Mamma Mia! Here We Go Again (2018): Przydługi, ale radosny teledysk

Matka Sophie (Amanda Seyfried) odeszła rok temu. Młoda kobieta, aby uhonorować swoją rodzicielkę, postanawia otworzyć hotel, o którym ta zawsze marzyła. Rozpoczyna więc wielkie przygotowania.

„Mamma Mia! Here We Go Again” (2018)

reż. Ol Parker

musical, komedia

Nigdy nie byłam wielką fanką „Abby”, ale musical „Mamma Mia!” oglądałam przynajmniej kilkukrotnie przy różnych okazjach. Mam do niego pewną słabość, choć trudno mi obecnie oceniać go pod względem technicznym: po prostu za dobrze go znam, by to zrobić. Sięgając po kontynuacje właściwie nie spodziewałam się niczego nadzwyczajnego. Muszę też przyznać, że ostatecznie też nic takiego nie dostałam. „Mamma Mia! Here We Go Again” to jednak sympatyczne i miłe dla oka dzieło.

Tak jak i część poprzednia, tak i ta została stworzona tak, aby piosenki „Abby” zamykały ten film we w miarę sensowną całość. „W miarę” jest tu słowo kluczem. „Mamma Mia! Here We Go Again” przypomina swoją konstrukcją bardzo długi teledysk, którego historie należy traktować z olbrzymim przymrużeniem oka.

Mamy więc tu masę romansów (w końcu zespoły tak mają, że śpiewają o miłości!) przeplatanych bardziej dramatycznymi scenkami. Należy jednak pamiętać, że „dramatyczne” sceny w tej sytuacji na pewno nie byłyby „dramatycznymi” scenami w naszym życiu. Naprawdę, chciałabym mieć takie problemy, jakie dręczą Sophie, gdy ta organizuje całe to otwarcie hotelu! Te istotniejsze tematy wprawdzie gdzieś tu też się pojawiają, ale raczej prędko spychane są na dalszy plan.

W przeciwieństwie do części poprzedniej w tej odsłonie mamy dwa wątki fabularne. Wiodący, ten z Sophią i jej problemami związanymi z otwarciem hotelu oraz drugi, dotyczący jej matki. Twórcy opowiadają nam, jak młoda Donna (Lily James) postanowiła wyruszyć w świat. Szczerze mówiąc, gdybym miała wybierać, wybrałabym ten drugi, jednak nie oszukujmy się: obydwa nie należą do najbardziej sensownych.

Jednak nie o sens w tym filmie chodzi, a o dobrą zabawę przy hitach „Abby” i to… wydaje mi się, że swobodnie można tu zrobić. Po prostu widać, że aktorom sprawia radość sama gra aktorska, taniec i śpiew, w związku z czym jego atmosfera ma szansę łatwo udzielić się także widzom.

Ponadto na „Mamma Mię! Here…” po prostu dobrze się patrzy. Film ma mocno nasycone, wakacyjne kolory, przez co zdjęcia mocno przyciągają wzrok. To wszystko naprawdę pięknie wygląda w kadrze, szczególnie, że twórcy naprawdę mocno zadbali o spójność kolorystyczną, ciepłe mury kontrastując z przyjemnym dla oka błękitem.

Ten film to świetne dzieło na dni, kiedy nie chcemy się szczególnie wysilać umysłowo, woląc po prostu popatrzeć na coś radosnego i kolorowego; coś, co poprawi nam nastrój. Jednocześnie myślę, że dobrze sprawdzi się na spotkanie ze znajomymi, zwłaszcza, jeśli wszyscy lubicie „Abbę”. Ta produkcja ma szansę dostarczyć wam dobrej, ale przy tym stosunkowo niewinnej rozrywki. Czy jednak „Mamma mia! Here We Go Again” jest dobrym filmem sama w sobie? Raczej nie. Ale czy to jest tak naprawdę istotne przy obrazie, który po prostu ma szansę sprawić komuś trochę frajdy i radości?