównych powodów, przez które się po tego typu historie sięga. A przynajmniej… przez które ja po tego typu historie sięgam.

Styl autorów właściwie nie uległ zmianie od części pierwszej. Cały czas jest dość dynamiczny i bardzo prosty w odbiorze, ale nie infantylny. „Wojna Kalibana” nie jest może literackim dziełem sztuki, jednak to nie jest w jej przypadku konieczne. To po prostu całkiem porządnie napisana pozycja, w której czytelnik wie kiedy coś się dzieje, w jaki sposób i z jakim skutkiem, nie musząc się nad tym szczególnie głowić.

„Wojna Kalibana” sprawiła mi naprawdę wiele radości i frajdy, dlatego na pewno będę polecać ją wszystkim, którzy też takiej literatury szukają. Kontynuacja, „Wrota Abaddona”, już czeka na mojej półce i na pewno prędko po nią sięgnę.

* * *

– Jules?

Gdy obracał się, aby zerknąć przez ramię, wyglądał jak pojedyncza klatka z filmu.

– Jeśli dowiem się, że wiedziałeś o czymś i mi o tym nie powiedziałeś, nie przyjmę tego zbyt dobrze – stwierdziła. – Nie jestem osobą, z którą chciałbyś zadzierać.

– Gdybym nie wiedział tego, gdy tu przyszedłem, teraz już wiem – stwierdził Mao. Było to równie dobre pożegnanie, jak każde inne. Zamknął za sobą drzwi.

Fragment „Wojny Kalibana” Jamesa S. A. Coreya