Dreszcz: Śląscy superbohaterowie

Ryszard Zwierzchowski to bezrobotny rockman, który nawet nie próbuje przestać wisieć na garnuszku swojej córki. Pewnego dnia zostaje trafiony piorunem. Wkrótce odkrywa, że posiadł niezwykłą umiejętność, która pozwala mu okiełznać elektryczność.

Tytuł: Dreszcz

Tytuł serii: Dreszcz

Numer tomu: 1

Autor: Jakub Ćwiek

Liczba stron: 296

Gatunek: fantasy

Wydanie: Fabryka Słów, Lublin 2013

Superbohaterowie. W Polsce, na Śląsku. Na takie coś wpaść mógł chyba tylko Jakub Ćwiek. O „Dreszczu” słyszałam już od dawna, jednak dopiero teraz udało mi się za niego zabrać. Niestety… chyba nigdy książka tego autora utrzymana w fantastycznej konwencji nie wymęczyła mnie aż tak bardzo.

„Dreszcz” nie jest długą powieścią: ma zaledwie niecałe trzysta stron. W połączeniu z dużą czcionką, jaka zwykle pojawia się w książkach Fabryki Słów przeczytanie jej powinno mi zająć co najwyżej kilka godzin… a tak bardzo nie potrafiła wgryźć się w świat przedstawiony, że po przeczytaniu kilku stron po prostu ją odkładałam, przeplatając czytanie jej z inną książką (a zwykle czytam jedną rzecz na raz). Na całe szczęście przynajmniej zdaje sobie sprawę, co jest tego sprawcą.

Herosi są świetnym motywem. Superbohaterowie pozwalają na stworzenie czegoś z jednej strony powtarzalnego, ale z drugiej – kreatywnego, o ile twórca dobrze przemyśli swój pomysł. Mój problem polega na tym, że oryginalność „Dreszcza” to jej setting. Katowice, Śląsk. Coś, co niektórym może bardzo się spodobać, mnie kompletnie odrzuca. Nie dość, że Polska po prostu kłóci mi się z wątkami tego typu to na dodatek autor wrzuca nas do specyficznej krainy, przedstawiając nam bohaterów mówiących gwarą, za którą po prostu osobiście nie przepadam. W związku z tym czytanie takich dialogów, w połączeniu właśnie ze śląskim, „brudnym” klimatem okazało się dla mnie nie lada męczarnią.

Zwłaszcza, że absolutnie nie potrafię utożsamić się z głównym bohaterem. To człowiek do którego w życiu bym sama z siebie nie podeszła: zmęczony życiem, choć jednocześnie nigdy nie pracujący. Wydający się nie szanować pasji innych, nie mający w sobie krztyny elegancji, typ do którego wolałabym się nie zbliżać, nie ważne, czy to książkowo, czy w prawdziwym życiu. Zdaję sobie w pełni sprawę, że to znów rzecz bardzo osobista. Osoby zainteresowane nieco mocniejszą muzyką na pewno znajdą w tej historii i w tej postaci coś swojego, ale jednak… to po prostu nie są moje klimaty.

Sama historia również nieszczególnie mnie wciągnęła. Z resztą – aby to się stało musiałby mi odpowiadać i bohater, i to, co go otacza, a mnie naprawdę absolutnie to wszystko nie obchodziło. W każdym razie sama opowieść Ćwieka jest raczej prosta i jak przystało na tego typu historię, dość irracjonalna.

Styl autora jak zawsze jest lekki i teoretycznie całkiem przyjemny, o ile czytelnikowi nie straszne są wulgaryzmy. Tyle tylko, że w tym przypadku to miało naprawdę niewielki wpływ na mój odbiór tego tytułu.

„Dreszcz” to po prostu książka absolutnie nie dla mnie. Nie chcę tu wydawać jednogłośnych sądów, bo po prostu wiem, że wynika to głównie z jej tematyki, ale sama na pewno do historii nie wrócę i nie sądzę, abym sięgnęła po kontynuację.

* * *

Chciał parsknąć, ale skrzywił się tylko – liliputy zasuwające tam i z powrotem jak szkolna wycieczka na zakopiańskich Krupówkach robiły się coraz bardziej bezczelne, a w ustach czuł posmak, jakby całował się niedawno z jakąś baterią. Albo dał się nakarmić metalowym lizakiem.

– Co ci je? – zapytał Alojz. – Bo wyglondosz jak czi ćwierci do śmierci.

Rysiek podjął kolejną próbę otwarcia oczu. Znowu okupioną bólem i, jak się okazało, bezowocną.

– Co mi się stało? – zapytał.

– Wersja dugo czy krótko?

– Krótka.

– Pieron cie ciulnoł.

Fragment „Dreszcza” Jakuba Ćwieka