Fałszywy Pieśniarz: Przygoda pełna nekromancji na jesienne wieczory

Ogród Demona Luster przypomina opustoszały cmentarz pełen roślin. Gdy zostaje w nim znalezione ciało, Ida i Kruchy zostają wezwani na miejsce zdarzenia. Wkrótce we Wrocławiu dochodzi do serii samobójstw. Młoda szamanka od umarlaków próbuje pomóc w rozwiązaniu śledztwa.

Tytuł: Fałszywy Pieśniarz

Tytuł serii: Szamanka od umarlaków

Numer tomu: 3

Autor: Martyna Raduchowska

Liczba stron: 400

Gatunek: urban fantasy

Wydanie: Uroboros, Warszawa 2019

Idę Brzezińską spotkałam już dobrych kilka lat temu. Zaczęłam od „Demona luster”, czyli drugiego tomu cyklu, bo wydająca go Fabryka Słów niestety, nie zadbała o to, by powieść była w jakikolwiek sposób oznaczona, a to były jeszcze czasy, w których nie sprawdzałam w sieci każdej książki przed chwyceniem w swoje ręce. Po dłuższym czasie nadrobiłam też i tom pierwszy, uznając go jednak za gorszy od kontynuacji. Dobre wspomnienia po książce Raduchowskiej jednak pozostały i z chęcią zabrałam się za tom trzeci, czyli „Fałszywego Pieśniarza”. Miałam nadzieję, że po dobrym „Spektrum” ta autorka po prostu nie może mnie zawieść i w kolejnej odsłonie „Szamanki od umarlaków” dostarczy mi odpowiedniej dawki rozrywki.

I nie przeliczyłam się. Martyna Raduchowska to pisarka, która rozwinęła się w naprawdę dobrym kierunku. Tom pierwszy serii pamiętam jako przeciągnięty do długości powieści, lekki i niekoniecznie wybitny żart. Całkiem miły i sympatyczny, ale wyraźnie będący debiutem. „Fałszywy Pieśniarz” jest zaś po prostu nieźle poprowadzona, przygodowo-kryminalną powieścią urban fantasy.

Powieść wprawdzie dalej zachowuje swój lekki ton. To książka, którą swobodnie mogłabym porównać do cyklu Anety Jadowskiej o Dorze Wilk, czy do „Domu wschodzącego słońca” Aleksandry Janusz. Szczególnie, że o ile w tomie pierwszym Ida była krnąbrną prawie-nastolatką to jednak w tomie trzecim zdobyła już trochę doświadczeń i po roku rozwoju chyba jednak trochę się zmieniła. Powoli nabiera pewności siebie i szuka swojego miejsca w świecie. Uznałabym więc, że „Fałszywy pieśniarz” jest w swoim tonie gdzieś pomiędzy wcześniej wspomnianymi książkami. Z jednej strony książka Raduchowskiej światem przedstawionym nieco bardziej przypomina ten Janusz, jest też nieco bardziej niewinna niż twórczość Jadowskiej. Z drugiej strony, „Dom wschodzącego słońca” opowiada o nastolatce, a Ida jest już, mimo wszystko, dorosłą kobietą, która musi umieć o siebie zadbać samodzielnie.

Doskonale pamiętam, że w „Demonie luster” zauroczyła mnie przede wszystkim relacja Idy z Kruchym. Zbudowana na przyjaźni, wspieraniu siebie nawzajem i wspólnych żartach, wydawała mi się bardzo naturalna. W tamtym okresie nie znałam wielu powieści, które podchodziłyby do relacji postaci w taki sposób. Teraz być może nie jest to dla mnie żadną nowością, ale w „Fałszywym Pieśniarzu” autorka kontynuuje to, co napoczęła wcześniej… i wychodzi jej to naprawdę uroczo. Szczególnie, że mimo wszystko, nie znam zbyt wielu aż tak sympatycznych postaci w polskiej literaturze.

Sam świat przedstawiony nie należy do szczególnie oryginalnych. Jest dość barwny, ale właściwie bazuje na znanych nam kliszach. Sama opowiadana przez Raduchowską historia jest zaś dynamiczna i pełna całkiem pomysłowych zwrotów akcji, choć moim zdaniem to bohaterowie sprawiają, że naprawdę wciąga. Choć zwykle widzę postacie jako  narzędzia potrzebne do realizacji fabuły, tak w tym przypadku moim zdaniem to Ida i Kruchy wysuwają się na pierwszy plan. Dlatego też osoby, które nie polubiły tych postaci wcześniej mogą niekoniecznie wciągnąć się w historię „Fałszywego Pieśniarza”.

Koniec końców, przy kontynuacji „Szamanki od umarlaków” bawiłam się naprawdę dobrze. To książka, która dobrze sprawdziła się u mnie w roli odskoczni od poważniejszych tematów. Sprawiła, że z przyjemnością śledziłam losy bohaterów i właściwie nie narzekałabym, gdyby Raduchowska stworzyła wielotomową serię fantastycznych kryminałów z tymi właśnie postaciami. Zakładając oczywiście, że autorka miałaby na to ochotę i pomysł. Myślę, że to powieść, która trafi do naprawdę szerokiego grona odbiorców, wyłączając może jedynie tych, którzy szukają jedynie naprawdę poważnej literatury. Dodać też muszę, że to wręcz doskonała pozycja na jesień. Akcja „Fałszywego Pieśniarza” nie tylko rozgrywa się w październiku, ale jej temat kręci się wokół nieumarłych, demonów i szeroko rozumianej nekromancji – nie wyobrażam sobie historii bliższej świętu zmarłych.

* * *

– No co?– burknęła podejrzliwie. – Co cię tak bawi?

– A to – odparła Tekla, nie kryjąc zadowolenia – że Ida wcale nie wścieka się, bo nie może wyrzec się swoich talentów, tylko dlatego, że chciałaby coś tymi talentami udowodnić. Sobie i innym. Można to chyba uznać za pewien progres. Wolałabym co prawda, żeby przy okazji robienia postępów nie popadała z jednej skrajności w drugą, ale cóż… najwyraźniej jej umysł działa wybitnie jedno-kierunkowo i nie uznaje półśrodków.

Fragment „Fałszywego Pieśniarza” Martyny Raduchowskiej

Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu Uroboros!

Książka w księgarniach będzie dostępna od 30 października.