Prorok: zwieńczenie trylogii high fantasy w arabskich klimatach

Po wędrówce i poszukiwaniach prawdy Kashim Al.’Shannag w końcu podejmuje decyzje o powrocie do swojego ojczystego miasta. Przywrócenie mu porządku może się jednak okazać zbyt trudne dla grupki zbrojnych, którzy podążają do Tel’Halik wraz z nim.

 

Po dłuższym czasie, ale w końcu: zakończyłam swoją przygodę z „Opowieściami piasków” Krzysztofa Piskorskiego. „Prorok” to zwieńczenie tej trylogii, która była zresztą debiutanckim cyklem tego autora i która też, jak na nomen omen debiut, wypada naprawdę dobrze na tle innej tego typu literatury.

Prorok
Krzysztof Piskorski
wyd. Runa, 2007
Opowieści piasków, t. 3

Ani „Prorok”, ani pozostałe części, nie są w żadnym razie dla mnie „książkami życia”, ale bez wątpienia są porządnie skonstruowanym, klasycznym high fantasy, które czerpie mocno z arabskich klimatów. Powiedziałabym, że to historia dość „tolkienowska” w swoim tonie. Piskorski nie skupia się aż tak na bohaterze, raczej opowiadając o wielkich wydarzeniach. Jednakże, choć nie wchodzi aż tak głęboko w relacje między postaciami, jakbym tego chciała, robi to jednak bardziej, niż właśnie Tolkien we „Władcy pierścieni”.

Piskorski jest też zaskakująco naturalny w swoim stylu. Język „Proroka” jest dość mocno stylizowany, jednak nie na tyle, by historia nie była zrozumiała. Powieść czyta się naprawdę płynnie, a przez drobne, żartobliwe wtręty ze strony autora, widać, że działa językiem dość świadomie, mimo że – tak jak już wspominałam – to jedna z pierwszych napisanych przez niego książek. Styl nie wybija też z rytmu, tak jak to miało miejsce np. w przypadku mojej lektury „Viriona. Zamek” Ziemiańskiego.

Zresztą, choć Ziemiański ma na swoim kącie więcej książek, niż Piskorski nawet (chyba?) do tej pory, to już gdy „Opowieści piasków” były wydawane, autor miał od niego po prostu lepszy warsztat. Widać też dość dużą pracę włożoną w poszukiwanie przez niego źródeł, w wyciągnie detali z przeszłości realnego świata, które mogą dobrze zagrać w jego uniwersum. Dzięki temu nie mogę tego ukrywać: uznaje, że to jest naprawdę porządna historia w całości, nawet mimo pewnych mankamentów.

W trakcie lektury uświadomiłam sobie też, że polscy pisarze bardzo lubią tematykę bogów i zabaw nadludzkich istot z tymi przyziemnymi, zwyczajnymi. Bo i tu ten wątek się pojawia, mocno kojarząc mi się z (powstałymi później) „Opowieściami z meekhańskiego pogranicza”. Oczywiście to inny świat i o coś innego tu chodzi, ale samo mieszanie się niebiańskich istot z ludźmi, kontaktowanie się z nimi itd. po prostu przywodzi mi taką myśl.

Osobiście, jak zwykle przy tego typu historiach, chciałabym, by było tu nieco więcej „mięsa”. By bohaterowie pokazali mi, że naprawdę PRZEŻYWAJĄ emocje, że naprawdę są bardzo dobrymi przyjaciółmi lub niezwykłymi wrogami. By śmierć czy zwycięstwo było przeżywane bardziej. Wydaje mi się, że wtedy ta historia byłaby pełniejsza, szczególnie że wiem, że Piskorski w swoich kolejnych książkach świetnie daje sobie przecież z tym radę. Rozumiem jednak też, że po prostu taką wybrał konwencję. I nie jest to w żadnym razie zły wybór – po prostu nie do końca „mój”.

Jeśli szukacie stosunkowo lekkiej, ale pisanej raczej na poważnie, przygodowej fantastyki o dość unikatowym klimacie to nie wahajcie się poszukać gdzieś choćby i używanych „Opowieści piasków”, z „Prorokiem” włącznie. Mimo wszystko nie mamy wcale na rynku aż tak wiele porządnego high fantasy, więc i ta historia po prostu zasługuje na uwagę.