Marvel i ja

Czytelnicy, zwłaszcza fantastyki, to często fani popkultury traktowanej ogólnie. Wiem też, że wielu to też fani Marvela i DC, zwłaszcza teraz, gdy obserwujemy cały czas wysyp superbohaterskich filmów. Jak to jednak zwykle ze mną bywa nie idę do końca za tłumem i choć takie produkcje lubię to rzadko kiedy je uwielbiam.

Zacznijmy od tego, że nie czytuje komiksów. Próbowałam, ale... nie potrafię, po prostu. Skupienie się na czymś takim jest dla mnie niemal niemożliwe, dlatego nie sięgam po komiksowe zeszyty. Mam w domu jeden: „Peryferia kosmosu” Jakuba Dębskiego, którego z resztą nawet nie kupiłam i któremu daleko jest do marvelowskich tworów :D Dlatego nie jestem raczej przywiązana do uniwersów i są mi zupełnie obojętne, a filmy... no właśnie, filmy nie potrafią mnie kupić. Mogę je obejrzeć, ale zwykle szybko o nich zapominam. A naprawdę nie boje się ich i próbuje dawać im szansę.

I tak oto z „Kapitana Ameryka” pamiętam jedynie, że był człowiek w niebieskim kostiumie, który był żołnierzem i ratował świat. „Doktor Strange”? Pokładałam w nim duże nadzieje, ale... ostatecznie i tak się nieco nudziłam. Był... bardzo zwyczajny. Nie kręcił mnie. „Thor”? „Avengers”? Oglądałam te produkcje tak dawno, że mało co z nich pamiętam. Nie uważałam je wtedy za złe, ale... po prostu obejrzałam i zapomniałam. Nie widziałam w nich „materiału” na głębokie refleksje. O tym, jak złymi filmami były dwie części „Niesamowitego Spider-mana” nie muszę chyba nikomu mówić, a „Antmana” odebrałam po prostu jako sympatyczny, dość familijny film. Schematy tych historii są zbyt często powtarzane. Jest ich za dużo i nudzą mnie, stając się czymś, co mogę oglądać w tle. Dlatego, nie powiem, czasem nieco głupio się czuje, gdy okazuje się, że wszyscy wokół mnie Marvela uwielbiają, a ja nie jestem w stanie powiedzieć więcej, niż „meh”.

Co do uniwersum DC: o nim wiem zdecydowanie mniej, tak po prostu. „Batmana” Nolana oglądałam lata temu i nie zrobił na mnie żadnego wrażenia. Idea „Supermena” zupełnie mnie nie bawi, a „Legion samobójców” trochę mnie wynudził. Nie uważam, by to był dobry film.

Właściwie jedynym wyjątkiem jest dla mnie uniwersum X-men. Nie powiedziałabym, że jestem największą fanką na świecie, poza tym moja wiedza na ten temat jest bardzo mocno ograniczona, ale... akurat ten pomysł po prostu lubię i jest dla mnie mocno nostalgiczny. Stare filmy widziałam jeszcze jako dziecko i dość szybko uznałam, że hej, ja wole szkolę Xaviera od Hogwartu! Nauczyciele są bardziej sympatyczni, a cały świat bardziej „mój”, mimo że przecież Marvel tworzy coś, czemu jest bliżej do science-fiction, a nie do fantasy, które teoretycznie wolę. Nie jest to świat, o który będę się kłócić i o którym będę dyskutować, ale po prostu podoba mi się sama idea.

Jak najbardziej – rozumiem zachwyty nad komiksowymi światami. Zwłaszcza, że ludzie raczej lubią proste i powtarzalne historie. Niestety, dla mnie filmy na ich podstawie to historie na raz, na które nie czekam z niecierpliwością. Nie narzekam, gdy mam obejrzeć film z tego „gatunku”; bez problemu mogę o nich posłuchać. Ale wybaczcie, fanką nie byłam, nie jestem i raczej nie będę. To po prostu nie jest ten nurt, który mnie kręci.

A Wy? Jakie macie podejście do filmów na bazie komiksów? Wolicie wersje rysunkowe, czy filmowe? Też macie czasem wrażenie, że wszyscy wokół powariowali na tym punkcie? :D