John Wick (2014): Po prostu akcja

John Wick (Keanu Reeve) niegdyś był legendą: płatnym zabójca, z którym nikt nie mógł się równać. Po tym, jak się zakochuje, odchodzi z biznesu. Gdy jednak po śmierci żony, syn (Afie Allen) jego byłego pracodawcy (Michael Nyqvist) zabija jego psa i kradnie samochód, powraca, aby się zemścić.

Nieczęsto oglądam „typowe” akcyjniaki – takie bez wątku fantastycznego, w których główną role odgrywa po prostu strzelanie do siebie i bijatyki na pieści. Dlatego „John Wick”, mimo bycia filmem raczej wtórnym, po prostu okazał się być dla mnie całkiem przyjemna odskocznią.

Jak to z filmami akcja bywa, „John Wick” to bardzo prosta historia, połączona z ogromna ilością strzelania i pościgów. Jak to zwykle ze mną bywa, podoba mi się fakt, ze główny bohater nie próbuje ratować świata: ma do załatwienia prywatną sprawę i nie kryje się z tym, po prostu robiąc swoje.

 Jednocześnie na uwagę zasługuje naprawdę przyjemna dla oka choreografia. Twórcy filmu nie zapominają o tym, ze bron trzeba przeładować, a obserwując samego Johna Wicka miałam wrażenie, ze hej! To faktycznie jest człowiek, który mógł być genialnym płatnym zabójcą, biorąc pod uwag to, jak się rusza i jakie ma pomysły w trakcie samej walki.

„John Wick” (2014)
reż. David Leitech, Chad Stahelski
akcja

Dzięki temu, ze sceny akcji ogląda się bardzo płynnie i bardzo przyjemnie, seans zlatuje  naprawdę szybko, zwłaszcza, ze to nie jest szczególnie długi film (trwa nieco ponad półtorej godziny). A ze jest napakowany akcją i właściwie nie ma przestojów, trudno się w trakcie niego nudzić.

Oczywiście, w „Johnie Wicku” nie znajdziecie głębokich rozważań dotyczących psychiki głównego bohatera. Większość informacji jest nam podawana w półsłówkach, krotko i na temat, dzięki czemu wiemy o co chodzi. Poza tym to w żadnym razie nie jest film zupełnie „na poważnie” – w pewnym sensie tworzy swoje własne uniwersum, w którym istnieje „gildia zabójców”, mająca własne układy, własny hotel, klub i walutę.

Podejrzewam, ze gdybym miała ochotę wytykać temu filmowi błędy logiczne, znalazłoby się ich całkiem sporo. Ale... jak już wspominałam, to nie jest dzieło poważne, a coś, co ma nam dostarczy rozrywki przez sceny akcji, w których John Wick biega z pistoletem i po prostu wymiata. I po prostu nie czuje potrzeby, by to robić.

Sam John to po prostu człowiek, który wie co robi i ma konkretny cel. Zabawne jest to, jak wszyscy trzęsą się przed nim, mimo ze podobno jest już na „emeryturze”. Ciekawa jest tez jego relacja z Marcusem (Willem Dafoe): żałuje jedynie, ze została nam podana w bardzo skromnej wersji.

To nie jest filmowe dzieło sztuki; to nie jest film, do którego będę wracać myślami. Ale... ale jednocześnie jako kino akcji działa naprawdę nieźle. Nie przesadza z patosem, jest zgrabne, z dobrym rytmem. Także jeśli szukacie właśnie czegoś takiego „John Wick” to film, który po prostu można obejrzeć.