Jesienna miłość: Sparks jednak nie jest dla mnie

Lata 50. Młody Landon jest uczniem ostatniej klasy szkoły średniej. Przypadkiem dostaje się na zajęcia z teatru, na których bliżej poznaje Jaimie Sullivan, głęboko wierząca w Boga, córkę pastora. Nie spodziewa sie, że zbliża się do siebie. Nie przypuszcza też, ze Jaimie skrywa przed nim tajemnice.

Już dawno wiedziałam,  że muszę w końcu sięgnąć po jakaś książkę Sparksa po to, by wyrobić sobie o nim zdanie. Padło na „Jesienną miłość”, którą mniej-więcej znałam dzięki filmowi z 2002 roku na jej bazie. I zupełnie szczerze mówiąc, dostałam krótkie i lekkie nic.

Naprawdę: nie czuję żadnych większych emocji, jeśli chodzi o te krótką powieść. Rozumiem jednak, czemu ten autor ma tylu czytelników: pisze bardzo lekko i w bardzo jasny sposób, przez co nie da się w tej historii zgubić. Przeczytanie tego zajęło mi niespełna dwie godziny – „Jesienną miłość” czyta się wręcz błyskawicznie.

Tytuł: Jesienna miłość

Autor: Nicholas Sparks        

Tłumaczenie: Andrzej Szulc

Liczba stron: 224

Gatunek: romans, dramat

Wydanie: Albatros, 2016

Ale poza tym dla mnie ta historia to naprawdę jedno, wielkie nic. Jeśli dobrze pamiętam film, Landon jest w nim typem rozbójnika. W powieści to porządny chłopak z drobnymi, rodzinnymi problemami, który, jak większości nastolatków, ma coś za uszami, ale poza tym to naprawdę porządny dzieciak. Jest miły i raczej lubiany, ale nie do przesady i nie chce w żadnym razie skrzywdzić Jaimie. Dziewczyna zaś to po prostu karykaturalnie przerysowana postać: no błagam, kto chodzi cały czas z Biblią w ręku, powtarza każdemu, ze będzie się modlić za niego i doskonale przestrzega zasad wyznaczonych przez swojego ojca? Rozumiem, ze akcja powieści dzieje się w latach 50., ale nie wyobrażam sobie, by taka osoba istniała, a nawet jeśli, to by kiedykolwiek była traktowana poważnie. A Landon w pewnym momencie zaczyna ją tak traktować.

Taka historia aż prosiłaby się, by głowni bohaterowie jakoś się zmienili. By zweryfikowali swoje poglądy, uczyli się od siebie; niestety, poza tym, ze Landon po prostu trochę dorasta, to tak naprawdę ani on, ani Jaimie niczego konkretnego się nie uczą. Nie zmieniają się, a po prostu zakochują. Ich relacja też nie jest nadzwyczaj głęboka, przez co w chwili, gdy romans zmienia się w dramat, mnie osobiście to kompletnie „nie ruszyło”. Być może gdy ta książka wychodziła, przedstawiała coś stosunkowo nowego, ale dziś mamy ogromną ilość podobnych historii dostępnych „od ręki”, przez to powieść nie zaskakuje i nie wnosi nic ciekawego.

Biorąc pod uwagę popularność tej książki i ogromną ilość bardzo pozytywnych opinii, wierzę, że osoby lubiące romanse i mniej wymagające ode mnie będą po lekturze tej książki bardzo zadowolone. Dla mnie to po prostu lektura na raz, która niedługo wyleci z mojej pamięci.

* * *

Na jej twarzy igrał lekki uśmiech.

– Chętnie z tobą pójdę – oświadczyła – ale pod jednym warunkiem...

Zacisnąłem zęby, mając nadzieję, że to nie będzie coś zbyt strasznego.

– Tak?

– Musisz obiecać, że się we mnie nie zakochasz.

Zrozumiałem, że żartuje, bo się roześmiała, nie mogłem jednak powstrzymać westchnienia ulgi. Czasami Jamie miała zaskakujące poczucie humoru.
Uśmiechnąłem się i dałem jej słowo.

Fragment „Jesiennej miłości” Nicholasa Sparksa