Piąta fala (2016): Znośne, młodzieżowe post-apo

Była najzwyczajniejszą w świecie, szarą nastolatką. Do czasu... do czasu, w którym nad Ziemią pojawił się statek kosmiczny, którego właściciele stopniowo zaczęli wyniszczać ludzkość, zsyłając na nią katastrofy. Cassie (Chloe Grace Moretz) próbuje przetrwać i odnaleźć swojego młodszego brata, Sama (Zackary Arthur).

Do młodzieżowych filmów science-fiction podchodzę jak pies do jeża. Niełatwo jest stworzyć coś, co uznałabym za przynajmniej znośne, ale na szczęście „Piątej fali” jakimś cudem to się po prostu udało.

Dla jasności już na początku podkreślę: to nie jest dobry film, jeśli potraktujemy go jako pełnowartościowe post-apo. Ale jako coś dla młodzieży... nie jest zły.

W moim odczuciu to początek „Piątej fali” wypada najlepiej. Sam pomysł na apokalipsę jest naprawdę ciekawy: ludzkość jest powoli mordowana. To niepokojąca i mocna wizja, która naprawdę wydaje się być całkiem oryginalna.

 „Piąta fala”
ang.  „The 5th Wave”
młodzieżowa post-apokalipsa
reż. J. Blakeson

 „Piąta fala” jako coś, na co patrzymy jednym okiem, oglądając ją w tle sprawdza się całkiem przyjemnie. Film jest płynny i całkiem mily dla oka, motywacje bohaterów zaś bardzo proste, więc nie sposób się w nich pogubić. Spodobało mi się też to, że Cassie nie próbuje ratować świata: ona idzie uratować brata. To jest jej motywacja, to jest jej cel. I dobrze: bo dzięki temu obraz nabiera odrobiny realizmu.

Niestety, to młodzieżowe science-fiction działa tylko tak długo, jak nie zastanawiamy się nad detalami. Jeśli to zrobimy dobre wrażenie zawala się niczym domek z kart.

Jak to z filmami kierowanymi do tego targetu bywa, „Piąta fala” to ogrom dziur fabularnych. Wiele rzeczy gdzieś w trakcie gubi swój sens. Działanie obcych robi się głupie, a o jednym z bohaterów w pewnym momencie po prostu zapominamy i tyle: nikt nam nie mówi, co się z nim stało, go po prostu nagle nie ma. Sama historia zaś jest dość prosta do przewidzenia, a zwroty fabularne po prostu są bardzo jasne dla kogoś, kto choć trochę orientuje się w temacie.

Muszę dodać, że mam drobny problem z samymi zdjęciami. Post-apo kojarzy mi się raczej z mrocznym, brudnym klimatem, a „Piąta fala” to bardzo kolorowy film, w którym po prostu brakuje ducha.

Nie widzę sensu dłużej rozwodzić się nad tym filmem. Jako „odmóżdżacz” może zadziałać, zapewne młodsza młodzież też będzie nim usatysfakcjonowała, ale daleko temu działu do wybitnego filmu. Niemniej, zawiera w sobie kilka ciekawych pomysłów, co daje mi nadzieję na to, że książkowy oryginał wypada lepiej. Jeśli tak jest: dajcie mi znać w komentarzach.